Είδε το βιβλίο στη βιτρίνα και σκέφτηκε
"ωραίο γυαλιστερό εξώφυλλο, θέλω να το κάνω δικό μου".
Και μόλις το απέκτησε, το έβαλε στη βιβλιοθήκη
σε περίοπτη θέση, να το δείχνει στους γνωστούς
και να καμαρώνει για το απόκτημά του.
Πού και πού το ξεσκόνιζε,
μη χάσει την αρχική εκείνη αίγλη.
Μα με τα χρόνια το αμέλησε
και το εξώφυλλο υπέστη τη φυσική φθορά του χρόνου,
έχασε τη γυαλάδα του και δεν ήταν πια εντυπωσιακό.
Μόνο το περιεχόμενο του βιβλίου είχε μείνει αναλλοίωτο.
Κρίμα, όμως, που ποτέ δεν είχε ασχοληθεί μαζί του.
Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις ανθρώπινες σχέσεις.
Αποστόλης Ζυμβραγάκης
Περισσότερα ποιήματα εδώ.
