Δύσκολο το να υπάρξει μια γενική θεώρηση για το τηλεοπτικό τοπίο εν έτει 2021, μια χρονιά που είδε και πάλι περισσότερες από 400 σειρές να παράγονται και τάσεις των τελευταίων ετών να επιβεβαιώνονται. Είδαμε περισσότερες διεθνείς επιτυχίες από ποτέ (από το Squid Game του Netflix που σάρωσε τα πάντα, μέχρι ακόμα και την ανάσταση της μυθοπλασίας στην ελληνική τηλεόραση), είδαμε το φορμάτ της πρεστίζ μίνι σειράς να τελειοποιείται, είδαμε σπουδαίους σκηνοθέτες να κάνουν το πέρασμά τους στην τηλεόραση για να πειραματιστούν ή να απλώσουν όλο το εύρος του οράματός τους στην οθόνη, από τον Πάμπλο Λαραϊν μέχρι τον Μπάρι Τζένκινς.
Αλλά είδαμε και μια επιβεβαίωση της επιστροφής μιας πιο παραδοσιακής τηλεοπτικής φόρμας, που κάπου ανάμεσα στο στυλ αφήγησης του Game of Thrones και στις πλήρεις σεζόν του Netflix, έμοιαζε να έχει βγει πια τελείως εκτός μόδας.
Όμως λίγο η σταδιακή εκτίναξη του Ted Lasso, κάτι τα επεισόδια-τευχάκια των σειρών της Marvel (που ακόμα δεν έχουν φτάσει στην Ελλάδα, μιας και αναμένουμε την έλευση του Disney+), καθώς και φυσικά η επανισχυροποίηση του ΗΒΟ, θύμισαν την αξία του να παρακολουθείς μια σειρά εβδομάδα μετά την εβδομάδα. Με αποκορύφωμα φυσικά, τον αδιαφιλονίκητο πρωταθλητή της τηλε-συζήτησης εδώ και ένα δίμηνο, που δε θα μπορούσε παρά να βρεθεί και στην κορυφή της δικής μας λίστας.
Με ό,τι μορφή κι αν έφτασαν τελικά σε εμάς, αυτές ήταν οι σειρές της χρονιάς:
20. ΚΟΜΑΝΤΑ ΚΑΙ ΔΡΑΚΟΙ
Όχι μόνο το «ελληνικό Stranger Things», φράση γύρω από την οποία επικεντρώθηκε το αρχικό του hype, το νέο φιλόδοξο εγχείρημα του Θοδωρή Παπαδουλάκη (Το Νησί) στο Mega διαθέτει και πάλι έναν μεστά ντόπιο χαρακτήρα, που έτσι κι αλλιώς θα το απομάκρυνε από την οποιαδήποτε αίσθηση στείρας αισθητικής αντιγραφής προϊόντων εισαγωγής. Με στοιχεία γουέστερν και φαντασίας μέσα από ένα φολκ πρίσμα, το σόου στέκεται τελικά πάνω στους ώμους των νεαρών ηρώων του (κάτι συχνά αδιανόητο, πόσο μάλλον για την ελληνική τηλεόραση), δημιουργεί μια ξεχωριστή μυθολογία που βασίζεται ωστόσο πάνω σε φολκορικές βάσεις, και αποτελεί τελικά κάτι πραγματικά μοναδικό στο πλαίσιο της τοπικής παραγωγής. (Mega)
19. KEVIN CAN FUCK HIMSELF
Ο Κέβιν είναι ο κλασικός ήρωας κάποιου παλιομοδίτικου, τεμπέλικα γραμμένου σίτκομ, έχει μια σύζυγο ξεκάθαρα πιο συγκροτημένη και πιο όμορφη από τον ίδιο, στην οποία φυσικά φέρεται σα σκουπίδι μαζί με τα κολλητάρια του, προς τέρψη των θεατών και του κοινού που διασκεδάζει μπροστά σε casual μισογύνικες καταστάσεις με γέλια-κονσέρβα. Ε, ο Κέβιν μπορεί να πάει να γ****εί. Σε αυτή την ευρηματική ανατροπή των κυρίαρχων σίτκομ μοτίβων, η Άνι Μέρφι του Schitt’s Creek παίζει σύζυγο-punchline η οποία, ανάμεσα στις γραμμές αποκτά σταδιακά τον έλεγχο της προσωπικότητάς της. Σε μια συναρπαστική άσκηση φόρμας, όλες οι εμφανίσεις του Κέβιν γράφονται και γυρίζονται σαν αληθινό σίτκομ, αλλά κυριολεκτικά ανάμεσα στις γραμμές (δηλαδή στις σίτκομ σκηνές) η Άλισον παίρνει τα ηνία του εαυτού της, της ζωής της, μέσα στο αισθητικό πλαίσιο ενός γκρίζου αντι-ηρωικού πρεστίζ δράματος α λα Breaking Bad. Εντυπωσιακό αφηγηματικό πείραμα για κάθε φαν της αμερικάνικης τηλεόρασης.
18. MIDNIGHT MASS
Ο Μάικ Φλάναγκαν του Haunting of Hill House (μια από τις καλύτερες σειρές τρόμου που έχουμε δει ποτέ στην τηλεόραση) επιστρέφει με το εξίσου στιβαρό Midnight Mass, μια υπνωτιστική εξερεύνηση του θρήνου μέσα από ένα high concept μεταφυσικού τρόμου, που μοιάζει όλο να διαδραματίζεται κάπου ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Οι μονόλογοι των ηρώων του Φλάναγκαν είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις τηλεοπτικών λογυδρίων που δικαιολογούν πλήρως τη θέση και τη διάρκειά τους, ενώ ο υπαρξιακός και μη τρόμος ελλοχεύει σε κάθε πανέμορφη, βουτηγμένη στο σκοτάδι σκηνή. Σπουδαία, υπομονετική, θαρραλέα τηλεοπτική εμπειρία. (Netflix)
17. TOP CHEF: PORTLAND
Η κλασική φόρμουλα του Top Chef λαμβάνει μια εξ ανάγκης παραλλαγή, όχι στη μορφή κάποιας σαρωτικής δομικής αλλαγής αλλά στο πρόσωπο της πανδημίας και των λοκντάουν. Κάθε τι γνώριμο μοιάζει διαφορετικό, η ομάδα των κριτών μοιάζει με παλιοπαρέα, οι διαγωνιζόμενοι έρχονται κοντά, ξεσπούν δημιουργικά και συναισθηματικά, και ακόμα και στάνταρ σημεία της σεζόν μετατρέπονται σε άμεσα highlights (όπως το επεισόδιο Restaurant Wars, σε ένα έρημο εστιατόριο).
16. THE GREAT
Στη 2η σεζόν του περιστασιακά ιστορικού δράματος, η Αικατερίνη έχει πάρει πλέον το στέμμα κι ο Πέτρος του ξανά σπουδαίου Νίκολας Χουλτ αράζει ακόμα στο περιθώριο- των αιθουσιών του παλατιού όσο και του ζωτικού της χώρου. Σε συνδυασμό με το μοντέρνων ρυθμών χιούμορ και την επιθετικά επιλεκτική λογική ως προς την αλήθεια και τη μυθοπλασία του στόρι, η σειρά συνεχίζει και φέτος να είναι ένα από τα πιο απολαυστικά (και όμορφα) 60λεπτα σόου της τηλεόρασης. Μια αναρχικών διαθέσεων επανεξέταση της ιστορίας ως μια λάιτ φάρσα με αληθινό δραματικό βάρος. Με κάποιο τρόπο, το πείραμα δουλεύει. (Cosmote)
15. SQUID GAME
Το αδιαμφισβήτητο τηλεοπτικό φαινόμενο της χρονιάς, είναι στην πραγματικότητα και πράγματι καλή τηλεόραση (κάτι πραγματικά καθόλου δεδομένο). Η σωματική βία συνυπάρχει με την καπιταλιστική καθώς το gameification των κοινωνικών και ταξικών δυναμικών προσφέρεται στο πιάτο ως διασκέδαση για τις σκιώδεις ελίτ, σε ένα διαβολεμένα διασκεδαστικό και οπτικά εφευρετικό (γεμάτο συμμετρίες, γωνίες και χρωματικές παλέτες αντιθέσεων που βγάζουν το μάτι) παιχνίδι αίματος και επιβίωσης όπου δεν υπάρχει θέση για ηθική, παρά μόνο για αποφασιστικότητα, ικανότητα και κυρίως τύχη. Η προφανής κορύφωση του εκπληκτικού επεισοδίου με το παιχνίδι των βόλων ακολουθείται από ξεφούσκωμα στην τρίτη πράξη της σεζόν και ένα μάλλον κακό φινάλε, αλλά έτσι κι αλλιώς το Squid Game δεν καθηλώνει για το ποιος θα είναι ο τελικός νικητής, αλλά για τη διαδικασία μέχρι εκεί. (Netflix)
14. HACKS
Μια θρυλική αλλά ξεπερασμένη διασκεδάστρια στο Λας Βέγκας και μια νεαρή σεναριογράφος που τρώει cancel λόγω ενός τουήτ της, ενώνουν τις δυνάμεις τους και τις ευαισθησίες τους χωρίς καμία πραγματικά να το θέλει, αλλά και με τις δύο να το έχουν ανάγκη- όσο κι αν αρχικά δεν το συνειδητοποιούν. Μια έξυπνη εκδοχή του κλασικού «δύο ακραία διαφορετικοί χαρακτήρες παίρνουν πράγματα η μία από την άλλη» είδους δραμεντί, που κερδίζει κοιτάζοντας το χάσμα γενεών όχι μόνο ως πηγή χιούμορ και δράματος, αλλά κυρίως ευαισθησίας. Για δύο γυναίκες καμμένες από το σύστημα που ανασταίνονται βρίσκοντας δύναμη η μία μέσα από τη στάση -και την κοσμοθεωρία- της άλλης. Η Τζιν Σμαρτ σε μια από τις ερμηνείες της χρονιάς. (Vodafone)
13. MAID
Το πορτρέτο μιας νεαρής γυναίκας της εργατικής τάξης που, στην προσπάθειά της να απομακρυνθεί -και να προστατεύσει έτσι την κόρη της- από τον βίαιων τάσεων και κακοποιητικό άντρα της, συναντά το ένα αδιέξοδο μετά το άλλο. Η σειρά (γυρισμένη από τον βετεράνο τηλεοπτικό παραγωγό Τζον Γουελς των E.R., West Wing, Shameless) πέφτει κατά τόπους σε άκρως τηλεοπτικά δραματικές παγίδες όμως ακόμα και παρά τις επιμέρους soapy τάσεις, δημιουργείται ένα αιχμηρό στόρι. Τόσο μιας γυναίκας αποφασισμένης και ικανής, για την οποία το σύστημα έχει ήδη αποφασίσει πως θα παραμένει για πάντα απόβλητη, όσο και ενός κοινωνικού ιστού σε παράλυση, όπου το παραμικρό προνόμιο μπορεί να κάνει αστρονομική διαφορά σε μια ζωή, χωρίς κανείς να έχει συναίσθηση του εν λόγω προνομίου του. (Σημαντικός εδώ κι ο -σωτήριος- ρόλος που παίζουν κάποιες έστω ελάχιστες και προβληματικές κοινωνικές παροχές, σε μια εποχή που όλο και περισσότερο τείνουν προς αφανισμό και συρρίκνωση από απάνθρωπους κυβερνητικούς μηχανισμούς.) Ασφυκτικά προσωπικό δράμα, με την κάμερα να ψάχνει διαρκώς το πρόσωπο της Μάργκαρετ Κουάλεϊ σε μια εκπληκτική tour de force ερμηνεία, καθώς η ηρωίδα της προσπαθεί να ξεφύγει από μια καταπιεστική συνθήκη που πολλοί αρνούνται να πειστούν πως αποτελεί καν κακοποίηση. Το προσωπικό και το πολιτικό, σε ένα. (Netflix)
12. IT’S A SIN
Μέσα από τις ζωές 5 νέων, με επίκεντρο ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο των ‘80s, ο πολυβραβευμένος δημιουργός Ράσελ Τ. Ντέιβις (Queer as a Folk, Doctor Who) καταγράφει την εμφάνιση του AIDS καθώς από παντελώς άγνωστη απειλή και σχεδόν αστικός θρύλος (συγκλονιστικές σκηνές στα πρώτα επεισόδια όπου πολλοί αντιμετωπίζουν τη φήμη του ιού ως περίπου εξωφρενική συνωμοσία) μετατρέπεται σε συλλογικό εφιάλτη. Η δεκαετία κυλά και η παρέα μεγαλώνει, ωριμάζει, ζει και ερωτεύεται στη σκιά αυτού του άγνωστου εχθρού, αποφασισμένοι όλοι τους να ζήσουν πιο παθιασμένα από ποτέ. Μαζί θα αντιμετωπίσουν τον τρόμο, στηριζόμενοι σε αυτή την οικογένεια που έχουν μεταξύ τους δημιουργήσει. Την ώρα που ο Ντέιβις αποτυπώνει την κλιμακούμενη αυτή απειλή μέσα από μια απολύτως χαρακτηριστική του ευαισθησία- μέσα από νότες χιούμορ και συχνά έκστασης, πρώτα απ’όλα γιορτάζοντας αυτές τις ζωές. (Cosmote)
11. WE ARE LADY PARTS
Μια πανκ μπάντα μουσουλμάνων κοριτσιών στην Αγγλία αποτελεί το επίκεντρο των διαφορετικών τους ιστοριών και προσωπικών διαδρομών, σε ένα ολόφρεσκο, γεμάτο φόρα και ενέργεια σόου που εκρήγνυται σαν ένα ακριβώς από τα τραγούδια που λένε οι ηρωίδες του. Χωρίς τίποτα περιττό στην ιστορία ή στον σχηματισμό των χαρακτήρων, με μικρές ευχάριστες εκρήξεις εφευρετικότητας, με διάθεση εξερεύνησης της ταυτότητας που προσπερνά τους μονολόγους και τις καλιμπραρισμένες τοποθετήσεις, το στόρι κινείται γρήγορα, αποτελεσματικά και απολαυστικά - και φυσικά όταν τελειώσει, χρειάζεται encore. (Που ευτυχώς έρχεται.) Πολλή καρδιά, πολλή μουσική -το σάουντρακ είναι φανταστικό με όλους τους τρόπους που χρησιμοποιείται- και πολλή φροντίδα συνθέτουν την πιο ακαταμάχητη δραμεντί φιλίας, έρωτα και προσωπικής αναζήτησης που είδαμε φέτος στην τηλεόραση.
10. MARE OF EASTTOWN
Από όλα τα υπο-είδη πρεστίζ μίνι σειράς, κανένα δεν λειτουργεί καλύτερα από ό,τι αυτά τα αστυνομικά δράματα με εγκλήματα που συνταράζουν μικρές κοινωνίες και μια έρευνα σε αναζήτηση του ενόχου. Στη Mare τα πάντα λειτουργούν τέλεια, κι ας είναι το φορμάτ γνώριμο. Η Κέιτ Γουίνσλετ δίνει μια από τις ερμηνείες της καριέρας της (εξαφανίζεται μες στον χαρακτήρα), η υπομονετική και προσεγμένη αφήγηση σκιαγραφεί όλους τους χαρακτήρες και τον τρόπο με τον οποίο οι μεταξύ τους δυναμικές και σχέσεις φιλίας, αγάπης και ανάγκης σχηματίζουν ολόκληρη την κοινότητα, και οι στιγμές σοκ -πάντα κερδισμένες, πάντα μετρημένες, ποτέ φτηνές- έρχονται ιδανικά εκτελεσμένες. Δημιουργώντας τελικά ένα ψηφιδωτό αγωνίας, απώλειας και λύτρωσης, όπου εκ των πραγμάτων το προσωπικό και το ηθικό έρχονται να συγκρουστούν σε μια κορύφωση βουβών κραυγών. Στιβαρή, γκρίζα τηλεόραση. (Vodafone)
9. CITY OF GHOSTS
Από τα πιο απροσδόκητα και εντυπωσιακά φτιαγμένα πράγματα που είδαμε φέτος. Το παιδικό υβρίδιο mockumentary animation φαντασίας(!) του Netflix μας συστήνει μια ομάδα παιδιών που ψαχουλεύουν κτίρια και τοποθεσίες του Λος Άντζελες, βρίσκουν φαντάσματα που τα στοιχειώνουν και συνομιλούν μαζί τους θέλοντας να καταγράψουν τις ιστορίες τους. Αληθινές ιστορίες από το παρελθόν μιας πόλης σε περίοδο ραγδαίας αλλαγής, βρίσκουν φωνή μέσα από μια αποστομωτικής ομορφιάς τεχνική animation, σε σύντομες ιστορίες και πορτρέτα που αναζητούν τις μακρινές φωνές του παρελθόντος και το πώς αντηχούν ακόμα -και για πάντα- στους τόπους τους. Γιατί την ώρα που οι πόλεις αλλοιώνονται κινδυνεύοντας συχνά να χάσουν τον χαρακτήρα τους, το να διατηρούνται ζωντανές οι φωνές που κάποτε τους έδιναν ζωή, είναι πιο σημαντικό από ποτέ. (Netflix)
8. THE HISTORY OF THE ATLANTA FALCONS
Ένα ντοκιμαντέρ για όλη την ιστορία μιας ομάδας του NFL, φτιαγμένο για το YouTube, είναι ένα από τα κορυφαία θεάματα της χρονιάς; Κι όμως. Η τεχνική του σκηνοθέτη Τζον Μπόις πλάθει το στόρι μένοντας μακριά από κάθε γνώριμο στοιχείο των τυπικών αθλητικών ντοκιμαντέρ, δίχως συνεντεύξεις, δίχως να βασίζεται σε στιγμιότυπα, και υιοθετώντας μια εντυπωσιακά εφευρετική οπτική ταυτότητα, την ώρα που κοιτάζει μονίμως για το πλαίσιο εντός του οποίου κινείται η τοπική ομάδα της Ατλάντα. Οι εξαφανισμένοι ήρωες και το κοινωνικοπολιτικό κόντεξτ της ανόδου και των διαρκών στραπάτσων των Falcons, καθώς η ιστορία σκαλίζεται πάνω σε charts, εικόνες αρχείου και αποσπάσματα εφημερίδων, σε μια παθιασμένη αναζήτηση της σημασίας του συλλόγου και του πολιτικού, πολιτιστικού και αθλητικού της αποτυπώματος. Και το πώς όλα αυτά τα δοχεία μπορεί τελικά να είναι απολύτως συγκοινωνούντα. (YouTube | Secret Base)
7. HOW TO WITH JOHN WILSON
Ξεκινώντας από καθημερινά ερωτήματα σαν αυτά που εμπνέουν κάθε λογής online βοηθητικά βίντεο (από το πώς να τυλίξεις με προστατευτικό κάλυμμα τα έπιπλά σου μέχρι το πώς να μαγειρέψεις το τέλειο ριζότο), ο Τζον Γουίλσον παίρνει την κάμερά του, οργώνει τη Νέα Υόρκη, συνομιλεί με τους ανθρώπους που συναντά στις γεμάτες περιέργεια διαδρομές του και που τον βάζουν στα σπίτια και στις ζωές τους, ακούει τις ιστορίες τους και αφήνει την κάθε (μη) απάντηση να τον οδηγήσει οργανικά στο επόμενο ερώτημα. Αποτέλεσμα είναι ένα παράξενο είδος ντοκιμαντερίστικης τζαζ αφήγησης που συνδέει ενστικτωδώς το ασήμαντα καθημερινό με το παγκόσμιο και υπαρξιακό, χαρτογραφώντας ένα αλλοπρόσαλλα χιουμοριστικό και συγκινητικό χάρτη της ύπαρξής μας - και της πολυπλοκότητας που έρχεται μαζί. (Vodafone)
6. DICKINSON
Η ζωή, τα πάθη και το έργο της Έμιλι Ντίκινσον παρουσιάζονται με τρόπο που χρωστά περισσότερο στη Μαρία Αντουανέτα της Σοφία Κόπολα παρά στο οποιοδήποτε ακαδημαϊκό δράμα εποχής. Στην 3η και τελευταία σεζόν, την ώρα που ο Εμφύλιος μαίνεται η Έμιλι της Χέιλι Στάινφελντ έρχεται εν τέλει αντιμέτωπη τόσο με τα αισθήματά της για την Σου όσο και την ευθύνη της ως κοινωνικό, πολιτικό και δημιουργικό ον, σε έναν κόσμο υπό κατάρρευση. Η δημιουργός Αλένα Σμιθ ένα αφηγηματικό και αισθητικό μίγμα που με ευκολία θα μπορούσε να ρέπει προς το προφανές, το ευτελές, το κλισέ ή το εξυπνακίστικο, όμως αντ’αυτού φτιάχνει με θράσος έναν εντελώς δικό της κόσμο όπου το αναχρονιστικό χιούμορ συνυπάρχει με τα συναισθηματικά ορθάνοιχτα προσωπικά πάθη και το ποιητικό πλαίσιο με τα r’n’b vibes. Από τις πιο όμορφες και ιδιοσυγκρασιακές σειρές των τελευταίων χρόνων. (Apple TV+)
5. EVIL
Ο Εξορκιστής σε μια μοντέρνα ανάγνωση, σε μια αναζήτηση και εξερεύνηση του Κακού μέσα από μια οπτική άλλοτε πνευματική, άλλοτε ψυχολογική και άλλοτε τεχνολογική- και το πώς μπορεί τελικά οι βασικές αρχές που διέπουν και τις τρεις αυτές διαδρομές να μιλούν (με διαφορετική γλώσσα, αισθητική και προσέγγιση) για το ίδιο ακριβώς πράγμα. Στην 2η σεζόν το έτσι κι αλλιώς φιλόδοξο δημιούργημα των Ρόμπερτ και Μισέλ Κινγκ (The Good Wife, The Good Fight) τόλμησε να ρισκάρει όσο ποτέ άλλοτε, παραδίδοντας μερικές από τις πιο ακραίες και αυθεντικά θεοπάλαβες ιστορίες και εικόνες που μπορείς να βρεις οπουδήποτε στην τηλεόραση. (Cosmote)
4. YELLOWJACKETS
Μίξη gory ιστορίας επιβίωσης, δραματικής ιστορίας ενηλικίωσης, εφηβικής σαπουνόπερας και σειράς μυστηρίου, το Yellowjackets δεν φοβάται ούτε τα πιο αιχμηρά συναισθήματα των ηρωίδων του, ούτε την ωμότητα της εικόνα τους, ούτε την pulp υφή του. Ξετυλίγοντας το νήμα μιας ιστορίας σε τρεις παράλληλες χρονικές περιόδους, συμπληρώνοντας έτσι κομμάτι κομμάτι το παζλ όχι μόνο του μυστηρίου, αλλά και των δεσμών μιας ομάδας κοριτσιών σε συνθήκες απόλυτης κρίσης. Ή, για να το πούμε κι αλλιώς, το μυστήριο αφορά εξίσου το «πώς αυτό το κορίτσι έφτασε στο σημείο να πάρει αυτή την αδιανόητη απόφαση» όσο και το «γιατί εκείνο το κορίτσι απουσιάζει από την παροντική αφήγηση». Το «τι συνέβη σε αυτό το απομονωμένο νησί» ενός Lost μετατρέπεται σε «τι συνέβη σε αυτά τα απομονωμένα όρη» με τρόπο ουσιαστικό και άφοβο, καθώς ένα φανταστικό καστ (που συμπεριλαμβάνει Μέλανι Λίνσκι, Τζούλιετ Λιούις και Κριστίνα Ρίτσι) ζωντανεύει μια καθηλωτικά σκηνοθετημένη ιστορία (ο πιλότος είναι της Κάριν Κουσάμα) που σμίγει άγρια μεταξύ τους αφηγηματικά είδη και ψυχοσυνθέσεις σε αναζήτηση αλήθειας. Και που, κυριότερα, δεν φοβάται να δείξει ό,τι είναι αυτό που τελικά ανακαλύπτει. (Cosmote)
3. THE UNDERGROUND RAILROAD
Βασισμένος στο βραβευμένο με Πούλιτζερ ομώνυμο βιβλίο του Κόλσον Γουάιτχεντ, ο βραβευμένος με Όσκαρ Μπάρι Τζένκινς των Moonlight και Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει, δημιουργεί μια επιβλητικών διαστάσεων μίνι σειρά πάνω στο ταξίδι προς την ελευθερία, μιας σκλάβας από την Τζόρτζια στην Αμερική του 19ου αιώνα. Η φωτογραφία του σταθερού συνεργάτη του Τζένκινς, Τζέιμς Λάξτον, δημιουργεί συνταρακτικά πορτρέτα, σαν ακίνητες στιγμές της Ιστορίας που ζωντανεύουν σε διηγήσεις, ενώ ο Τζένκινς μπλέκει στοιχεία φαντασίας με έναν μαγικό ρεαλισμό που διαθέτει βαρύτητα και μεγαλείο. Η κάμερά του αναζητά και παγιδεύει διαρκώς βλέμματα, όχι ξαναγράφοντας τελικά την Ιστορία, μα αναζητώντας έναν διαφορετικό τρόπο να ειπωθεί. Μεγαλειώδες και τίποτα λιγότερο. (Prime Video)
2. THE WHITE LOTUS
Ο Μάικ Γουάιτ του Enlightened (και του School of Rock) γράφει και σκηνοθετεί μια αστεία, πνευματική, απολαυστική ιστορία πλούτου, εκμετάλλευσης και αναγνώρισης του βαθύτερού μας εαυτού, στην οποία ένα μάτσο πλούσιοι όσο και αδαείς θαμώνες βρίσκονται σε ένα πολυτελές τροπικό ξενοδοχείο για μερικές μέρες διακοπών. Εκεί φυσικά όλα θα πάνε φυσικά κατά διαόλου, καθώς οι πάντες μπλέκουν στα προβλήματα των άλλων με απρόβλεπτη, σαρωτική κατάληξη. Η σειρά καταφέρνει να αγγίξει κάτι το υπαρξιακό μέσα σε ένα εντελώς θερινό σκηνικό, η θεά Τζένιφερ Κούλιτζ σε μια από τις ερμηνείες της χρονιάς ηγείται ενός φανταστικού καστ, οι ανησυχίες, τα ευτράπελα κι οι αγωνίες των χαρακτήρων ξετυλίγονται με καθηλωτικό ρυθμό. Αλλά η λεπτομέρεια που κάνει τελικά τη διαφορά είναι το πώς οι διάφοροι (και απόλυτα διαφορετικοί) χαρακτήρες έρχονται σε επαφή με ανθρώπους κατώτερων οικονομικών τάξεων ή ακόμα και ανθρώπους της γης που τώρα έχουν εξαγοράσει. Για ποια εξιλέωση μιλάμε; (Vodafone)
1. SUCCESSION
Η Δυτική φθορά μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας που παρουσιάζονται ως πανίσχυροι θεοί αλλά είναι ανίδεα ανθρωπάκια, παιγμένη ως σειρά που παρουσιάζεται ως σαιξπηρική τραγωδία αλλά είναι κωμωδία του παραλόγου. Όλα αυτά ισχύουν ταυτόχρονα καθώς η απόλυτη σειρά-ραντεβού της φετινής σεζόν χρησιμοποιεί ως αφορμή την μιντιακή αυτοκρατορία του Λόγκαν Ρόι (ο Μπράιαν Κοξ σκαμένος, άγριος, κουρασμένος, σαν αλυσοδεμένος άγριος μαχητής που χάνει μόνο από τον χρόνο) για να πλέξει μια εξίσου ξεκαρδιστική όσο και τραγική φάρσα πάνω στην πτώση της αμερικανικής δημοκρατίας. Για πλουτοκράτες που παραδίδουν τον απόλυτο έλεγχο στην ελεύθερη αγορά (των κλικς) ξεπουλώντας κάτι που ποτέ δεν θα έπρεπε να τους ανήκει.
Πρωταγωνιστές του δράματος είναι ένα ensemble υπάρξεων η μία πιο θλιβερή από την άλλη, που μόνο σε εκλάμψεις, και πολύ σταδιακά, καταφέρνουν ίσως να αντιληφθούν το ρόλο τους - και το πόσο μικροί τελικά είναι. Έργο πακεταρισμένο ως μια σειρά από σπαρταριστά, καθηλωτικά μονόπρακτα, κάθε φορά σε ένα άλλο απομονωμένο σκηνικό, κάθε φορά χαρακτήρες (απο)κλεισμένοι και σε έναν διαφορετικό χώρο, υπό μια διαφορετική συνθήκη, αφημένοι να φαγωθούν λυσσαλέα μεταξύ τους ώσπου στο τέλος να μην μείνει τίποτα.
Στην 3η πλέον του σεζόν, το Succession λειτουργεί πλέον σε ένα συλλογικό επίπεδο ερμηνειών (Τζέρεμι Στρονγκ; Όσκαρ. Κίραν Κάλκιν; Νόμπελ!), κειμένου (διάλογοι πιο γεμάτοι με αιχμηρά αστεία και βιτριόλι από ό,τι σεζόν ολόκληρες σύγχρονων «κωμωδιών») και αισθητικής (με τους αποστειρωμένους χώρους ως αρένες και με την κάμερα να διεισδύει και σχεδόν να μαγνητίζει τα αδιανόητα βλέμματα, τη γλώσσα του σώματος, τις έτοιμες για meme αντιδράσεις) που το τοποθετεί πάνω από οτιδήποτε άλλο σύγχρονό του. Τραγωδία, σαπουνόπερα, σάτιρα, cringe σίτκομ, όλα σε ένα. Κάθε φορά είναι αδύνατον να σταματήσεις να βλέπεις, αδύνατον να μην αντιδράς σωματικά, και κάθε φορά είναι για κάποιον τελείως διαφορετικό λόγο. Μια σπουδαία σειρά, στο απόγειο. (Nova)