Γράφει η Ελένη Κακλαμάνου
Λοιπόν, πόσες φορές είπαμε «θέλω να ξεκουραστώ», «δεν μου φτάνει ο χρόνος», «θέλω να μείνω λίγο μόνος ή μόνη να κοιτάξω τον εαυτό μου» και απλά δεν μας το επέτρεπαν οι εξωγενείς παράγοντες; – ή τουλάχιστον έτσι λέγαμε για να δικαιολογήσουμε την τεμπελιά μας – Aυτό το διάστημα ήταν το κατάλληλο για πνευματική ανάπτυξη. Δεν μπορούσε να μας παρασύρει κάτι, ήμασταν μέσα με συντροφιά τον εαυτό μας.
Ελπίζω να τον φροντίσαμε και να του δώσαμε αγάπη, τώρα που ο χρόνος ήταν σύμμαχος μας.
Πολλές φορές άκουσα ή διάβασα ,το «θέλω να βγω», «δεν αντέχω άλλο» κλπ. Εγώ πιστεύω ότι αυτά πρώτα απ’ όλα προσβάλλουν τον εαυτό μας, καθώς ήταν η παρέα μας, ή ακόμη και η οικογένεια μας, άρα αντίστοιχα προσβάλλει εκείνη. Νομίζω ότι πολλοί παρουσιάζουμε κάποια στιγμή –άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο- την αίσθηση του ανικανοποίητου, όμως είναι τώρα ο καιρός, όπως και το κάθε σήμερα, να γεμίσουμε το έσω μας με ευγνωμοσύνη. Τελικά ξεκουραστήκαμε, διαβάσαμε το βιβλίο που δεν προλαβαίναμε, μαγειρέψαμε, περάσαμε χρόνο με τα ζώα μας, με την οικογένεια μας, το ταίρι μας και τελικά μπήκε ένα ολοδικό μας πρόγραμμα, χωρίς να το επηρεάζει κανένας άλλος παρά μόνο εμείς οι ίδιοι.
Άρα σε αυτό το διάστημα οι δικαιολογίες έπαψαν να στέκουν. Είχαμε χρόνο να ασχοληθούμε βαθιά με τον εαυτό μας και τελικά να υπάρχουμε πολύ πιο καλλιεργημένοι απ ότι πριν.
Ευαισθητοποιηθήκαμε από την επικαιρότητα, έγινε ενδυνάμωση της φύσης, βρισκόμασταν ίσως και πιο συχνά κοντά της, το άγχος δεν μας χτύπησε τόσο συχνά την πόρτα. Ασχοληθήκαμε με το σπίτι μας που είναι ο καθρέφτης του εαυτού μας, το καθαρίσαμε ενεργειακά, το ανανεώσαμε, το αγαπήσαμε ακόμη περισσότερο. Κι αυτό αλήθεια μπορεί κάποιες φορές να μην το καταλαβαίνουμε αλλά μιλάει μέσα στην ψυχή μας η εικόνα του σπιτιού μας.
Φροντίσαμε τον εαυτό μας και όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Νοιαστήκαμε, ήρθαμε ουσιαστικά πιο κοντά, απ ότι πριν. Ακούσαμε με προσοχή, μιλήσαμε με ουσία. Όλα αυτά είναι σπουδαίο δώρο.
Ίσως όταν υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις μας βγάζουν από τη ζώνη ασφαλείας μας και όλοι εκτιμάμε τις απλές καθημερινές στιγμές. Είναι ένα μεγάλο σχολείο αυτό που συμβαίνει. Πρέπει να είμαστε δυνατοί από μέσα κι απ έξω.
Αν υποστηρίξουμε κι εμείς την θεωρία πως όταν κάνεις κάτι για 21 μέρες μετά σου γίνεται συνήθεια. Συγχαρητήρια γιατί τώρα ξέρεις τι πραγματικά χρειάζεσαι. Είναι ένας πιο ποιοτικός ύπνος, είναι ένα καλό γεύμα, είναι μια συζήτηση με αυτούς που αγαπάς, είναι το διάβασμα; Όλα αυτά πάντα μπορούμε να τα εντάξουμε στην καθημερινότητα μας κι ας λέμε σαν δικαιολογία πως δεν έχουμε χρόνο.
Όταν θα πεις σήμερα δεν έχω όρεξη, όταν θα πεις σήμερα νιώθω κουρασμένος, απόρριψε κατευθείαν αυτές τις σκέψεις, πέρνα στην δράση, μόνο κερδισμένος μπορεί να είσαι απ αυτή. Ενώ απ την απραξία δυστυχώς όχι… Η μέρα έχει 24 ώρες μα αλήθεια, μπορείς να χωρέσεις μέσα αυτά που σε κάνουν ισορροπημένο και χαρούμενο. Τώρα έμαθες να οργανώνεσαι καλύτερα. Βγαίνοντας πάλι έξω στην ‘’προηγούμενη ρουτίνα σου’’ θα ξέρεις πώς να διαχειρίζεσαι καλύτερη τη ζωή σου.
Κρατάμε το να:
Nιώθουμε αγάπη για τις δύσκολες μέρες, να ελπίζουμε μαζί, να είμαστε πάντα ενωμένοι και να σεβόμαστε τον εαυτό μας. Δεν χρειάζεται να έχουμε ξανά την αίσθηση του ανικανοποίητου. Δεν μας τιμά.
Πέρνα στη δράση, χρησιμοποίησε ότι έμαθες αυτό το διάστημα, συνέχισε να δουλεύεις για τον εαυτό σου ακόμα και όταν τελειώσει η καραντίνα. Tώρα ξέρεις!
-Μιλώντας πάντα γι’ αυτούς που είναι υγιείς. Γι’ αυτούς που δεν είναι, εύχομαι ολόψυχα γρήγορη ανάρρωση.
-Μπορούμε στο μεταξύ να κλείσουμε τα μάτια, να στρέψουμε τα μάτια μας στο έσω και να τους στείλουμε θεραπευτική δύναμη, με το φως που έχουμε μέσα μας.
Περισσότερα ενδιαφέροντα κείμενα εδώ.