O Γιώργος Γκανέλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Είναι καθηγητής Φιλολογίας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές "Ανάπηροι δρομείς" (2012), "Ο σκοπευτής της μνήμης" (2013), "Χρεοκοπία ιδεών" (2014), "Εκτός εαυτού" (2015), "Υπό το μηδέν" (2017), "Ωδίνες της Ποίησης" (2018), ''Ακτινογραφία θώρακος'' (2019),"Το ημιτελές τελεσίγραφο" (2020) και ‘’Ιχνηλάτηση του τέλους’’ (2021). Συμμετέχει σε συλλογικά έργα και ανθολογίες. Στίχοι του έχουν μελοποιηθεί από διάφορους συνθέτες.
Η ΑΓΚΑΛΙΑ
Κάπως έτσι γεννιόμαστε
Μ’ έναν μικρό σταυρό στην πλάτη
Μας κουβαλάνε φορτηγά
Ο δρόμος έχει παγώσει
Ψάχνω την αγκαλιά της μητέρας
Κρατώντας ένα σημαιάκι
Δύσκολες καιρικές συνθήκες
Τα ίχνη εξαφανισμένα
Με ζεσταίνουν τα πουλιά
Κάτω απ’ τα φτερά τους.
Κανείς δεν ξέρει το τέλος
Αν το προβλέψεις θα σε πουν τρελό
Πιάνω τελευταίο κάθισμα
Χωρίς επιβάτες η πτήση
Κοιτώ την ομορφιά από ψηλά
Μου τελειώνουν τα καύσιμα
Για όλα υπάρχει μια τελεία
Χάνω σταδιακά ύψος
Πέφτω στην αγκαλιά της μητέρας
Κι αρχίζω πάλι να ζω.
‘’Εκτός εαυτού’’ (2015)
ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ
Στο βάθος της ύπαρξής μας
Κατοικεί μια βέβαιη πτώση
Αόριστοι νόμοι κυβερνούν τα βήματα
Η ζωή μια σύντομη παρένθεση
Με άνω τελεία πάντα η σιωπή.
Σε κώμα κυκλοφορώ τα χαράματα
Πηδώ παρακείμενους φράχτες
Σημεία στίξης γέμισαν οι επιθυμίες
Η μνήμη επιθετική
Υπερθετικού βαθμού η μοναξιά.
Το μέλλον ένα πλεόνασμα
Καταχρηστικών προθέσεων
Λέξεις δοτικές στη φθορά του χρόνου.
Στην τελευταία σελίδα απορρίμματα
Κι ένα πελώριο ερωτηματικό.
‘’Εκτός εαυτού’’ (2015)
ΠΕΡΙ ΑΠΑΡΕΜΦΑΤΟΥ
Το υποκείμενο του απαρεμφάτου
Σε οποιαδήποτε πτώση
Ελεύθερη κατά προτίμηση.
Το αντικείμενο του απαρεμφάτου
Μια ολόκληρη πρόταση
Ανοικτή στην κοινωνία.
Το κατηγορούμενο του απαρεμφάτου
Επίθετο του συρμού
Των δώδεκα και τριάντα.
ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ
Σε λίγο θα περάσει το λεωφορείο
Ο θάνατος με δίπλωμα οδήγησης
Στην πόρτα θ’ αφήσει ένα γράμμα
Κάποια παιδιά θα το διαβάσουν
Εγώ θα τρέξω να σε συναντήσω
Θα σε βρω σε μια στάση να κλαις
Μετά θα μπούμε στο λεωφορείο
Θα καθίσουμε δίπλα στον οδηγό
Μοναδικοί επιβάτες του εμείς
Θα έχεις χρόνο να μ’ αγαπήσεις
Και περισσότερο να με μισήσεις
Θα ανοίξω όλα τα παράθυρα
Να μπούνε τα μαύρα πουλιά
Ο δρόμος για την άβυσσο μακρύς
Δυστυχώς τελειώνει κι η βενζίνη.
Κι ήθελα τόσο να πεθάνουμε μαζί.
‘’Υπό το μηδέν’’ (2017)
ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗΣ
Καταναλωτής του νερού
Πόσιμου ή της λήθης
Από πηγή της αθανασίας
Στον Βίκο ή στο Λουτράκι
Φρέσκου και διάφανου
Την ώρα της κατακρήμνισης
Στο ποτάμι της Ιστορίας.
Καταναλωτής του πράσινου
Πάνω σε υγρό χλοοτάπητα
Παιχνίδι θανάτου στο γκαζόν
Γλίστρημα στην αιωνιότητα
Στην ημερήσια διάταξη.
Καταναλωτής του ουρανού
Καθαρού ή με λίγο παράδεισο.
‘’Υπό το μηδέν’’ (2017)
ΤΑ ΨΑΡΙΑ
Τον χειμώνα πήγαινα στη λίμνη
Έπιανα τα καλύτερα ψάρια
Και τα έβγαζα στη στεριά
Με ακολουθούσαν στο σπίτι
Τα βράδια κυνηγούσαν τη γάτα
Άναβα το τζάκι και καθόμουν
Έπεφτε στην αυλή πυκνό χιόνι
Τα ψάρια έπλεαν στη φωτιά
Η γάτα πνιγόταν στον νιπτήρα.
Στο κάδρο ζωντανή η Αμοργός
Στο παράθυρο δυο λιοντάρια
-Τι θέλετε λοιπόν τέτοιαν ώρα;
-Ήρθαμε να πάρουμε τα ψάρια
Να τα βάλουμε στο ενυδρείο.
‘’Υπό το μηδέν’’ (2017)
ΑΝΕΥΡΕΣΗ ΑΠΟΝΤΟΣ
Όλα κάποτε θα ξεφτίσουν
μια μέρα θα σπάσει το φως
κανένας δε θα με βρει
ίσως μόνο τη φωνή μου
αποθέσω στην εξώπορτα
να την ακούνε οι περαστικοί
τα έρημα καλοκαίρια
Αλλά εσύ ψάξε με ξανά
όταν νυχτώνει στα βιβλία
στις εκδόσεις του χάους
συνηθίζω να βρίσκομαι
διαβάζοντας τα ποιήματα
που δεν έγραψα ποτέ
‘’Ωδίνες της Ποίησης’’ (2018)
ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΗΣ
Τα απολύτως αναγκαία:
την οδοντόκρεμα
να βουρτσίζω εξογκώματα
σπασμένων δοντιών
(τις ρίζες που απέμειναν
στο σφαγμένο φεγγάρι)
τα γυαλιά μυωπίας
να παρατηρώ διακριτικά
εξόφθαλμους θανάτους
- τις Κυριακές στον σταθμό
σφηνωμένους στις ράγες -
τα ισόπαλα βράδια
να δικαιώνω την αγρύπνια
μέχρι παρεξηγήσεως
« αφήστε με να βάζω
την αϋπνία προσάναμμα»
μα κυρίως εμένα
να δημιουργώ αντίλαλους
στο άδειο δωμάτιο
με σημεία στίξης μεταλλικά
υπόλογος στην Ποίηση
‘’Ωδίνες της Ποίησης’’ (2018)
ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΔΙΛΗΜΜΑ
Στον Γιώργο Σεφέρη
Είναι η Τέχνη πιο απάνθρωπη
από ένα γεμάτο ποτήρι αίμα
Λίγο λίγο και ξεμακραίνουμε
από τα αδειανά πουκάμισα
δεν υπάρχει αναλώσιμη μοναξιά
κι είναι αστείο να πεθαίνεις
κουβεντιάζοντας με τις λέξεις
Το πρόβλημα άρα είναι αλλού
στο ξηλωμένο πουλόβερ σου
που δεν παίρνει επιδιόρθωση
Και η τροπή των πραγμάτων
δικαιώνει τις ανησυχίες μου:
ό, τι δε φαίνεται με τα μάτια
δημιουργεί μετασεισμούς
Αυτό είναι μια άσχημη εξέλιξη
και η εκδίκηση του πολιτισμού
Πάντως μεταξύ δύο σωμάτων
προτιμώ το αποκεφαλισμένο
‘’Ακτινογραφία θώρακος’’ (2019)
DUBITO ERGO COGITO
Γι’ αυτό να αμφιβάλλεις
μέχρι το φως να τσακιστεί
μέχρι η σιγουριά της ζωής
να γίνει μετέωρο ένστικτο
αλλιώς την έβαψες, μεγάλε
όλα τα αντικαταθλιπτικά
δε σε σώζουν απ’ την τρέλα
τουλάχιστον μη χρεωθείς
τη ρετσινιά του μόνιμου
δεν ήταν γραφτό να γίνεις
αιφνιδιασμός της Ιστορίας
Στα ψιλά γράμματα ίσως
ν’ αφήσεις το στίγμα σου
και στα αζήτητα τη θλίψη
‘’Το ημιτελές τελεσίγραφο’’ (2020)