Όσο πιο πολύ ανεβάζετε τους τόνους, τόσο λιγότερο σας ακούν
Πρόσφατη έρευνα της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής υποστηρίζει ότι το να βάζουμε τις φωνές στα παιδιά μπορεί να ανεβάσει τις ορμόνες του στρες των παιδιών και να οδηγήσει σε αλλαγές στην πραγματική δομή των μικρών εγκεφάλων τους. Επιπλέον, η έρευνα δείχνει ότι δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αντίθετα, μπορεί να οδηγήσει στην εμφάνιση περισσότερων συμπεριφορών που οι γονείς προσπαθούν να μειώσουν. Εκτός από αυτό, σε κανένα γονιό δεν του αρέσει να φωνάζει.
Τι να κάνετε λοιπόν για να παραμείνετε ψύχραιμοι, να μη χάσετε την αυτοκυριαρχία σας και να καταφέρετε όντως να σας ακούσουν τα παιδιά;
Τι σημαίνει φωνάζω
Κατ’ αρχάς, να συνειδητοποιήσετε τη διαφορά ανάμεσα στο βάζω τις φωνές για να προστατεύσω το παιδί, ως προειδοποίηση από πιθανό κίνδυνο, και στο βάζω τις φωνές από θυμό.
Αν ετοιμάζεστε να φωνάξετε στο παιδί σας επειδή πρόκειται να διασχίσει ένα δρόμο χωρίς να κοιτάξει ή πρόκειται να αγγίξει κάτι που καίει ή προσπαθείτε να αποτρέψετε οποιοδήποτε από τα εκατομμύρια άλλα ατυχήματα, τότε καλά θα κάνετε. Η δουλειά σας είναι να κρατάτε το παιδί ασφαλές. Αυτού του είδους οι φωνές είναι χρήσιμες.
Όταν νιώθετε την ανάγκη να βάλετε τις φωνές από θυμό, αγγίξτε το μέτωπό σας.
Ακούγεται σαν περίεργο τρικ αλλά να γιατί αξίζει να το δοκιμάσετε: Ο θυμός προέρχεται από το μεταιχμιακό σύστημα, το πιο συναισθηματικό μέρος του εγκεφάλου. Το πιο ορθολογικό μέρος του εγκεφάλου είναι ο προμετωπικός φλοιός που βοηθά στη λήψη αποφάσεων και ελέγχει το πώς συμπεριφερόμαστε κοινωνικά. Και συμβαίνει να βρίσκεται ακριβώς πίσω από το μέτωπό σας.
Δοκιμάστε να βάλετε το χέρι σας στο μέτωπό σας – ακόμα και για ένα δευτερόλεπτο ή δύο – και να εισπνεύσετε βαθιά μέσα και να εκπνεύσετε όταν νιώθετε την επιθυμία να φωνάξετε.
Ρωτήστε τον εαυτό σας «Τι πραγματικά θέλω να κάνω και αναρωτηθείτε γιατί είμαι θυμωμένος». Η ερώτηση αυτή θα λειτουργήσει σαν φρένο και θα σας δώσει το χρόνο να μη χάσετε την αυτοκυριαρχία σας.
Βρείτε κάτι για να αποσυμπιεστείτε
Αυτό για κάθε άνθρωπο μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό. Δοκιμάστε να βάλετε τα γέλια. Να μετρήσετε ανάποδα από το 20 έως το 1. Πείτε το ρεφρέν από το αγαπημένο σας τραγούδι. Κάντε κάτι που θεωρείτε αστείο, στα όρια της χαζομάρας. Μόλις χαλαρώσετε και νιώσετε καλύτερα, θα δείτε ότι πήρατε τη σωστή απόφαση που δεν βάλατε τις φωνές.
Συντονιστείτε με την πιο ήρεμη εσωτερική σας φωνή
Το να μην φωνάζετε στα παιδιά ΔΕΝ σημαίνει ότι τους δίνετε το ελεύθερο να συμπεριφέρονται με τρόπο που δεν τους εγκρίνετε. Μπορείτε και πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσετε, αλλά ήρεμα και αυστηρά. Θυμηθείτε ότι δεν θα σας άρεσε να έχετε έναν δάσκαλο, ένα αφεντικό, ακόμα κι έναν συνάδελφο που να σας βάζει τις φωνές όταν προσπαθεί να σας δείξει/εξηγήσει κάτι ή όταν απλώς τον εκνευρίσατε με κάτι που κάνατε.
Όταν χάνετε την ψυχραιμία σας και φωνάζετε, τα παιδιά εστιάζουν περισσότερο στην οργή σας παρά στο μάθημα/μήνυμα που προσπαθείτε να μεταδώσετε.
Με απλά λόγια, υπονομεύετε τον εαυτό σας όταν φωνάζετε. Βρείτε αυτή την έγκυρη φωνή – αυτή που ένας δάσκαλος θα χρησιμοποιήσει στην τάξη. Είναι πολύ πιο αποτελεσματικό.
Θυμηθείτε: το να επαναλαμβάνετε συχνά τα ίδια και τα ίδια στα παιδιά δεν σας κάνει κακούς γονείς
Η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης – και μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά και να παγιωθούν οι γνωσιακοί μηχανισμοί του εγκεφάλου τους, θα χρειαστεί να πείτε πολλές φορές τα ίδια πράγματα.
Αξιοποιήστε τις «τύψεις»
Σε κανέναν δεν αρέσει να βάζει τις φωνές. Πάω στοίχημα ότι στη συνέχεια νιώθετε άσχημα και μετανιώνετε για τη συμπεριφορά σας. Μπορεί να μεγαλώσατε σε ένα αυταρχικό και καταπιεστικό περιβάλλον ή να έχετε στη δουλειά σας κάποιον που σας φέρεται άσχημα και το να βάλετε τις φωνές να είναι κάτι «φυσικό» ή κάτι που σας προκύπτει αβίαστα.
Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν είναι ούτε άλλοθι ούτε δικαιολογία. Αν βάλετε τις φωνές ζητήστε συγνώμη. Αν δείτε και δεν μπορείτε να αλλάξετε αυτή σας τη συμπεριφορά, ζητήστε βοήθεια – μπορεί να είναι κάτι πιο βαθύ από έναν απλό εκνευρισμό της στιγμής και να πρέπει να το αντιμετωπίσετε.
Όλοι μας ωστόσο κάποια στιγμή μπορεί να βάλουμε τις φωνές, αν αυτό είναι μια εξαίρεση δεν χρειάζεται να αυτοτιμωρηθείτε – μπορεί να συμβεί στον καθένα. Αρκεί να μην είναι κάτι που συμβαίνει συχνά!