Ήταν 31 Μαΐου 1905, όταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Θεόδωρος Δηλιγιάννης, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στα σκαλιά της Βουλής. Το έγκλημα αυτό δεν ήταν απλώς μια πολιτική δολοφονία, αλλά μια πράξη προσωπικής εκδίκησης που σηματοδότησε μια εποχή. Η ιστορία του Δηλιγιάννη, ενός πολιτικού που προσπάθησε να σταθεί στο πλευρό των αδυνάμων, παραμένει μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Ο "πόλεμος" κατά του τζόγου
Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης είχε κηρύξει έναν ανοιχτό πόλεμο ενάντια στις χαρτοπαικτικές λέσχες της Αθήνας. Είχε περάσει έναν νόμο που προέβλεπε το κλείσιμο δεκάδων παράνομων κέντρων και την επιβολή αυστηρών ποινών στους ιδιοκτήτες και τους εργαζόμενους. Η απόφασή του αυτή τον έκανε εξαιρετικά δημοφιλή στους φτωχούς, αλλά παράλληλα του δημιούργησε ισχυρούς εχθρούς.
Η μοιραία στιγμή και ο δράστης
Ένας από αυτούς τους εχθρούς ήταν ο Αντώνης Γερακάρης, ένας μπράβος που εργαζόταν σε μια από τις λέσχες που έκλεισαν. Χάνοντας την εργασία του, ο Γερακάρης θεώρησε τον Δηλιγιάννη προσωπικά υπεύθυνο για την οικονομική του καταστροφή.
Εκείνο το μοιραίο απόγευμα, ο πρωθυπουργός, χωρίς σωματοφύλακες, κατέβαινε τα σκαλιά της Βουλής. Σε μια στιγμή απροσεξίας, ο Γερακάρης τον πλησίασε και τον μαχαίρωσε στην κοιλιά. Ο 81χρονος πολιτικός κατέρρευσε αιμόφυρτος και υπέκυψε στα τραύματά του λίγο αργότερα.
Μια ιστορία δικαιοσύνης και τιμής
Ο Γερακάρης συνελήφθη άμεσα. Δικάστηκε, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε με λαιμητόμο στο Παλαμήδι, στην τελευταία εκτέλεση με λαιμητόμο στην Ελλάδα.
Η δολοφονία του Δηλιγιάννη ξεπέρασε τα όρια μιας απλής προσωπικής εκδίκησης. Έγινε σύμβολο για έναν πολιτικό που επέλεξε να υπηρετήσει τα συμφέροντα των πολλών, πληρώνοντας τελικά με τη ζωή του. Η απώλειά του προκάλεσε πανελλήνια θλίψη, με τις καμπάνες να χτυπούν πένθιμα για τον «πρωθυπουργό των φτωχών».