Η Ελένη Ισπόγλου γεννήθηκε και έζησε στην Πρέβεζα, σε µία µονοκατοικία -µε έναν όµορφα φροντισµένο κήπο- που µοσχοµύριζε αγάπη, έως τα 17 της.
Της άρεσε, από την εφηβική της ηλικία, να δηµιουργεί ονειρικούς κόσµους και να τους αποτυπώνει στα ηµερολόγιά της, µε ποιητικά και πεζά κείµενα.
Σπούδασε και εργάστηκε ως Πολιτικός Μηχανικός στη Θεσσαλονίκη και το Λονδίνο για αρκετά χρόνια, αλλά ποτέ δεν σταµάτησε να γράφει στον ελεύθερό της χρόνο.
Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Αθήνα, στον τοµέα του Social Media Marketing, που της έδωσε το κίνητρο να αρχίσει να γράφει, κείµενα πεζά και ποιητικά στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Η άµεση ανταπόκριση των αναγνωστών και τα υπέροχα σχόλιά τους, την παρακίνησαν για να γράψει την πρώτη μου συλλογή µε τίτλο «μία ιστορία αγάπης - Λόγια ενός Έρωτα», που θα µπορούσαν να είναι λόγια απλά, ποιητικά, ροµαντικές σκέψεις, όνειρα, αλλά και προβληµατισµοί µίας οποιασδήποτε ιστορίας αγάπης. Ίσως και της δικής σου!
Ποιήματα
Μία ερωτική στιγμή
Πόση αγάπη να χωρέσω
στον έρωτα μαζί σου
σε ένα υγρό Φιλί
σε ένα χάδι παθιασμένο
στο διψασμένο για το σώμα σου
ερωτικό κορμί;
Πόση αγάπη να χωρέσω
στα βλέμματα
στις λέξεις μου
στα λόγια
στα ποιήματα
σε μια στιγμή μαζί σου
οι δυο μας στη σιωπή;
Η Αγάπη είναι αέρας.
Άμορφη
Άυλη
Ατέρμονη
Ασύλληπτη.
Μοναδική.
Κι αυτή είναι η μαγεία της
Να μη χωράει πουθενά.
Να σκάει.
Να μεθάει
με τρέλα την ψυχή.
Να μη χορταίνει
και κάθε μέρα
να σε θέλει
ακόμη πιο πολύ.
Πόση από την αγάπη να χωρέσω
σε μία ερωτική στιγμή;
Ξημέρωσε έρωτας
Ξημέρωσε
κι άπλωσες πάλι
τον Έρωτα στη γη,
σμίγουν τα χείλη
τα στήθη πάλι
με μια ασίγαστη λαχτάρα
που λιώνει το Φιλί
και δέρνομαι με καρδιοχτύπια
και η αγάπη
γίνεται υποταγή
τρέμουνε οι θάλασσες
αναρωτιούνται
απορούν
πώς να πηγάζει άραγε
πώς να ρέει
τέτοια γλυκιά ηδονή.
Ξημέρωσε ο Έρωτας ξανά
έλαμψε όλη η γη
τα σ' αγαπώ μου σώπασαν
μην τους μιλάς
ησύχασαν
μέσα στου πάθους μας
την πιο ζεστή στιγμή.
Άσε με να μαντέψω.
Πάλι εσύ ξημέρωσες τον έρωτα στη γη.
Πάλι εσύ ξύπνησες πόθους
στα στήθη μου
στα χείλη μου
πρωί – πρωί.
Έρωτες πουλιά;
Μάθαμε τελικά
εκείνοι οι έρωτες
που χάθηκαν μία μέρα ξαφνικά
τι απέγιναν;
Να σου πω εγώ τι έγιναν;
Τους είδα αγκαλιασμένους
φευγάτους στον αέρα
πέρα μακριά
γίναν πουλιά
γίναν αφράτα σύννεφα πυκνά
με δάκρυα στις χούφτες τους
όνειρα και ελπίδες
που κάποια μέρα λαχταρούν
να γίνουν πάλι καταιγίδες
να βρέξουν Έρωτα πολύ
να φιληθούμε πάλι
εγώ κι εσύ.
Πάλι οι δυο μας Αγκαλιά
πάλι μαζί
ξανά
με χίλια δυο φιλιά.