Η πρωθιέρεια του Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών, η εκάστοτε Πυθία, έπεφτε σε έκσταση και μετέφερε τη χρησμοδότηση του θεού προς τον ενδιαφερόμενο, καθώς όλοι έψαχναν να μάθουν τις θεϊκές διαθέσεις για τα σχέδιά τους.
Λακωνικοί, δυσνόητοι, αινιγματικοί και διφορούμενοι, οι χρησμοί της Πυθίας δεν ήταν παίξε γέλασε και η σωστή αποκωδικοποίησή τους ήταν υψίστης σημασίας για τα μελλούμενα του αρχαίου κόσμου, καθώς η απόκοσμη λαλιά της έδινε μορφή και υπόσταση σε εκστρατείες και πολιτικά γεγονότα που άλλαζαν τον τότε γνωστό πλανήτη…
Ο Φίλιππος της Μακεδονίας και ο έλεγχος της Δελφικής Αμφικτιονίας
Η ευκαιρία που τόσο έψαχνε του παρουσιάστηκε με τον Γ’ Ιερό Πόλεμο, όταν οι Φωκείς άρπαξαν τα χρήματα του μαντείου και ο Φίλιππος θέλησε να επαναφέρει τη νομιμότητα οδηγώντας τα στρατεύματά του κατά των ιερόσυλων Φωκέων. Ο ευσεβής Φίλιππος κατέφτασε με τους δαφνοστεφανωμένους οπλίτες του στο Μαντείο των Δελφών ως ελευθερωτής, έχοντας σκοπό να αποκτήσει τον έλεγχο της Δελφικής Αμφικτιονίας. Την απέκτησε σε τέτοιο βαθμό ώστε ο Δημοσθένης να κατηγορεί τώρα την Πυθία ως «φιλιππίζουσα» (όπως μας λέει ο Πλούταρχος)!
Τα ορυχεία ασημιού και χρυσού των γειτονικών βασιλείων (όπως των Θασίων) μπήκαν έτσι στο στόχαστρό του και σύντομα τα απέκτησε, επιστρατεύοντας πια τον πλούτο του για πολιτικές δωροδοκίες, οι οποίες μετατράπηκαν στον ακρογωνιαίο λίθο της φιλίππειας διπλωματίας. Τα πλούσια κοιτάσματα του Παγγαίου σε χρυσό και άργυρο του έδωσαν την υπεροχή που τον εκτίναξε στον ρόλο του ρυθμιστή των ελληνικών πραγμάτων, συμβάλλοντας όσο τίποτε άλλο στην κοσμοκρατορία των Μακεδόνων.
Ο Γρίνος και η ίδρυση της Κυρήνης
Ο χρησμός του Απόλλωνα το 639 π.Χ. προς τον βασιλιά της Θήρας Γρίνο (αναφέρεται τόσο στον Ηρόδοτο όσο και τον ρωμαίο ιστορικό Ιουστίνο), όταν ο τελευταίος απευθύνθηκε στο Μαντείο των Δελφών για τα δεινά που έπλητταν το νησί του, τον κάλεσε να αποικήσει τη Λιβύη. Ο βασιλιάς αρνήθηκε όμως λέγοντας πως είναι πολύ γέρος για τέτοιες περιπέτειες, την ίδια ώρα που δεν γνώριζε καν πού είναι η Λιβύη!
Κι έτσι αμέλησε τον χρησμό, αν και η θεϊκή μήνη θα έπεφτε σύντομα στη Θήρα μαστίζοντάς τη με εφτά χρόνια ξηρασίας. Όταν ο Γρίνος απευθύνθηκε ξανά στους Δελφούς, η Πυθία του θύμισε με νόημα τον παλιότερο χρησμό, πείθοντας έτσι τον Γρίνο να επιδοθεί στην εκστρατεία τόσο για την ανεύρεση της Λιβύης όσο και την κατάκτησή της!
Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ο δεύτερος αυτός χρησμός δόθηκε απευθείας στον Βάττο Α’, τον ιδρυτή της Κυρήνης και πρώτο έλληνα βασιλιά της Αφρικής, που είχε πάει στους Δελφούς ως φέρελπις νέος της Θήρας. Ο νεαρός έψαχνε να βρει θεραπεία για τα προβλήματα που είχε στον λόγο του και το μαντείο τον συμβούλευσε να εκστρατεύσει στη Λιβύη για να βρει τη λαλιά του! Όπως μας λέει ο Ηρόδοτος, ο Βάττος δυσανασχέτησε με τη χρησμοδότηση, λέγοντας εξοργισμένος ότι ήθελε να λύσει το προσωπικό του πρόβλημα και η Πυθία του έδινε εντολή να κάνει ανέτοιμος μια πολεμική εκστρατεία και μάλιστα σε ένα μέρος που κανένας δεν γνώριζε!
Ο Βάττος έφυγε με δυο καράβια όλα κι όλα, αποίκησε την Κυρήνη και βρήκε τελικά τη μιλιά του, αφού σύμφωνα με τον Παυσανία είδε ένα λιοντάρι «και τρόμαξε τόσο πολύ που λύθηκε η γλώσσα του».
Ο Ονομάκριτος και οι πλαστογραφίες του
Ο αρχαίος κόσμος διαμορφώθηκε στο γενικό του περίγραμμα από τις ξακουστές εκστρατείες των Περσών και των Ελλήνων, καθώς στρατηλάτες όπως ο Ξέρξης και ο Μέγας Αλέξανδρος συνέβαλαν με τις κατακτήσεις τους τα μέγιστα στην επαφή ετερόκλητων λαών, πυροδοτώντας πολιτισμικά δάνεια, την ανάπτυξη του εμπορίου και την προαγωγή της γνώσης. Κι αν δεν ήταν μάλιστα οι τουλάχιστον ύποπτες προφητείες του χρησμολόγου Ονομάκριτου, ο κόσμος ενδέχεται να ήταν τελείως διαφορετικός!
Για τον αθηναίο ποιητή του 6ου αιώνα π.Χ., ο Ηρόδοτος μας λέει ότι απασχολούνταν στην αυλή του τυράννου Πεισίστρατου σκαρώνοντας στιχάκια που θα έμεναν τελικά γνωστά ως «Ορφικά» (πολλοί ιστορικοί αποδίδουν πράγματι στον Ονομάκριτο την ιερή γραμματεία του Ορφισμού!), αλλά και καταγράφοντας για πρώτη φορά τα ομηρικά έπη. Το μόνο πρόβλημα; Ότι οι σύγχρονοί του τον κατηγορούσαν ότι συμπεριλάμβανε και δικούς του χρησμούς στη συλλογή του ποιητή και χρησμοθέτη Μουσαίου (που λεγόταν πως ήταν μαθητής του ίδιου του μυθικού Ορφέα)!
Ο Ονομάκριτος επιμελήθηκε τη συλλογή των χρησμών του Μουσαίου κατά τη διακυβέρνηση του Ίππαρχου και πρέπει να προσέθεσε πολλά δικά του στοιχεία (όπως αναφέρει και ο Παυσανίας), καθώς για την υπόθεση αυτή εκτοπίστηκε από την Αθήνα. Δεν ξέχασε όμως ποτέ τον εξοστρακισμό του και όταν βρήκε τελικά άσυλο στην Περσία, έπεισε τον Ξέρξη με ένα νέο σώμα πλαστών χρησμών να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδας!
Ο Ονομάκριτος, που παρουσιάστηκε στον πέρση βασιλιά ως κάτοχος όλης της ελληνικής γνώσης, προφήτευσε βολικά την εμφατική νίκη των Περσών έναντι των Ελλήνων, καθώς έτσι έλεγαν τα σημάδια (του!). Ο Ξέρξης πείστηκε για το νικηφόρο της εκστρατείας του, την οποία βάσισε λίγο πολύ σε ένα ψέμα! Την ίδια ώρα, οι πλαστοί ορφικοί ύμνοι του Ονομάκριτου έχουν φέρει τα πάνω κάτω στη φιλολογία, καθώς δεν είναι δυνατόν πια να διακριθούν τα αυθεντικά θρησκευτικά άσματα από τις παραχαράξεις του αθηναίου ποιητή.
Ο Λυκούργος και το σπαρτιατικό πολίτευμα
Παρά τις ιστοριογραφικές περιπέτειες, ο βασιλιάς της Σπάρτης ήταν υπεύθυνος για το μεγαλύτερο μέρος της πολιτείας των Λακεδαιμονίων θέτοντας τις θεμελιώδεις αρχές του σπαρτιατικού πολιτεύματος, αν και ό,τι έκανε, το έκανε κάτω από την καθοδήγηση του Μαντείου των Δελφών. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Λυκούργος κατέληξε στη νέα του νομοθεσία («Ρήτρα») υπό την άμεση επίβλεψη της Πυθίας, εγκαθιδρύοντας τελικά ένα καθεστώς πολιτικής και κοινωνικής ευνομίας.
Όταν γέρασε μάλιστα και ένιωθε πως είχε φτάσει στα τελευταία του, επικαλέστηκε και πάλι το Μαντείο των Δελφών για να δεσμεύσει τους εφόρους και τον λαό του στη νομοθεσία του. Τους ζήτησε να του ορκιστούν πως αν δεν τους έφερνε αυτοπροσώπως νέο χρησμό από τους Δελφούς, τότε θα ίσχυε για πάντα το πολίτευμα που τους είχε παραδώσει. Εννοείται ότι έφυγε από τη Σπάρτη και δεν επέστρεψε ποτέ, κάνοντας τη λυκούργεια «Ρήτρα» να ζήσει για περισσότερα από 500 χρόνια…
Το ίδιο έκανε εξάλλου και ο Σόλων ο Αθηναίος για να εγκαθιδρύσει νομοθετικά τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία και να ανατρέψει τους ανηλεείς Δρακόντειους Νόμους: επικαλέστηκε χρησμό του Μαντείου των Δελφών για να φέρει τις σαρωτικότερες αλλαγές που είχε δει ποτέ δημοκρατική μεταρρύθμιση!