Ο Γιώργος Τσιβελέκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1997. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών Αθηνών. Έχει παρακολουθήσει πληθώρα σεμιναρίων, ημερίδων και επιμορφωτικών προγραμμάτων, μεταξύ των οποίων για την Ψυχολογία, τη Δημιουργική Γραφή και την Εικονογράφηση.
Είναι συνεργάτης του Εργαστηρίου Αστεακής Εγκληματολογίας Παντείου Πανεπιστημίου και μέλος της οργανωτικής επιτροπής των Σεμιναρίων «Έγκλημα και Κινηματογράφος» που διοργανώνονται από αυτό. Επίσης, είναι φοιτητής του Διαπανεπιστημιακού Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών «Δημιουργική Γραφή» στον τομέα της Λογοτεχνίας και Γλωσσολογίας της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου σε συνεργασία με το Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.
Το ποίημά του «Επίγειος παράδεισος» και το διήγημά του «Στο άγνωστο» έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Το διήγημά του «Η κληρονομιά» έχει συμπεριληφθεί στην ψηφιακή συλλογή διηγημάτων «Ταξίδια από χαρτί», η οποία είναι διαθέσιμη στην Ανοικτή Βιβλιοθήκη. «Ο επιμένων έρωτας νικά» είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.
Ακολουθούν ποιήματρα από την ποιητική του συλλογή:
ΛΙΑΚΑΔΑ
Έχω φτιάξει μια λαχταριστή λιακάδα.
Θα ’ρθεις να καθίσουμε στη βεράντα
να την απολαύσουμε παρέα;
Α, μην κοιτάς που οι άλλοι κρατούν ομπρέλες
και φορούν αδιάβροχα για να μη βραχούν...
Εκείνοι δεν ξέρουν πώς φτιάχνονται οι λιακάδες.
ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ
Σε μια παρεξήγηση
ευθύνη φέρει
ο μη δυνάμενος
να κατανοήσει
κι όχι τόσο ο μη δοθέντας
στον άλλο να καταλάβει.
Στη δική μας περίπτωση φταίμε κι οι δυο.
Θέλει μεγάλη δύναμη να το παραδεχτείς,
μα να ’μαι και πάλι εδώ από μέρους μου
να σου δώσω κι άλλα να καταλάβεις:
Ως κι η πέτρα χάνει τ’ άσπαστό της
στο χείλος του γκρεμού.
Εσύ θα το εγκατέλειπες ποτέ για ’μένα;
Μη φοβάσαι...
Μη διστάζεις...
Ως και τα θραύσματά σου προτίθεμαι ν’ αγκαλιάσω.
ΣΜΙΛΗ
Φοβισμένος ένιωθα εγώ,
δειλό μ’ είπες εσύ.
Είχες απόλυτο δίκιο.
Ο πιο δίκαιος χωρισμός.
Δε σε δυνάστευσα όπως σου άξιζε.
Απλώς τώρα, μονάχα που δακρύζει η αγάπη
κι ο μετρονόμος έγινε ακόμη πιο αμείλικτος.
Τουλάχιστον για ’μένα που βρίσκομαι στη χάση.
Όσο για ’σένα, μάλλον βρήκες την κατάλληλη σμίλη
για να σχηματίσεις τον έρωτα όπως σου άξιζε.
Εις το επανιδείν της φέξης μου, λοιπόν!
Με σμίλεψες εξαίρετα...
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
«Γιατί δε μου αφιερώνεις τραγούδια;»
παραπονέθηκες.
«Γιατί τα τραγούδια φτιάχνονται
για να τα τραγουδούν όσοι πιστεύουν ακόμα
πως μπορούν ν’ αλλάξουν οι καταστάσεις»,
θα σου δικαιολογούμουν προχθές.
Σήμερα όμως, αν αφουγκραστείς καλύτερα,
θα δεις πως έβαλα να παίζει τ’ αγαπημένο σου
και τα φρέσκα λουλούδια,
που σου ’φερα μετά από καιρό
κι αντικατέστησαν τα ψεύτικα,
να σε περιμένουν στο βάζο να τους βάλεις νερό...
ΔΕΥΤΕΡΗ ΖΩΗ
Και στη δεύτερη ζωή θα ’μαι πάλι εδώ
να σ’ αγαπώ όσο πιο βαθιά γίνεται.
Και στη δεύτερη ζωή πάλι θα κλείσω τα μάτια μου
σε τυχόν λάθη κι ατέλειες,
αυτά που οδηγούν στο τέλειο.
Και στη δεύτερη ζωή η προσομοίωσή μας
θα ’ναι πάλι εντελώς ολοκληρωμένη μ’ επιτυχία.
«Δεύτερη ζωή» θα πω και στην επόμενη,
ενώ ίσως να ’ναι η χιλιοστή μαζί σου.
Το πιο όμορφο χαμόγελο που φοράς στα μάτια σου
και δεν αλλοιώνεται ποτέ,
όσες λάμψεις κι αν περάσουν,
το θυμόμουν ανέκαθεν
και θα τ’ αναγνωρίζω πάντα.
ΘΑΛΑΣΣΑ
«Θάλασσα», να λες
και στα δύο σίγμα
να κρύβεται τ’ απαλό φλοίσβισμα των κυμάτων.
Στα δύο «σσ»
να σωπαίνω και να φιλώ το στόμα σου
που θα ’χει φέρει την αλμυρή νηνεμία,
μήπως και ξεχάσω
την πικρή αμηχανία των δακρύων
και πάψω να φοβάμαι τα πάντα
και ν’ ανησυχώ για τα πάντα.
Να σε φιλώ και να πίνω απ’ το στόμα σου
την ατέλειωτη θάλασσα μαζί με της ψυχής σου.
Να γαληνεύω και να διατείνομαι
πως τα πουλιά, πάνω στα καλώδια των δρόμων,
στον ουρανό κάθονται,
όπως εγώ με το φιλί σου,
κι αγναντεύουν από κει ψηλά,
ως εκεί που φτάνουν τα μάτια τους,
τη θάλασσα τη μία
και το καθένα την ξεχωριστή δική του.
