Για αυτήν την εικόνα απαξίωσης του κλάδου μας, μερίδιο ευθύνης έχουμε κι εμείς. Τα παιδιά μάς βλέπουν, μας ζυγίζουν και μας γυρνάνε την πλάτη.
Γιατί;
Γιατί θέλουν το πτυχίο τους να έχει αντίκρισμα, όπως γίνεται στους νηπιαγωγούς, στους δασκάλους και σε άλλες ειδικότητες εκπαιδευτικών. Γιατί θέλουν ποιότητα ζωής κι όχι ένα πανικόβλητο μέλλον στο οποίο να δουλεύουν υπό πίεση όλη μέρα, για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην όπως και όσο. Γιατί θέλουν να αντιμετωπίζονται ως επιστήμονες και όχι ως οι επόμενοι στην ουρά των ανέργων. Γιατί θέλουν επαγγελματικά δικαιώματα στην πράξη και όχι στα χαρτιά.
Και γιατί φταίμε κι εμείς;
Γιατί ακόμη και σήμερα τίποτα απ' όλα αυτά δε διεκδικούμε σοβαρά. Ανοργάνωτοι και εσωστρεφείς, κοιτάμε ένα μικρό δέντρο και χάνουμε το δάσος. Παραιτηθήκαμε πριν καν αγωνιστούμε και αυτή είναι η ήττα...
Θέλετε, λοιπόν, λύση για το αδιέξοδο των φιλολόγων;
Αύριο κιόλας την απαιτητική Γλώσσα Ε' και ΣΤ' Δημοτικού να τη διδάσκουν μόνο φιλόλογοι. Ή έστω να δημιουργηθεί ένα μάθημα που να το διδάσκουν φιλόλογοι στα δημοτικά σχολεία, το οποίο να εμβαθύνει στην ελληνική γλώσσα, να συνδέει την αρχαία με την ελληνική, να προάγει τη φιλαναγνωσία και την κριτική προσέγγιση των κειμένων. Κάτι που με τα σημερινά δεδομένα ίσως να είναι πιο σωστό εκπαιδευτικά από την υπάρχουσα κατάσταση. Όπως για τις ξένες γλώσσες προσλαμβάνονται συνάδελφοι των ξενόγλωσσων τμημάτων, έτσι να γίνεται και για την ελληνική. Αλήθεια, τα αποτελέσματα της PISA δεν έχουν προβληματίσει κανέναν σοβαρά προς αυτήν την κατεύθυνση;
Αλλά τι λέω; Εδώ προτιμώνται για παράλληλη στήριξη στα δημοτικά σχολεία άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με την Ειδική Αγωγή και μένουν αποκλεισμένοι φιλόλογοι με μεταπτυχιακό στην Ειδική Αγωγή, με τη δικαιολογία ότι δεν είναι ικανοί (;) να σταθούν δίπλα σε παιδιά με αναπηρίες (!) .
Θέλετε και δεύτερη λύση; Οι φιλόλογοι της Ειδικής Αγωγής να έχουν το δικαίωμα να εργαστούν και στην Ειδική Αγωγή της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, ειδικά από τη στιγμή που οι μεταπτυχιακές αυτές σπουδές προσφέρουν και την πολυπόθητη παιδαγωγική επάρκεια.
Να προτείνω και μία τρίτη; Μείωση του υποχρεωτικού ωραρίου των καθηγητών, ταυτόχρονη αύξηση μισθών και μείωση ορίου συνταξιοδότησης, ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας για όλους.
Εξάλλου, μόνο η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας μπορεί να δικαιολογήσει τόσες φιλολογικές σχολές. Ειδάλλως, ας συγχωνευτούν και να εξορθολογιστεί η ισορροπία ανάμεσα στην προσφορά και τη ζήτηση εργασίας. Αν και το πρόβλημα είναι ήδη τεράστιο...
Τρεις κινήσεις που μοιάζουν απλές και εύλογες... Άλλα είπαμε... Κανείς μας μέχρι σήμερα δεν τις έχει διεκδικήσει ανοιχτά. Για αυτό, φταίμε κι εμείς...