Δε βρίσκω πια άλλη ομορφιά - Ποίημα του Γιώργου Τσιβελέκου

Αποστόλης Ζυμβραγάκης
0







ΔΕ ΒΡΙΣΚΩ ΠΙΑ ΑΛΛΗ ΟΜΟΡΦΙΑ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΒΕΛΕΚΟΣ


Όχι, δε βρίσκω πια άλλη ομορφιά 

στο ηλιοβασίλεμα, στα άστρα και στο φεγγάρι.

Δε μου έρχεται πια άλλη έμπνευση

για να τα υμνήσω.

Δε με αφήνει να τη δω πια

η εγκόσμια ασχήμια...


Δε με αφήνουν να τη δω πια

οι φτωχοί που ζουν μες στις στερήσεις

και ο ήχος της πείνας απ' την κοιλιά τους

που φτάνει μέχρι το σπίτι μου

-στάσου, σαν να ακούγεται από το διπλανό δωμάτιο.

Μήπως έρχεται από τον άνεργο πατέρα μου;

Ή μήπως έρχεται από τη μάνα μου,

που έμεινε νηστική για να ταΐσει εμένα;

Ή μήπως, πάλι, γουργουρίζει η δική μου κοιλιά 

που δε χόρτασα

και νομίζω ότι ο ήχος έρχεται από πιο μακριά

επειδή είμαι κουρασμένος;

Επειδή πέφτουν τα μαλλιά μου,

πονάει όλο μου το σώμα

και άλλοτε έχω αϋπνίες και άλλοτε υπερυπνίες;

Αλλά να σου πω και κάτι;

Ακόμα και η γεύση του φαγητού χάλασε.

Α, τη γιαγιά μου ξέχασα,

που της κούρεψαν πάλι τη σύνταξη 

και ακούρευτη εκείνη κούρεψε το φαγητό της

για να μπορεί να ζει για να πληρώνει

ρήτρα προσαρμογής στην ακρίβεια-.

Οι άστεγοι στα πεζοδρόμια

και οι πεζοί που, για να τους αποφύγουν,

περπατάνε στους δρόμους 

και τους πατάνε τα αυτοκίνητα 

που πάτησαν κάποτε κι εκείνους.

Οι πραγματικά τρελοί που αποκαλούν άλλους τρελούς.

Τα ορφανά που κλαίνε.

Οι άρρωστοι που δεν έχουν ένα κρεβάτι.

Οι κεφαλαιούχοι, οι καπιταλιστές,

οι εκμεταλλευτές δηλαδή.

Οι ιμπεριαλιστές που λατρεύουν τους πολέμους

και προσκυνούν τους θανάτους.

Οι πολιτικοί που δε νοιάζονται 

για την ευημερία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη.

Οι αναίσθητοι, οι αδιάφοροι,

οι εγωιστές, οι απαίδευτοι,

οι σεξιστές, οι φυλετιστές,

οι ομοφοβικοί, οι αγροίκοι.

Όλοι εκείνοι που δεν καταναλώνουν τέχνη,

που δεν αφήνουν την τέχνη ν' ανθίσει,

αφού έχουν γίνει δούλοι

και υπηρετούν το ανύπαρκτο χρήμα και μόνο.

Όλοι οι γήινοι που απαρνούνται καθημερινά

την πνευματική και διανοητική τους διάσταση.

Όλοι οι δυστυχισμένοι

και αποπροσανατολισμένοι.

Όλοι οι νεκροί...


Και πλέον δε λυπάμαι, αλλά οργίζομαι...

Λυπάμαι μόνο τον εαυτό μου,

που παύει σιγά σιγά να βρίσκει

την ομορφιά εκεί που θα έπρεπε,

ώστε να συνεχίσει να γράφει

ποιήματα γεμάτα λυρισμό...



Περισσότερα ποιήματα εδώ.

Δημοσίευση σχολίου

0Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου (0)