Οι άλλοι
ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΖΑΡΚΑΔΟΥΛΑ
Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να μην πληγώνουμε τους άλλους
να κρατάμε το στόμα μας σφραγισμένο
να κλείνουμε τα μάτια για να μην δείξουμε ό,τι άσχημο νιώθουμε
να περιορίζουμε τα λόγια μας για να είναι καλά οι γύρω μας...
Κι εμείς τί;
Ποιός μας έμαθε ν' αγαπάμε τους εαυτούς μας;
Ποιός μας έμαθε να ψάχνουμε το καλύτερο
να ζητάμε το πιο όμορφο για εμάς;
Ποιός μας έμαθε να προστατεύμε, να φροντίζουμε τις ψυχές, τα κορμιά μας;
Α ρε ζωή πόσο άδικη είσαι!
Πότε τελευταία φορά, άνθρωπε, ζήτησες από τον φίλο σου να σεβαστεί την επιθυμία σου
όταν εσύ έκρυβες πως οι δικές του κουβέντες σε πλήγωναν;
Πότε τελευταία φορά, άνθρωπε, σου είπε μια καλή κουβέντα ο σύντροφός σου
όταν εσύ σφάλιζες την αλήθεια που έκρυβαν τα στήθια σου
για να μην τον στενοχωρέσεις για το τέλμα που έβλεπες να έρχεται;
Πότε, εσύ μίλησες για το αδιέξοδο που βρισκόσουν
όταν άκουγες τον συγγενή, τον φίλο, τον εργοδότη να σου βάζει το μαχαίρι στον λαιμό;
Κι όλα αυτά για να μην πικραθούν οι άλλοι...
Κι εσύ μέσα σου, άνθρωπε, έβαζες το δηλητήριο
στο κερνούσαν κι εσύ για να μην τους πικράνεις το έπινες.
Και τώρα το μαύρο χώθηκε κι έπιασε όλον τον χώρο στην καρδιά σου
κι εσύ το πίνεις μόνος σου και μεθάς από πίκρα...
Στην υγειά των άλλων!
Κόκκινη κορδελα
ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΖΑΡΚΑΔΟΥΛΑ
Στέκομαι στον καθρέφτη μπροστά
προσπαθώ ν' αγγίξω το είδωλό μου.
Το χαζεύω, βλέπω έναν άνθρωπο γερασμένο, καταβεβλημένο
το κορμί μου έχει κυρτώσει.
Γύρω από τον λαιμό μου υπάρχει μία κόκκινη κορδέλα
είναι δεμένη φιόγκο
ξαφνικά τη νιώθω σαν μία θηλιά γύρω μου
που όλο και πιο πολύ με σφίγγει
ο κλοιός στενεύει.
Σηκώνω τα χέρια μου και προσπαθώ να λύσω τα δεσμά μου
να πετάξω από πάνω μου ό,τι με καταδυναστεύει
η δύναμή μου αρχίζει και περιορίζεται, λιγοστεύει.
Σιγά σιγά, όμως, αισθάνομαι πως η κορδέλα λύνεται
την βλέπω να πέφτει κάτω στο έδαφος
ένας περίεργος κρότος ακούγεται σαν πέφτει χάμω
είναι σα να σπάνε κομμάτια.
Μαζί με την πτώση της φεύγει ένα κόκκινο υγρό
νιώθω έναν τρόμο να με περικλείει
και πιάνω το πρόσωπό μου.
Κοιτάζω τα χέρια μου που είναι υγρά από τα δάκρυα
και τώρα έχουν βαφτεί κόκκινα!
Κομμάτια από τον καθρέφτη έχουν μαζευτεί τώρα στο πόδια μου
το είδωλό μου έγινε μια κόκκινη κουκίδα από κομμάτια παζλ...
Το πλήρωμα χρόνου
ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΖΑΡΚΑΔΟΥΛΑ
Κρύα τα σεντόνια τις νύχτες
μυρίζουν μοναξιά, απελπισία, πόνο...
Νιώθω να τυλίγονται γύρω από το κορμί μου
και με πλακώνουν βαρίδια του παρελθόντος.
Γερασμένες μνήμες από έρωτες νεανικούς
πολυέξοδα όνειρα που κόστισαν κοροϊδία και πόνο
τοξικές φιλίες που μόνο κουνούσαν το δάχτυλο
όλα όσα πέρασαν από μέσα μου
κι άφησαν μία τρύπα στο μέρος της καρδιάς.
Έρχονται τις νύχτες τα φαντάσματα
και ξαπλώνουν στο μαξιλάρι μου
σαν σκιές ξεγλιστράνε από το παράθυρο της μνήμης
κι υφαρπάζουν χαρά κι ενέργεια από το παρόν μου.
Φτύνουν το πρόσωπό μου
σα να με χλευάζουν για όσα έδωσα, για όσα ένιωσα...
Τ' ακούω χαιρέκακα να γελάνε
κλείνω τ' αυτιά μα τα χαχανητά τους είναι ακόμα εκεί.
Κουράστηκα να τ' ανταμώνω
κουράστηκα να τα δικαιολογώ
κουράστηκα να τους δίνω άλλο χώρο...
Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου
κι ο καθένας τώρα θα πάρει το μερτικό του
στην ζωή μου!