Ο Αλέξανδρος Ζαΐμης (1855-1936) είναι μια από τις πιο εμβληματικές και πολυδιάστατες προσωπικότητες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Με μια πολιτική καριέρα που διήρκεσε δεκαετίες, κατέλαβε μια σειρά από τα υψηλότερα αξιώματα της χώρας, κάτι που τον καθιστά μοναδικό στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας.
Η Καταγωγή και η πρώιμη καριέρα
Γεννήθηκε στην Αθήνα, μέλος της ιστορικής οικογένειας Ζαΐμη. Ήταν γιος του Θρασύβουλου Ζαΐμη, πρώην πρωθυπουργού, και εγγονός του αγωνιστή του 1821, Ανδρέα Ζαΐμη. Σπούδασε νομικά σε κορυφαία ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα για να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του. Εξελέγη βουλευτής Καλαβρύτων με το κόμμα του θείου του, Θεόδωρου Δηλιγιάννη, και γρήγορα ανέβηκε στην πολιτική ιεραρχία, αναλαμβάνοντας υπουργικά αξιώματα και δύο φορές την προεδρία της Βουλής.
Πρωθυπουργός και διπλωμάτης
Ο Αλέξανδρος Ζαΐμης υπηρέτησε ως πρωθυπουργός της Ελλάδας οκτώ φορές. Η πρώτη του θητεία ξεκίνησε το 1897, σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για τη χώρα. Ανέλαβε να διαχειριστεί τις δύσκολες συνέπειες του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897, διαπραγματευόμενος την τελική συνθήκη ειρήνης και ρυθμίζοντας τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο που επιβλήθηκε στην Ελλάδα.
Αργότερα, ανέλαβε το κρίσιμο αξίωμα του Ύπατου Αρμοστή της Κρήτης, διαδεχόμενος τον πρίγκιπα Γεώργιο. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, επέτυχε τη συνδιαλλαγή των αντιμαχόμενων πλευρών και οργάνωσε την Κρητική Χωροφυλακή, συμβάλλοντας στην τελική ένωση του νησιού με την Ελλάδα το 1908.
Εθνικός Διχασμός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας
Στο ταραγμένο κλίμα του Εθνικού Διχασμού, ο Ζαΐμης σχημάτισε τρεις βραχύβιες κυβερνήσεις. Αν και δεν άσκησε ουσιαστική διακυβέρνηση, η παρουσία του σηματοδοτούσε μια προσπάθεια σταθερότητας σε μια εποχή ακραίας πολιτικής πόλωσης.
Το 1929, σε ηλικία 74 ετών, ο Αλέξανδρος Ζαΐμης εξελέγη Πρόεδρος της Β΄ Ελληνικής Δημοκρατίας με πρόταση του Ελευθέριου Βενιζέλου. Η θητεία του έληξε το 1935, όταν ο Γεώργιος Κονδύλης τον έπαυσε για να αποκαταστήσει τη βασιλεία.
Το τέλος μιας πολυκύμαντης ζωής
Ο Αλέξανδρος Ζαΐμης απεβίωσε το 1936 στη Βιέννη, όπου είχε μεταβεί για θεραπεία. Η σορός του μεταφέρθηκε στην Ελλάδα, όπου ενταφιάστηκε με τιμές στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
Αν και δεν απέκτησε παιδιά, η πολιτική του κληρονομιά συνεχίστηκε από τα αδέρφια και τα ανίψια του, διατηρώντας το όνομα της οικογένειας Ζαΐμη ως συνώνυμο της ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Η ζωή του παραμένει ένα παράδειγμα αφοσίωσης και υπηρεσίας προς το δημόσιο συμφέρον, σε μια εποχή μεγάλων αλλαγών και προκλήσεων για την Ελλάδα.