Γεννήθηκε στη Νάουσα. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη ως εκπαιδευτικός. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακών τίτλων στη διδασκαλία της Αγγλικής γλώσσας του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου και στη Δημιουργική Γραφή του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Έργα της: Τύχη στα Τείχη (2017) πεζογραφία, εκδ. Γαβριηλίδη, Το φως όταν μεταφυτεύεται (2019) ποίηση, εκδ. Βακχικόν, Πικραλίδες (2020) πεζογραφία, εκδ. Παράξενες Μέρες, Με κάρβουνο ροδίζει (2021) ποίηση, εκδ. Κουκκίδα.
χαραγματιά
το γκρίζο σύννεφο του δειλινού
με το μαχαίρι η νύχτα χάραξε
κι ανάσα πήρε ο ήλιος- τρύπωσε
έσμιξε με τη θάλασσα
μία γυμνή ημισέληνος
πήρε πόζα για φωτογράφιση ενώ
τα ναυάγια αναδύθηκαν
κι άρχισαν την αιώρηση
γλάρων το λίκνισμα
τα μάτια ακολούθησαν
χέρια σε χάδια αφέθηκαν
κι έπειτα έγραψαν
για το μαχαίρι
μνημείο με δάκρυα
κάστρα δίπλα στη θάλασσα
ξυλάκια για πολεμίστρες
αγχόνη για όσους αξίζουν κρέμασμα
μη στήσεις
μόνο ένα μικρό μνημείο με δάκρυα
για τους κατατρεγμένους όταν δίψασαν
κι εκείνους που τους έφεραν νερό
προσωπεία
το πρόσωπό τους στο παζάρι το πουλούν
με φο μπιζού τις λέξεις τους στολίζουν
κόβουνε ράβουν γλείφουνε
ξιφομαχούν για την τιμή τους
αύριο θα πάρουν πάλι θέση
ανάμεσα σε μικροπωλητές
με τ’ άλλο πρόσωπό τους
αδύναμο κι αβέβαιο
ερμητικά βαμμένο
σαν τον Μακμπέθ
γέμισε τον κόσμο με πληγές
φόβο γεμάτος μην την εξουσία χάσει
και τώρα βαμμένος κόκκινος
μόνος με το σπαθί στο χέρι
μέρα-νύχτα
πάλι φαντάσματα ν’ ακολουθεί
στην τελική του εξόντωση
από τον εαυτό του
που τον πλησιάζει
με βηματισμό
και είναι στρατός αμέτρητος
ζώνη ασφαλείας
μια ιστορία ναυαγών βαμμένη μ’ αίμα
έπαιζε το ραδιόφωνο
στον δρόμο για τη σκόνη
ακροατές εμείς συμπάσχαμε και δέναμε
όλο και πιο σφιχτά
της ασφαλείας τη ζώνη
όσο τα ξίφη βρόνταγαν κι ακούγονταν οι θρήνοι
μύρισε κόκκινη δροσιά ενώ η ζωή
περνούσε
έκρηξη
όταν ο γλάρος άγγιξε του βάλτου τα νερά
θρύψαλα έγιναν οι άσπρες πορσελάνες
το στόμα σου φωτιά και λάβα γέμισε
οι εκρήξεις σου αθόρυβα πνίγονται τώρα
έναρξη είπαν
σεισμικής δραστηριότητας
στο σπίτι οι πρώιμες ρωγμές
ο γαλαξίας με τους λυγμούς σου άλλαζε
κι ο πόθος στα χαλάσματα σκηνοθετούσε
τυφλόμυγα
τα μη τα πρέπει τα ποτέ
σου χάρισαν όταν γεννήθηκες
παρέα μεγαλώνατε
έπλεκαν τις πλεξούδες σου
και παίζατε τυφλόμυγα
μα όταν ένωνες βουβή
τα μη τα πρέπει τα ποτέ
έπαθλο έπαιρνες χρυσό κλουβί
εξαίρετης ποιότητας τροφή
τα εμπρός τα σε πιστεύω τα σε αγαπώ
ίσως να ζούσαν σ’ άλλη γειτονιά
όπως αυτή όπου τώρα μετακόμισες
με βουκαμβίλιες και αλάνες
τώρα τα παράθυρα αφήνεις ανοιχτά
ν’ ακούς που παίζουν
την τυφλόμυγα παιδιά
…………
Τα ποιήματα είναι από τη συλλογή «Με κάρβουνο ροδίζει»
Περισσότερα αφιερώματα σε λογοτέχνες εδώ.