Γράφει η Όλγα Στέφου
Δεν μπορούμε να έχουμε άποψη για όλα, ποιος ξεκίνησε τις φωτιές, αν έχει πολιτική σκοπιμότητα. Καίγεται όλη η υφήλιος αυτές τις μέρες, μην το ξεχνάμε. Θα έπρεπε να μην είχαμε ούτε και κακεντρέχεια.
Όχι, στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εμπρηστές και όχι, δεν «εκδικείται» μια νέα καταστροφή για μία παλαιότερη, αυτή στο Μάτι. Αυτήν την ώρα βιώνουμε τη χειρότερη μεταπολιτευτική στιγμή στην ιστορία του τόπου: Πανδημία, οικονομική κρίση και ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή.
Οικολογική καταστροφή σημαίνει ότι συντελέστηκε έγκλημα διαρκείας. Μετά το καμμένο δάσος και το αποσαρθρωμένο έδαφος θα έρθουν οι πλημμύρες. Οι άνθρωποι από τις τουριστικές ή αγροτικές περιοχές, έχασαν τις περιουσίες τους, δηλαδή και τα εισοδήματά τους. Πού θα ζήσουν και πώς; Ακόμη κι η Αθήνα, όπως την ξέραμε,έχει πια τελειώσει: Άλλαξε η ατμόσφαιρα, θα φέρει ασθένειες. Η στάχτη, η τοξικότητα μετά την πυρκαγιά, αρρωσταίνει τους ανθρώπους. Και όσα ζώα δεν κάηκαν, δεν έχουν φυσικό περιβάλλον να συνεχίσουν να ζουν. Η Εύβοια, αυτό το υπέροχο νησί, ποτέ θα ανακάμψει,αν ανακάμψει;
Πρέπει να επιρριψουμε ευθύνες, φυσικά. Αλλά είναι ευθύνες διάρκειας: Για την οικολογική καταστροφή που προηγήθηκε και για τους λόγους που ήρθε η καινούρια. Τα μεθεόρτια του χειρισμού δεν μπορούμε να τα κρίνουμε ολόσωστα από τώρα, τώρα πενθούμε, εξάλλου. Θα τα κρίνουμε κι αυτά, θα μιλήσει ο κόσμος που έζησε την καταστροφή, οι πυροσβέστες,οι εθελοντές, οι πυροπληκτοι. Όταν ο κόσμος που έχασε τη ζωή του όπως την ήξερε,θα βρεθεί χωρίς στέγη, χωρίς δουλειά.
Αλλά ποτέ, ποτέ μην μπερδευτούμε: Η στιγμή να ρίξουμε ευθύνες ο ένας στον άλλον δεν είναι καθόλου κατάλληλη, η μικροπολιτική είναι κατώτερη ούτως ή άλλως, ενέχει μικροπρέπεια.
Να μας αφορούν οι μεγάλες εικόνες. Να το πούμε, να το φωνάξουμε ότι όταν σε περιοχές εξαφάνισαν» το δάσος και μόλυναν τα νερά, πέθαναν επίσης ζώα, χάθηκαν επίσης δέντρα, αυξήθηκαν οι δηλητηριάσεις των κατοίκων κι οι καρκίνοι.
Ας πούμε ότι χωρίς έδαφος να συγκρατήσει το νερό, όλα τα μπαζωμένα ποτάμια της Αθήνας, θα φουσκώσουν και όχι, η φύση δεν εκδικείται. Η φύση αμύνεται σε αυτά που της κάναμε, στη βία εναντίον της.
Ας πούμε ότι η οικολογία δεν είναι «πολυτέλεια». Η πράσινη μετάβαση που πρέπει να γίνει με όρους ευνοϊκούς προς τις τοπικές κοινωνίες και τους εργαζόμενους,δεν είναι καπρίτσιο. Κι η ανάπτυξη, όταν καταστρέφει το περιβάλλον, είναι έγκλημα που δεν έχει απόσβεση.
Ας καταλάβουμε ότι η οικολογία είναι πολιτική επιβίωσης κι όχι φιλανθρωπία. Να φυτέψεις ένα δέντρο, να σώσεις δέκα ζώα. Βεβαίως και να τα κάνεις κι αυτά,αλλά υπόψη,αυτά είναι λύσεις Σάβα δίνεις παυσίπονο σε βαριά ασθενή. Ανακουφίζει τον δικό μας πόνο τον ψυχικό και τον δικό του για λίγο. Δεν είναι, όμως, θεραπεία. Και για να μην πεθάνει ο ασθενής, χρειάζεται μεγάλη, σοβαρή, υπεύθυνη μάχη και ριζικές αλλαγές.
