Ως πρώτος ευεργέτης του ανθρώπινου είδους καθιερώθηκε ο Τιτάνας Προμηθέας, γιος του Ιαπετού και της Κλυμένης. Αυτός, κλέβοντας την φωτιά από τους θεούς με αυτοθυσία, την προσέφερε στους ανθρώπους και έτσι σταδιακά άρχισε να αναπτύσσεται ο πολιτισμός, τεχνικός και πνευματικός. Χάρη, λοιπόν, στον πρώτο ανθρωπιστή, ο κόσμος προόδευσε, οι επιστήμες και η τεχνολογία εξελίχθηκαν, ο άνθρωπος ένιωσε κυρίαρχος των πάντων, άτρωτος, θεός. Και τότε άρχισε η πτώση η ηθική, ο απανθρωπισμός του ανθρώπου.
Και ξαφνικά, εκεί που μέσα στην μεγαλειότητα του, ο άνθρωπος σχεδόν ξέχασε την ανθρώπινη φύση του, έρχεται ένας άλλος μεγάλος ευεργέτης να του θυμίσει , μάλλον επιβεβλημένα, πως είναι δισυπόστατος, όχι μόνο ύλη αλλά και πνεύμα, όχι μόνο νους, αλλά και ψυχή. Ήρθε να τον αφυπνίσει, να τον ξυπνήσει με την βία, να του μάθει να ζει από την αρχή, αυτός ο μέγας ευεργέτης, ο κορονοϊός .
Έτσι ξαφνικά που μπήκε στις ζωές μας, μας στέρησε πολλά, που μέχρι τώρα τα είχαμε ως δεδομένα και δεν τα εκτιμούσαμε. Και επαναπροσδιορίσαμε ή τουλάχιστον προσπαθούμε να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας και τις προτεραιότητές μας. Ίσως να ψάξαμε και λίγο μέσα μας να βρούμε τον εαυτό μας, το πρώτο θύμα του ανεπτυγμένου κόσμου μας.
Και διαπιστώσαμε πως μας αρέσει να περπατάμε πού και πού στον ελεύθερο χρόνο μας και πως δεν είμαστε φτιαγμένοι μόνο για την καφετέρια. Πως η άθληση μπορεί να μας δώσει χαρά και ικανοποίηση και έτσι ο μέγας ευεργέτης μας έδωσε άλλη μια επιλογή που είχε χαθεί μέσα στην τεχνολογία, στους γρήγορους ρυθμούς, στην αστικοποίηση.
Και ανακαλύψαμε πως μας έλειψαν οι φίλοι μας, αυτοί οι κανονικοί, όχι οι διαδικτυακοί. Και τους παίρνουμε πιο συχνά να μιλήσουμε και ίσως να πάμε μαζί για την έξοδο 6, έτσι να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες, ανθρώπινες, να μοιραστούμε τα συναισθήματα που μας πνίγουν όλους το ίδιο τώρα πια.
Και ανακαλύψαμε πως μας έλειψαν οι γεροντότεροι, παππούδες, γιαγιάδες, γονείς, που μάλιστα είναι πιο ευάλωτοι, που φοβόμαστε γι’αυτούς και φοβούνται και οι ίδιοι. Και βάζουμε τα παιδάκια μας να τους τηλεφωνούν πιο συχνά και τους μάθαμε την βιντεοκλήση να βλέπουν τα εγγονάκια τους, να χαίρονται μέσα στην απομόνωσή τους.
Και ανακαλύψαμε πως μας έλειψε ακόμα και ο κυριακάτικος εκκλησιασμός, κι ας μην πηγαίναμε συχνά και ας μην δεχόμασταν τον χαρακτηρισμό του θρήσκου, γιατί είναι και ξεπερασμένος. Πάντως, αν θέλαμε πηγαίναμε και ήταν και μια ευκαιρία να δούμε και κάποιον γνωστό ή φίλο και να πιούμε και το καφεδάκι που ακολουθεί τον εκκλησιασμό.
Και ανακαλύψαμε πως είναι ωραίο να παίζουμε επιτραπέζια στο σπίτι με τα παιδιά μας και να τα βλέπουμε να γελάνε, να τσακώνονται , να χτυπιούνται, να είναι δηλαδή φυσιολογικά και ότι δεν είναι ανάγκη να τα τρέχουμε σε τόσες δραστηριότητες για να τα απασχολούμε και να τα πηγαίνουμε σε απρόσωπους παιδότοπους.
Και ανακαλύψαμε ότι όσα μας έδωσε ο πρώτος ευεργέτης μας, δεν τα αξιοποιήσαμε με μέτρο, ταπεινότητα και ηθική και αναγκάστηκε κι αυτός να μας στείλει τον διάδοχό του, κορονοϊό, που όμως δεν ξέρουμε ποιανού γιος είναι. Ίσως του Ιαπετού και της Κλυμένης.
ΚΟΝΙΔΗ ΤΖΕΝΗ
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ