Η σκιά του δράκου που δολοφονεί ερωτικά ζευγάρια, πανικόβαλλε για αρκετά χρόνια τη Θεσσαλονίκη.
Το δάσος του Σέιχ Σου όπου κατέφευγαν άστεγα ζευγάρια ερήμωσε, τα κορίτσια δεν κυκλοφορούσαν μόνα τους τη νύχτα, οι άνθρωποι δε ένιωθαν ασφαλείς ούτε στο σπίτι τους, κλείδωναν και έβαζαν έπιπλα πίσω από τις πόρτες, έβλεπαν σκιές δράκου γύρω τους και τότε τοποθετήθηκαν τα ‘’ματάκια’’ στις πόρτες των διαμερισμάτων για έλεγχο και προφύλαξη.
Τα αποτρόπαια εγκλήματα του "δράκου"
Το πρώτο εγκληματικό κρούσμα σημειώθηκε το 1957 σε μία καθηγήτρια του Αμερικανικού Κολεγίου, η οποία σώθηκε τελικά από περαστικούς. Τον Φεβρουάριο του 1959 ένα ζευγάρι στο Σέιχ Σου τραυματίστηκε με πέτρα και ο δράστης αποπειράθηκε να βιάσει την κοπέλα. Σώθηκαν τελικά αναίσθητοι την άλλη μέρα γιατί σταμάτησε η αιμορραγία τους από την παγωνιά.
Το Μάρτιο βρέθηκαν νεκροί στη Μίκρα ένας λοχαγός του στρατού και η φίλη του που βιάστηκε. Τον Απρίλιο ο άγνωστος σκοτώνει μια γυναίκα σε ένα σπιτάκι στον περίβολο του Δημοτικού νοσοκομείου και αποπειράθηκε να βιάσει την συγκάτοικο νοσοκόμο. Η Θεσσαλονίκη ζει στη σφαίρα του πανικού, οι γυναίκες κλείνονται στο σπίτι μόλις νυχτώσει, η αγορά ερημώνει. Η κατακραυγή κατά της αστυνομίας και του κράτους κορυφώνεται, ο άφαντος δράκος του Σέιχ Σου επικηρύσσεται για 100.000 δραχμές.
Για πέντε χρόνια, από τον Απρίλιο του 1959 ως τον Δεκέμβριο του 1963, δεν σημειώθηκε επίθεση, αλλά ο τρόμος σκεπάζει την πόλη. Τότε συλλαμβάνεται ο Παγκρατίδης για την υπόθεση ασέλγειας στο ορφανοτροφείο και μετά από σκληρή ανάκριση, βασανισμούς και πιέσεις ομολογεί ότι αυτός ήταν ο ένοχος όλων των ‘’δρακικών’’ εγκλημάτων.
Η υπόθεση του ‘’δράκου’’ αποκαλύπτονταν συγχρόνως με την υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη, στην οποία επιβεβαιώθηκε η συνεργασία των αξιωματικών της αστυνομίας με το παρακράτος της Θεσσαλονίκης. Η αποκάλυψη αυτών των στοιχείων οδήγησε σε έντονη αμφισβήτηση του κύρους και της αποτελεσματικότητας της αστυνομίας. Για να αλλάξει το κλίμα έπρεπε να συλληφθεί οπωσδήποτε ο ‘’δράκος’’ και τότε ‘’αποκαλύφθηκε ο ένοχος’’ στο πρόσωπο του Αρίστου.
Ένα ορφανό φτωχόπαιδο από χωριό του Λαγκαδά, περιθωριακό άτομο με θητεία σε αναμορφωτήριο για κλοπές, που έκανε δουλειές του ποδαριού και σε λούνα παρκ, θεωρούνταν από τις αστυνομικές αρχές διεστραμμένο (έκανε ερωτική συντροφιά σε άνδρες με χρήματα) και επικίνδυνο. Μάλιστα στη δίκη του κατέθεσαν δημόσια ευυπόληπτοι πολίτες ότι χρησιμοποιούσαν ερωτικά τον κατηγορούμενο για πενταροδεκάρες… Ήταν το κατάλληλο εξιλαστήριο θύμα, και έτσι πιέστηκε για ομολογία και παραπέμφθηκε σε δίκη με συνοπτικές διαδικασίες για να βουλώσουν στόματα… Όταν συνελήφθη ήταν μόλις 23 χρόνων.
‘’Μανούλα μου είμαι αθώος!’’
Η δίκη του Παγκρατίδη έγινε το 1966 στο πενταμελές εφετείο Θεσσαλονίκης. Στο δικαστήριο δεν κατατέθηκαν αξιόπιστα επιβαρυντικά στοιχεία ούτε προσκομίστηκε το ανθρώπινο υλικό που βρέθηκε στα θύματα. Οι νοσοκόμες που είδαν τον δράστη δεν τον αναγνώρισαν ως ένοχο. Ο ίδιος στην αναπαράσταση αγνοούσε τους χώρους των εγκλημάτων και επέμενε ως την τελευταία στιγμή ότι ήταν αθώος. Ο εισαγγελέας Σγουρίτσας πρότεινε τα ισόβια γιατί δεν είχε πειστεί ότι αυτός ήταν ο ‘’δράκος’’, αφήνοντας να εννοηθεί ότι μπορεί να εμφανιστεί άλλος αργότερα… Εντούτοις, το δικαστήριο τού επέβαλε την έσχατη ποινή και μάλιστα ‘’τετράκις εις θάνατον!’’. Δικαστική πλάνη ή δίκη σκοπιμότητας;
Ο Παγκρατίδης έμεινε δυο χρόνια στις φυλακές του Γεντί Κουλέ και τον Φεβρουάριο του 1968 οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα στο δάσος του Σέιχ Σου, στον τόπο που ήταν συνδεδεμένος με το όνομά του. Οι τελευταίες λέξεις που φώναξε πριν πέσει νεκρός από τις σφαίρες των εκτελεστών του ήταν ‘’Μανούλα μου, είμαι αθώος’’.
Παρόλο που πέρασαν πάρα πολλά χρόνια από την άδικη εκτέλεσή του η υπόθεση Παγκρατίδη παραμένει ένας θρύλος, και συνεχίζει να απασχολεί την δημοσιογραφική έρευνα και την τέχνη. Γράφτηκαν βιβλία, έγινε θέατρο (ο ‘’Αρίστος’’, δραματοποιημένη μορφή του μυθιστορήματος του Θωμά Κοροβίνη, ‘’Ο γύρος του θανάτου’’), κινηματογραφική ταινία τηλεοπτικές εκπομπές, το διαδίκτυο κατακλύζεται με σχετικές αναρτήσεις. Σήμερα δεν πλανάται το ερώτημα αν ήταν αθώος ή ένοχος.
Η μεταθανάτια έρευνα δείχνει ότι ήταν αθώος του αίματος, θύμα μιας σκευωρίας και μιας δικαστικής πλάνης ή δίκης σκοπιμότητας. Η ψυχή του Αρίστου περιμένει έστω και συμβολικά την αναψηλάφηση της δίκης του για να πετάξει από πάνω του τη ρετσινιά του δράκου. Μπορεί να ήταν ένα περιθωριακό άτομο, ένα ρεμάλι, αλλά δεν υπήρξε ποτέ ο διαβόητος ‘’δράκος του Σέιχ Σου’’.
Χρίστος Ζαφείρης