Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) έχει να κάνει με προβλήματα διάσπασης της προσοχής και σωματικής υπερδραστηριότητας του παιδιού. Αν και τα συμπτώματα που εμφανίζει το παιδί δεν είναι πάντα ξεκάθαρα, υπάρχει μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση και ενημέρωση γύρω από το ζήτημα και τα παιδιά δεν φορτώνονται την ταμπέλα του «τεμπέλη» ή του «φλύαρου» όπως παλιά.
Όπως εξηγεί και η Παυλίνα Κωνσταντάρα στη σελίδα της στο Facebook, μητέρα ενός 7χρονου παιδιού με ΔΕΠΥ, δεν είναι ούτε τεμπέληδες, ούτε φλύαροι. Αν μπορούσαν να εκφραστούν όπως οι μεγάλοι, θα έλεγαν πως έχουν ένα πολύ διαφορετικό (και υπέροχο!) μυαλό.
Ολόκληρη η ανάρτηση
«Συχνά μιλώ για τη ΔΕΠΥ στους γύρω μου, μιας που "βασανίζει" το μικρό μου αγόρι. Οι 9 στους 10 μου απαντούν "ε, εντάξει, όλοι έχουν ΔΕΠΥ, έλα τώρα, είναι μόδα". Όχι, δεν έχουν όλοι και όχι δεν είναι μόδα. Το ότι τα παιδιά μας είναι προνομιούχα ως προς τη διάγνωση και τις θεραπείες, δε σημαίνει ότι τα δυσκολεύει λιγότερο.
Είναι μια νευρολογική -ας την πούμε διαταραχή - με την οποία θα ζουν για πάντα, μια διαταραχή που σε πολύ μεγάλο ποσοστό είναι κληρονομική. Το παιδί δεν φταίει. Και δεν χρειάζεται (καθόλου) από εμάς (οικογένεια και δασκάλους) να του κολλάμε την ταμπέλα του "φλύαρου", του "απρόσεκτου" και τόσες άλλες. Το έχω κάνει κι εγώ, μου έχει ξεφύγει. Αλλά προσέχοντας αυτό, έγινα γενικά πιο προσεκτική στο τι θα λέω στους ανθρώπους. "Αυτό" με έκανε καλύτερο άνθρωπο.
Εύκολο δεν είναι, για κανέναν. Ναι, είναι κουραστικό, και "πολύ" και ασταμάτητο και θορυβώδες και πολλές φορές αβάσταχτο. Αλλά κυρίως για το παιδί. Κάθε φορά που με δυσκολεύει με μια συμπεριφορά του, σκέφτομαι ότι πρώτα δυσκολεύεται εκείνος, και τις περισσότερες φορές καταφέρνω να κάνω πίσω. Όχι όλες.
Βρήκα στον τοίχο της Vassia μια σειρά από φράσεις που θα αντιγράψω εδώ, όπως και αυτή την εικόνα. Αν έστω και ένας συμπεριφερθεί καλύτερα, την επόμενη φορά, επειδή έχει διαβάσει όλα αυτά, αξίζει το σεντόνι αυτό.
"Αν μπορούσε ένα παιδί με ΔΕΠΥ να εκφραστεί όπως εκφράζονται οι μεγάλοι, θα έλεγε πολλά από τα παρακάτω:
Έχω ένα πολύ διαφορετικό μυαλό. Η όραση, ο ήχος και οι σκέψεις μου συγκρούονται. Δεν μπορώ να αποφασίσω τι να κάνω πρώτα.
Παρακαλώ κατανοήστε με, δεν φταίω. Απλά δεν μπορώ να επεξεργαστώ τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Ξέρω τι πρέπει να κάνω αλλά ο εγκέφαλος μου αργεί να περάσει το μήνυμα.
▪️ Σπάνια σκέφτομαι πριν μιλήσω.
▪️ Συχνά τρέχω όταν πρέπει να περπατήσω.
▪️ Είναι δύσκολο να ολοκληρώσω τις σχολικές μου εργασίες, οι σκέψεις μου είναι "έξω και διασκεδάζουν".
▪️ Ποτέ δεν ξέρω από που πρέπει να ξεκινήσω.
▪️ Σκέφτομαι με τα συναισθήματα και βλέπω με την καρδιά μου.
▪️ Μερικές φορές είμαι θυμωμένος, ζηλιάρης και λυπημένος.
▪️ Νιώθω συγκλονισμένος, απογοητευμένος και εξοργισμένος.
▪️ Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και χάνω όλα μου τα πράγματα.
▪️ Προσπαθώ πολύ αλλά ποτέ δεν είναι αρκετό.
▪️ Υπάρχουν περισσότερα για μένα από αυτά που βλέπετε.
▪️ Είμαι ευαίσθητος, καλός και πολύ διασκεδαστικός!
▪️ Κατηγορούμαι για πράγματα που δεν έχω κάνει.
▪️ Είμαι ο πιο αγαπητός φίλος που θα γνωρίσετε. Απλά χρειάζομαι μια ευκαιρία να το αφήσω να φανεί».