Ο Θοδωρής Βοριάς γεννήθηκε το 1970 στη Θεσσαλονίκη, από το 1992 ζει στην Καλαμαριά.
Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές:
"Το τρύπιο ταβάνι" (Ερωδιός - 2005),
"Νυχτερινές Επιπλοκές" (Ερωδιός - 2008),
"Πυγολαμπίδες" (Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου - 2011),
"Χαμένες ψηφίδες" (Ιδιωτική έκδοση - 2012),
"Στιγμές από το ρεπερτόριο του θανάτου" (Ιδιωτική έκδοση – 2018).
"Ανιλίνες" (Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου - 2021).
Διατηρεί στο διαδίκτυο το ηλεκτρονικό περιοδικό «Λογοτεχνικά Επίκαιρα» (http://logotexnika-epikaira.blogspot.com) και την προσωπική του ιστοσελίδα (http://vorias.blogspot.com).
Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα ρουμανικά, στα ισπανικά και στα πολωνικά κι έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά: Νέα Ευθύνη, Τα Ποιητικά, Το Κοράλλι, Μανδραγόρας, Πλανόδιον, Μπιλιέτο, Ρωγμές, Diario de Avisos (Ἰσπανία), Pro Libris (Πολωνία), Steaua Dobrogei (Ρουμανία), Miscarea Literara (Ρουμανία) κ.α. Στις ανθολογίες: Δεκαεννέα Ποιητές της «Καλής μεριάς», «Κι εγώ θα σ' αγαπάω κάθε μέρα», «Ποιητικό Ημερολόγιο», «Καλλιτεχνικό ημερολόγιο», «Ξένων αιμάτων τρύγος», «Poesia Neogreca» (ιταλική έκδοση), «Pegaso Greco» (ιταλική έκδοση). Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν και στα λογοτεχνικά περιοδικά του διαδικτύου: Ποιείν, Στάχτες, Βακχικόν, Εξιτήριον, Περί-Γραφής, Fractal κ.α.
Επικοινωνία: thodorisvorias@gmail.com
Ποιήματα:
Οι στίχοι είναι σφαίρες
Κάποτε έγραφες ποιήματα
κι ούτε θυμάσαι πού τα έκρυψες.
Μα οι στίχοι είναι σφαίρες,
τις ξεχνάς όταν γυρίσεις στη ρουτίνα
της ειρήνης·
ξεδιπλώνεις κάποιο ρούχο
και ξεφεύγουν στο πάτωμα,
κοιτάζεις την καρδιά σου
και καρφώνονται στα μάτια σου.
Τις νύχτες οι σφαιρες
τρυπώνουν στα όνειρά σου
κι όταν δακρύζεις,
οπλίζει μέσα σου
το ποίημα ετοιμοπόλεμο.
[Από την ποιητική συλλογή "Ανιλίνες" (2021)]
* * *
Ἐπιστροφή στα χαλάσματα
Τότε, στο σπίτι μας, έπιανα ένα μεγάλο καρφί,
από τα «δεκάρια» κι ένα σφυράκι
κι αντέγραφα τα έργα των μεγάλων.
Είχα για εκσκαφέα το σφυρί με το καρφί·
λίγο λίγο χαλνούσα τον σάπιο σουβά του τοίχου μας
τις μέρες που γκρεμίζανε
κάποιο χαμόσπιτο στη γειτονιά.
[Από την ποιητική συλλογή "Στιγμές από το ρεπερτόριο του θανάτου" (2018)]
* * *
Το παραθύρι
Όταν περάσεις, να σταθείς,
να δεις επίμονα στο παραθύρι,
της ερημιάς τη γύμνια να χορτάσεις,
τους οργασμούς του ανέμου
με τη σκόνη.
Να δεις,
τώρα που δεν απόμεινε ταβάνι,
φύτρωσε στο σαλόνι ένα δέντρο,
μεσ’ από τα φύλλα του κοιτάζω
τους περαστικούς της γειτονιάς.
Τώρα πια νικήσανε τ’ αστέρια,
πέφτουν ελεύθερα στο ξέσκεπο
υπνοδωμάτιό μας
τζάμι για τζάμι άσπαστο
δεν έχουνε αφήσει.
[Από την ποιητική συλλογή "Χαμένες ψηφίδες" (2012)]
* * *
Τρία χάικου
Η νύχτα ψάχνει
ερειπωμένες λέξεις
να ενεδρεύσει.
#
"Οδός Ηρώων"
Στίχος εκτός θέματος
σε νεκρό τοίχο.
#
Χαμένες ψυχές
με φτηνές ανιλίνες
φτιάχνουν σκοτάδια.
[Από την ποιητική συλλογή "Πυγολαμπίδες - 33 χάικου" (2011)]
* * *
Από την ενότητα "Ανιλίνες"
[θ΄]
Αδέσποτοι κεραυνοί κρυφοκαίνε
τα σωθικά των πλατανιών
και στο χώμα ξεραίνονται
μέρες νεκρές.
Το αγαπημένο παιχνίδι του ανέμου
είναι να σέρνει στη γη
γερασμένα πλατανόφυλλα,
να τρυπώνει στις κουφάλες των δέντρων
λερώνοντας τα χέρια του
με νύχτα και φωτιά.
Το απόγευμα η ανάσα του
μύριζε κάρβουνο
και ψημένο καλαμπόκι.
[Από την ποιητική συλλογή "Νυχτερινές επιπλοκές" (2008)]
* * *
Φυλλοβόλο δέντρο
Στο φυλλοβόλο δέντρο μοιάσε,
τίναξε στον άνεμο τα κιτρινισμένα φύλλα
στο χώμα να σαπίσουν.
Κοίταξε το κυπαρίσσι και το πεύκο,
γερνάνε με τη σκόνη όλων των καημών τους.
Τα λόγια φτιάχνουν φωλιά,
σού τσιμπολογούν τα φύλλα,
κρύβονται βαθιά σου.
Τίναξε τα φύλλα, άκουσε τον άνεμο
κι ύστερα τα λόγια θα κρυώσουν,
θα πετάξουν
κι άλλα λόγια θα φωλιάσουν μέσα σου
άλλες χαρές και λύπες θά ’ρθουνε με την άνοιξη.
Ἐσύ θα στέκεις δέντρο περήφανο,
μη λησμονήσεις όμως,
δέντρο φυλλοβόλο.
[Από την ποιητική συλλογή "Το τρύπιο ταβάνι" (2005)].
