Φαντάσου τη Βαρκελώνη με τον Πύργο του Άιφελ να δεσπόζει στον ορίζοντά της. Θα μπορούσε να είχε συμβεί! Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Γκουστάβ Άιφελ δεν είχε βάλει στο μάτι το Παρίσι, αλλά την ισπανική πόλη, προτείνοντας το εμβληματικό του σχέδιο για τη Διεθνή Έκθεση του 1888.
Όμως, οι αρχές της Βαρκελώνης δεν εντυπωσιάστηκαν. Το κόστος τους φάνηκε υπερβολικό, αλλά αυτό που πραγματικά τους ξένισε ήταν η αισθητική του. «Αντιαισθητικό», το αποκάλεσαν, ένα σιδερένιο «τερατούργημα» που δεν ταίριαζε με την κομψότητα της πόλης. Έτσι, απέρριψαν την πρόταση—μια απόφαση που έμελλε να γράψει ιστορία.
Ο Άιφελ, όμως, δεν εγκατέλειψε το όνειρό του. Στράφηκε στο Παρίσι, όπου η Παγκόσμια Έκθεση του 1889 ετοιμαζόταν να γιορτάσει τα 100 χρόνια από τη Γαλλική Επανάσταση. Το σχέδιο εγκρίθηκε, αλλά ούτε εκεί ενθουσιάστηκαν όλοι. Καλλιτέχνες και διανοούμενοι ξεσηκώθηκαν, με τον Γκυ ντε Μωπασάν να δηλώνει ότι έτρωγε στο εστιατόριο του πύργου απλώς και μόνο για να μην τον βλέπει!
Κι όμως, το αμφιλεγόμενο αυτό έργο κατασκευάστηκε—με 2.500.000 καρφιά και 7.300 τόνους σίδερο—και επρόκειτο να παραμείνει για μόλις 20 χρόνια. Η τύχη του άλλαξε χάρη στον ρόλο του ως ραδιοφωνική κεραία, κι έτσι γλίτωσε την κατεδάφιση.
Σήμερα, ο Πύργος του Άιφελ είναι το απόλυτο σύμβολο του Παρισιού. Και η Βαρκελώνη; Αναρωτιέται ακόμα τι θα είχε συμβεί αν είχε πει «ναι».