Η Σοφία Τανακίδου γεννήθηκε στην Μακρυνίτσα Σερρών και μεγάλωσε στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης.
Μένει μόνιμα πια στη Χαλάστρα Θεσσαλονίκης είναι σύζυγος και μητέρα δύο παιδιών.
Γράφει από την εφηβική της ηλικία ποίηση.
Έχει λάβει μέρος σε ποιητικούς διαγωνισμούς και ποιήματα της έχουν φιλοξενηθεί σε blogs, sites και ραδιοφωνικές εκπομπές.
Συμμετέχει σε αυτοέκδοση ποιητικής συλλογής με τη συνεργασία δύο ακόμα ποιητών με τον τίτλο
"Τρι-λογία ψυχής" το 2018. Το 2020 εκδίδει την πρώτη της προσωπική συλλογή με τίτλο «Σοφίας ποίηση» από την εκδοτική Δυάς.
Το ίδιο διάστημα εκδίδει την πρώτη της νουβέλα αυτοέκδοση «Ελπίδα.Το βιβλίο που κάηκε» που διακινείται σε έντυπη και σε ηλεκτρονική μορφή.
Το 2020 πήρε μέρος στην πρώτη ποιητική συλλογή του blog
https://poetry-road-dream.blogspot.com που διαχειρίζεται μαζί με τον Χρήστο Παπαχρυσαφη. Η συλλογή έχει την ονομασία του blog «Ποίηση. Ένας δρόμος προς το όνειρο. Θεσσαλονίκη- Αθήνα».
Το 2021 πήρε μέρος στο δεύτερο βιβλίο του μπλογκ με τίτλο " Ποίηση. Ένας δρόμος προς το όνειρο. Σεργιάνι στην Ελλάδα" στη συλλογή ποίησης "Του έρωτα το κόκκινο" από τις εκδόσεις Όστρια
στη συλλογή ποίησης της "Ποιητική έλξη" από τις εκδόσεις ποιειν και στο τρίτο βιβλίο του μπλογκ "Ποίηση. Ένας δρόμος προς το όνειρο. Ελλάδα - Κύπρος".
Ποιήματα της Σοφίας Τανακίδου:
Ο χρήστης Σοφία έστειλε Σήμερα στις 12:54 μ.μ.
Δεν έχει σύνορα ο ουρανός.
Έλα μικρό μου τελείωσε ο πόλεμος.
Τα δάκρυα που βρύσες
χύμηξαν στα μάγουλα σου,
ποτάμι που σβήνει τις φωτιές
από τα μάτια των εχθρών σου.
Δεν ήξερες πως ήταν εχθροί σου πριν γεννηθείς.
Αν το 'ξερες...
Δίχως χρώμα θα γεννιόσουν.
Φθονούν τα χρώματα σου.
Δίχως πίστη θα μεγάλωνες.
Φθονούν την πίστη σου.
Δίχως φωνή θα τους μιλούσες.
Φθονούν τη γλώσσα σου.
Μα τώρα.
Έλα μικρό μου.
Τελείωσε ο πόλεμος
των ανθρώπων για σένα.
Τώρα άγγελοι μόνο
που δε σε φθονούν,
σε αγκαλιάζουν.
Δεν έχει σύνορα ο ουρανός,
όλος δικός σου... πέτα...
Σοφία Τανακίδου
17/5/18
Από την ποιητική συλλογή Τρι-λογία ψυχής
Ψυχή μου εγώ είμαι
Η ψυχή μου ανήσυχα κοιμάται και ονειρεύεται.
Κρυφά ερωτεύεται.
Σε δρόμους αδιάβατους πορεύεται.
Σε φθηνά καταγώγια
από άνανδρα λόγια
πεθαίνει.
Τη σάρκα της χάνει.
Το κορμί της χοάνη
στου κόσμου
το βλέμμα.
Μη με κοιτάς
και ταράζεσαι.
Εγώ είμαι η ίδια.
Δεν άλλαξα.
Στο φως μιας βραδιάς
αν ξεντύθηκα.
Ψυχή ήμουν μόνο
γυμνή που δε ντύθηκα.
Για ακόμα μία φορά
μέσα στο όνειρο κρύφτηκα.
29/1/18
Σοφία Τανακίδου
Από την ποιητική συλλογή " Τρι-λογία ψυχής"
Κανείς.
Θα πεθάνω μια νύχτα
μοναχός ξεχασμένος.
Η μάνα θα κλαίει,
ο πατέρας θα λέει:
Τόσο νέος.
Θα απομείνει μονάχα
μια στοίβα λουλούδια
στον υγρό μου τον τάφο,
και θλιμμένα τραγούδια
που για σένα τα γράφω.
Θα πεθάνω μια νύχτα
μοναχός ξεχασμένος.
Για τους άλλους "ο ξένος"
για εσένα "κανείς".
Θα πεθάνω μια νύχτα
και θα γείρω στο χώμα,
να γυρίσω να ζήσω
στον παράδεισο πίσω.
Γιατί τούτος ο κόσμος
δε χωρά τα όνειρα μου,
δε χωρά η καρδιά μου
στη δική σου καρδιά.
Δε με νοιάζει που θα 'μαι
για τους άλλους "ο ξένος"
με τρομάζει που είμαι
για εσένα "κανείς".
Θα πεθάνω μια νύχτα
μες σε μπόρα φριχτή,
να κυλάει σαν ποτάμι
όταν έρθεις βροχή,
να νομίζω πως κλαίς
για εμένα και συ.
Να φυσάει ο αγέρας
στο νεκρό μου κορμί
και να νιώθω πως παίρνω
το στερνό σου φιλί.
Σοφία Τανακίδου
31/10/17
Από την ποιητική συλλογή" Τρι-λογια ψυχής".
Μες την ψυχή μου...
Τα φώτα κλείστε
Κι ακολουθήστε
Στα σκοτεινά
Και μη φοβάστε
Ειν' η ψυχή μου
Κερί αναμμένο
Θα σας φιλά
Καυτό το μύτο
της Αριάδνης
Εγώ κρατώ
Μα μη θαρρείτε
Ότι θα βρείτε
Άκρη λαβύρινθου
Μέσα εδώ
Τα φώτα κλείστε
Κι ακολουθείτε
Με την καρδιά
Και μη κακία
Ποτέ κρατάτε
Αν θα σας βγάλω
Στο πουθενά
Τα φώτα κλείστε
Φόβους γκρεμίστε
Μη σας τρομάζουν
Τα ουρλιαχτά
Να σας γνωρίσει
Μονάχα θέλει
Η ψυχή μου
Αυτό ζητά
Σε αυτό το τούνελ
Όταν θα μπείτε
Προειδοποιώ
Μη φοβηθήτε
Ότι κι' αν δείτε
Και να ακούσετε
Θα είμαι εγώ!!!!
Εγώ Αριάδνη
Εγώ ο Μύτος
Εγώ ο λαβύρινθος
...εγώ...
Εγώ το τέρας
Που θα ουρλιάξει
Να σας τρομάξει...
Όλα εγώ!!!!!
Σοφία Τανακίδου
25/10/17
Από την πρώτη ποιητική συλλογή "Τρι-λογία ψυχής"
Ο ξένος....
Βαθύ όνειρο με έκλεισε
έξω απ' το σώμα.
Από ψηλά η ψυχή μου
κοιτούσε τον κόσμο.
Όλοι οι δικοί μου
πνιγμένοι στο κλάμα,
στο μνήμα μου πάνω
θρηνούσαν.
Και εγώ
δίχως πόνο,
τον άγγελο μου ρωτούσα,
ποιον δρόμο να πάρω.
-Η τελετή να τελειώσει,
μου είπε
και ο δρόμος θα ανοίξει.
Και τελειώνει...
Ένας ένας μ' αφήσαν.
και φύγαν
Και τότε...
Ένας ξένος...
Ποιος ήταν;
Πώς από τόσο ψηλά
να γνωρίσω ;
Πάνω στο μνήμα
γροθιές κατάρες και κλάματα.
Ποιος είναι ο εχθρός μου;
Ποιον μες τη ζήση μου
έχω αδικήσει;
Ένα σπουργίτι εγώ
δίχως γλώσσα.
Μόνο με αγάπη
τους πάντες είχα φροντίσει.
Αφήνω το χέρι του αγγέλου
και τρέχω.
Πετάει η ψυχή θυμωμένη.
Στον ώμο του φτάνω
ακουμπάω στο κορμί του.
Γυρίζει...
Και ο τρόμος διαλύει το όνειρο.
Στο γνώριμο πάντα κρεβάτι
με βρίσκει.
Λουσμένος ιδρώτα και φρίκη.
-Όνειρο ήταν καρδιά μου
η τελετή δεν ήταν δικιά μου...
Γεμίζω νερό
μεσ' τις χούφτες,
να πλύνω το όνειρο
να φύγει,
κι εκεί αντικριστά
στον καθρέφτη,
νάτο, ξυπνάει και πάλι.
Ο ξένος...
Σκληρά με κοιτάει...
Σοφία Τανακίδου
30/7/17
Από την ποιητική συλλογή Τρι-λογια ψυχής
ΔΥΟ ΕΝΔΕΧΌΜΕΝΑ
Μου χάρισαν πολλά αστέρια
Στο διάβα της ζωής μου...
Το ότι δεν έφτιαξα πυρίμαχη στολή
Δικό μου λάθος και το πλήρωσα...
Ήξερα πάντα πως ήταν δύο
Τα ενδεχόμενα...
Ή να καω ή να λαμψω .
Σοφία Τανακίδου
20/3/17
Από την πρώτη της προσωπική ποιητική συλλογή "Σοφίας ποίηση"
Η δύναμη μου
Την δύναμη μου
δεν τη γνώρισα ποτέ.
Είναι κρυμμένη...
Μέσα σε κάθε κύτταρο μου φυλαγμένη.
Μέσα σε κάθε του κορμιού μου εκατοστό.
Δεν έψαξα ποτέ για να τη βρω.
Την δύναμη μου
την φοβάμαι πρώτα εγώ.
Την δύναμη μου
δεν τη γνώρισες ποτέ.
Είναι κρυμμένη...
Σε όσα σώπασα και δεν τολμώ να πω.
Σε όσα δεν έγραψα
για να μη προδοθώ.
Δεν έψαξα ποτέ για να τη βρω.
Την δύναμη μου
την φοβάμαι πρώτα εγώ.
Είναι κρυμμένη...
Μα είναι εκεί και περιμένει.
Και έχει μέσα της
ασίγαστο θυμό.
Το πρώτο θύμα της
το ξέρω θα 'μαι εγώ.
Η δύναμη μου που κρατώ φυλακισμένη.
Μόνο με μένα
ξέρω είναι θυμωμένη.
Σοφία Τανακίδου
26/5/17
Από την ποιητική συλλογή Τρι-λογια ψυχής
..... Απώλεια........
Κρεμάει το παλτό του.
Τα κορδόνια του λύνει.
Τα παπούτσια να βγάλει.
Στις μύτες πατάει
να μη τη ξυπνήσει.
Ξαπλώνει στο κρεβάτι
πάντα δεξιά της.
Εκεί στη γωνίτσα στην άκρη.
Να μην ενοχλήσει.
Το πρωί ετοιμάζει
τον πρώτο καφέ τους.
Γλυκό όπως τον πίνει.
Και το κουλουράκι
στο πλάι.
Ο καφές στο φλυτζάνι του
άδειος.
Ο δικός της ακόμα γεμάτος.
Με το κουλουράκι στο πλάι.
-Δεν θα πιεις; τη ρωτάει,
μα δεν απαντάει.....
-Δεν θα φας; τη ρωτάει,
μα δεν απαντάει....
Βγαίνει στο δρόμο.
Στο γνώριμο μέρος της πάει.
Εκεί που του είπαν
-Εδώ θα ανάβεις το καντηλάκι.
Πάνω στο μάρμαρο
έχει σκαλισμένο
το όνομα της.
Ανάβει το φιτίλι.
Στη φλόγα σαστίζει.
-Τι θέλω εδώ; ψιθυρίζει.
Και παίρνει το δρόμο ξανά πάλι πίσω...
Κρεμάει το παλτό του.
Τα κορδόνια του λύνει.
Τα παπούτσια να βγάλει.
Στις μύτες πατάει
να μη τη ξυπνήσει.
Ξαπλώνει στο κρεβάτι.
Πάντα δεξιά της.
Εκεί στη γωνίτσα στην άκρη
να μην ενοχλήσει....
Σοφία Τανακίδου
6/10/17
Από την ποιητική συλλογή Τρι-λογια ψυχής
Παιδί του ήλιου...
Στην κόλαση μέσα βρέθηκα
μία αδυσώπητη σκληρή βραδιά.
Μα εγώ παιδί του ήλιου ήμουνα,
η κόλαση γιατί να με λυγίσει;
Στον πάτο εκεί
ολόρθος στάθηκα.
Μα πάτο ήξερα δεν έχει...
Σε τι πατούσα;.
Κουφάρια από ανθρώπους
που συνάντησα μες τη ζωή
όταν τη σεργιανούσα.
Ανθρώπους που ποτέ δε νοιάστηκαν.
Με πλήγωσαν με πράξεις
και με λόγια...
Τώρα εγώ απάνω τους πατούσα..
Σταμάτησα ευθύς..
Και άλλαξα το βάδισμα.
Ανάλαφρα κινήθηκα.
Μην τα διαλύσω
τα κουφάρια τους....
Έσκυψα και τα άγγιξα.
Την μαύρη την ψυχή τους
να φιλήσω...
Κι άξαφνα έτρεξαν
μαύροι άγγελοι.
Με πέταξαν
από την κόλαση απέξω...
Μα πρόλαβα...
Κατάφερα να σκύψω στο κορμί σου
και να σου ψιθυρίσω...
( Ναι σε εσένα που με έστειλες
στην κόλαση )
- Όσες φορές και να με στείλεις
τόσες θα βρω τον τρόπο
να γυρίσω πίσω..
Γιατί....
Παιδί του ήλιου είμαι εγώ.
Ο ήλιος δε με έκαψε ποτέ,
η κόλαση γιατί να με λυγίσει;
Σοφία Τανακιδου
21/6/17
Από την ποιητική συλλογή Τριλογία ψυχής
Όταν γίνω λύκος!!
Όταν γίνω λύκος
θα 'μαι ένας άλλος.
Αν με συναντήσεις
μη σταθείς μπροστά μου
Θά 'χουν αγριέψει
όλα τα ένστικτά μου.
Αν μ' αναζητήσεις
δε θα σε γνωρίσω
κι αν θα σε σκοτώσω
πώς θα συνεχίσω!
Αν κατασπαράξω
ό, τι αγαπάω
την ψυχή του λύκου
πώς θα ηρεμήσω!
Ποιος θα κατορθώσει
να επαναφέρει,
τα αισθήματα του
που είναι κοιμισμένα
και προσμένουν μόνο
το δικό σου χάδι!
Αν δε σε γνωρίσω
μη λιγοψυχήσεις,
βιάσου πριν ορμήξω,
σφίξε με ατρόμητα
με τα δυό σου χέρια,
μες την αγκαλιά σου,
ώσπου η μυρωδιά σου,
ο χτύπος της καρδιάς σου,
το βαθύ σου βλέμμα,
να τον ημερώσει.
Κι αν δεν γίνεις λύκος
να ενωθείς με μένα,
θα γίνω εγώ και πάλι
Άνθρωπος για σένα!!
Σοφία Τανακίδου
27/3/21
Από την ποιητική συλλογή "Ποίηση. Ένας δρόμος προς το όνειρο. Ελλάδα - Κύπρος".
Περισσότερα αφιερώματα σε νέους λογοτέχνες εδώ.
