Ο Δημήτρης Π. Κρανιώτης είναι ιατρός και ποιητής. Κατάγεται από το Στόμιο Λάρισας, όπου μεγάλωσε. Σπούδασε ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ζει στη Λάρισα και εργάζεται ως ιατρός ειδικός παθολόγος.
Έχει εκδώσει εννέα ποιητικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό: “Ίχνη” (1985), “Πήλινα πρόσωπα” (1992), “Νοητή γραμμή” (2005), “Dunes-Dune” [Θίνες] (Ρουμανία, 2007), “Ενδόγραμμα” (Μαλλιάρης Παιδεία, 2010), “Edda” [Έδδα] (Ρουμανία, 2010), “Iluzione” [Ψευδαισθήσεις] (Ρουμανία, 2010), “Foglie vocali” [Φύλλα φωνήεντα] (Ιταλία, 2017) και “Γραβάτα δημοσίας αιδούς” (Κέδρος, 2018). Το 2011 επιμελήθηκε και εξέδωσε στα αγγλικά την ανθολογία “World Poetry 2011” (205 ποιητές από 65 χώρες). Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε 25 γλώσσες και έχουν δημοσιευθεί σε διάφορες χώρες του κόσμου, ενώ έχει συμμετάσχει σε αρκετά Διεθνή Φεστιβάλ Ποίησης στο εξωτερικό.
Το 2011 διοργανώθηκε υπό την προεδρία του το 22ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ποιητών στη Λάρισα, όπου επίσης ίδρυσε και διοργάνωσε το 1o Μεσογειακό Φεστιβάλ Ποίησης. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, αναγορεύτηκε Ακαδημαϊκός στην Ιταλία και Διδάκτωρ Λογοτεχνίας, ενώ διετέλεσε μέλος της συντακτικής επιτροπής του λογοτεχνικού περιοδικού “Γραφή” και Διευθυντής Σύνταξης του ιατρικού περιοδικού “Ιπποκράτης”.
Στο διαδίκτυο επιμελείται τον ιστότοπο “Poetics @ GR” [Τετράδιο Ποίησης]: http://greekpoetics.blogspot.com Η προσωπική του ιστοσελίδα είναι: http://www.dimitriskraniotis.com
Δέκα ποιήματα του Δημήτρη Π. Κρανιώτη
[από τη συλλογή «Γραβάτα δημοσίας αιδούς», εκδ. Κέδρος 2018]
Μείον ένα
Τράβηξα τη γη
Για να σκεπαστούμε
Μήπως φορέσουμε απόψε
Αφοπλιστικά
κι αναίμακτα
Τις λέξεις που χθες φτύναμε
Σαν
κουκούτσια
Μα μην μ’ απαντήσεις βιαστικά
Περίμενε
τη σειρά σου
Στην ουρά
Περιμένω απαντήσεις
Από σένα κι από
μένα
Ξανά και ξανά
Ως το χθες
Ως το σίγουρο κι απροσδόκητο
-1 του ασανσέρ
Υπόγειο
αορίστως
Κι εντόκως με θυμό
(Ποια λογική νοικιάστηκε
Από τη φαντασία
μου απόψε;)
Μα δεν θέλω η λάσπη
Να ζυμώσει τα κορμιά
μας
Γεμίζοντας με μείον ένα αύριο
Ρίζες λωτών
και μύθων
Γραβάτα δημοσίας αιδούς
Άρχισα να ξηλώνω
Τα ρούχα μου
Ώσπου έμεινα γυμνός
Στη μέση του πουθενά
Φωνάζοντας
Σε μια γλώσσα άγνωστη
(Έτσι κι αλλιώς
Ποιος θα με καταλάβαινε;)
Μα δεν με συνέλαβαν
Για προσβολή δημοσίας αιδούς
Για να σταματήσω τις φωνές
Με κέρασαν αψέντι
Και μ' έντυσαν στην τρίχα
Όμως τα κορδόνια μου
Δεν ταίριαζαν
Με τη γραβάτα τους
Δεν άφησα ρέστα
Για πουρμπουάρ
Δεν σκόνταψα διαγωνίως
Το κόκκινο ποίημα
Κόκκινο έβαψα
Τον ουρανό
Μέρες που μ' έχασα
Και μ' απαρνήθηκα
Γελώντας αναίτια
Τις έζησα
Kόκκινο έβαψα
Το νερό
Σε δάκρυα μ' έπνιξα
Και με διέσωσα
Ξεχνώντας τύψεις
Με ξεγέλασα
Kόκκινο έβαψα
Το ποίημα αυτό
Με λέξεις μ' έσβησα
Και μ' ανέστησα
Γράφοντας μ' αίμα
Μ' εκδικήθηκα
Ιανός
Πολυκατοικία πια
Η γειτονιά μας
Το ασανσέρ κολλημένο
Μεταξύ ρετιρέ
Και ουρανού
Κι εμείς μέσα
Συνωστισμένοι άνετα
Χωρίς ανάσα
(Και χωρίς σήμα
Το κινητό μας)
Στο παραπέντε απόδρασης
Από το savoir vivre
Σαν έτοιμοι από καιρό
Για περιπτύξεις
(Πότε προλάβαμε άραγε
Να ερωτευτούμε;)
Στο απόγειο
Μετέωρων βημάτων
Στο υπόγειο
Ημι-διλημμάτων
Του Ιανού
Άψε σβήσε
Παραβίασες τα σύνορα
Που έθαψαν
Το γνώθι σαυτόν
Γκρέμισες φυλακές
Πίσω από κουρτίνες
Που πυρπόλησε
Η σπίθα της οργής σου
Χωρίς ουρλιαχτά
Χωρίς ψιθύρους
Στο άψε σβήσε
Έτσι απλά
Γέννησες φως
Σαν αγκάλιασες
Όσα δεν λέγονται
(Μα γράφονται)
Στο σκοτάδι
Μετακόμιση
Γυμνοί πια
Χρώματα ντυθήκαμε
Λέξεις και φωνές γδύσαμε
Τυφλοί πια
Το φως ήπιαμε
Το θάνατο κολυμπήσαμε
Με αλκοόλ και τσιγάρα
Στις αποσκευές
Ψευδομαρτυρήσαμε
Ποιοι είμαστε ξεχάσαμε
Πάνω σ' ένα πουλί
Τη ζωή μας χτίσαμε
Και ξαναπετάξαμε
Απλώς μετακομίσαμε
Αλφαβητάρι
Έχασα το αλφαβητάρι
Της πρώτης δημοτικού
Και τώρα
Που ψάχνω απεγνωσμένα
Να δώσω στην Άννα
Ένα μήλο
Γέρασα από αναμνήσεις
Χωρίς διακοπή
Για διαφημίσεις
Πίνοντας αναψυκτικό light
Και κάνοντας like
Σε τετράστιχα ημερολογίου
Διψάνε οι λέξεις
Διψάνε οι λέξεις
Και πίνουν κρασί
Να με μεθύσουν
Οργώνω, θερίζω
Μα τώρα σωπαίνω
Μη σβήσουν
Σαν στεγνές κατάρες
Σε ξερά χόρτα
Σπάζω στάμνες
Με υγρή ηχώ
Να ξαποστάσω
Μες στο λιοπύρι
Χωρίς νερό
Με μια χούφτα λάθη
Παζλ
Να γεννιέμαι στο δάσος
Από νερό και χώμα
Δέντρο να γίνομαι
Σκορπίζοντας τα φύλλα
Να αιωρούμαι ανίερα
Ως παζλ στον αέρα
Να με τρώνε τα πουλιά
Ως ρυτίδες με χρώμα
Ν' αναζητώ
Με Silver Αlert
Δίχως όνομα
Εμένα