Φανταστείτε ένα θαλάσσιο πλάσμα τόσο ήρεμο, τόσο γιγάντιο και τόσο νόστιμο, που ο άνθρωπος το εξαφάνισε μέσα σε μόλις 27 χρόνια. Αυτή είναι η τραγική ιστορία της θαλάσσιας αγελάδας του Στέλερ, ενός πλάσματος που έμοιαζε με μανάτι, αλλά ήταν πολύ μεγαλύτερο—έφτανε τα 9 μέτρα μήκος και ζύγιζε μέχρι 10 τόνους! Ζούσε ειρηνικά στον βόρειο Ειρηνικό, τρώγοντας μόνο φύκια.
Η τραγική ανακάλυψη του 1741
Η ιστορία αυτού του μοναδικού ζώου ξεκινά το 1741, όταν ο Γερμανός φυσιοδίφης Georg Wilhelm Steller το ανακάλυψε στα παγωμένα νερά κοντά στην Καμτσάτκα. Η περιγραφή του ήταν τόσο εντυπωσιακή που το ζώο πήρε το όνομά του.
Αυτό που το έκανε ιδιαίτερα επιθυμητό για τους ανθρώπους ήταν η γεύση του. Σύμφωνα με τις περιγραφές του Steller, η σάρκα της θύμιζε μοσχαρίσιο κρέας, ενώ το λίπος της είχε ένα ευχάριστο άρωμα αμυγδάλου και καταναλωνόταν ακόμα και σκέτο. Το γάλα της ήταν πλούσιο και έβγαζε παχύ βούτυρο.
Η αρχή του τέλους: Το κυνήγι που οδήγησε στην εξαφάνιση
Παρόλο που οι ιθαγενείς Αλεούτες και Γιούπικ γνώριζαν το ζώο για αιώνες, οι πληθυσμοί τους δεν επηρεάζονταν. Η καταστροφική πίεση άρχισε με τους Ευρωπαίους κυνηγούς γούνας και φαλαινοθήρες που αναζητούσαν εύκολη τροφή.
Η θαλάσσια αγελάδα του Στέλερ ήταν αργή, δεν φοβόταν τους ανθρώπους και δεν είχε φυσικούς εχθρούς. Η έλλειψη αμυντικών μηχανισμών και η ανθρώπινη απληστία την οδήγησαν σε μια από τις ταχύτερες εξαφανίσεις είδους στην ανθρώπινη ιστορία. Το 1741, υπήρχαν μόνο 2.000 άτομα, και μέχρι το 1768, το τελευταίο γνωστό άτομο είχε σκοτωθεί και καταναλωθεί.
Το πιο ειρηνικό πλάσμα του Ειρηνικού έγινε δείπνο. Η ιστορία της θαλάσσιας αγελάδας του Στέλερ αποτελεί μια θλιβερή υπενθύμιση του πόσο γρήγορα μπορεί η ανθρώπινη εκμετάλλευση να οδηγήσει στην οριστική απώλεια ενός είδους.