«Θα πεθάνω, θάνατε, όχι όταν θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ θα θελήσω». Με αυτά τα λόγια, ο χαρισματικός καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης προκάλεσε τον Χάρο σε μια μονομαχία που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Ήταν 1η Ιουνίου 1998, όταν ο Λιαντίνης ξεκίνησε το τελευταίο του ταξίδι προς τον Ταΰγετο, αφήνοντας πίσω του έναν γρίφο και μια πνευματική διαθήκη.
Το τελευταίο ταξίδι: Ένας διανοούμενος εναντίον του θανάτου
Ο Λιαντίνης ήταν ένας άνθρωπος-μύθος. Αγαπημένος των φοιτητών του στη Φιλοσοφική, αλλά και ερωτευμένος με το αρχαιοελληνικό πνεύμα και τη φιλοσοφία του θανάτου. Για χρόνια, στις διαλέξεις του, μιλούσε για τον θάνατο ως το «κυρίαρχο φαινόμενο» της ύπαρξης. Το 1998, αποφάσισε να κάνει πράξη όσα δίδασκε.
Με ένα λιτό αποχαιρετιστήριο γράμμα στην κόρη του, Διοτίμα, και μια σειρά από αινιγματικά μηνύματα σε φίλους, ο Λιαντίνης έφυγε για τον Ταΰγετο. Το σχέδιό του ήταν προμελετημένο: να νικήσει τον θάνατο επιλέγοντας ο ίδιος το πότε και το πώς.
Βιογραφία ενός ασυνήθιστου ανθρώπου
Γεννημένος το 1942 ως Δημήτρης Νικολακάκος, ο Λιαντίνης επέλεξε το όνομα της γενέτειράς του, της Λιαντίνας, στη Λακωνία. Σπούδασε Φιλολογία και Παιδαγωγική, έγινε ένας διακεκριμένος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έγραψε σπουδαία έργα, όπως η «Γκέμμα» και το «Χάσμα Σεισμού».
Ο Λιαντίνης ήταν ένας αντισυμβατικός στοχαστής, που στο μεταγαμήλιο μήνυμά του περιέγραφε τη σύζυγό του ως «τον ποταμό και τον άνεμο». Η ζωή του ήταν μια διαρκής προετοιμασία για το τέλος, όπως αποδεικνύεται και από το «Ορειπορικόν» του, όπου είχε καταγράψει κάθε του ανάβαση στον Ταΰγετο.
Η εξαφάνιση και ο εντοπισμός: Ένας γρίφος που λύθηκε
Η εξαφάνιση του Λιαντίνη τον Ιούνιο του 1998 προκάλεσε θύελλα στον Τύπο. Παρά τις έρευνες, ο καθηγητής δεν βρέθηκε. Η αλήθεια αποκαλύφθηκε επτά χρόνια αργότερα, όταν ο ξάδελφός του, Παναγιώτης Νικολακάκος, ο οποίος είχε ορκιστεί μυστικότητα, οδήγησε την κόρη του σε μια σπηλιά του Ταΰγετου.
Εκεί, σε μια κοιλότητα του εδάφους, βρέθηκαν τα οστά του. Οι ιατροδικαστικές εξετάσεις επιβεβαίωσαν ότι ανήκαν στον Λιαντίνη. Αν και ο τρόπος του θανάτου του παραμένει ιατροδικαστικά ανεξιχνίαστος, οι φίλοι του λένε ότι ήπιε κώνειο, ακολουθώντας τον δρόμο του Σωκράτη.
Μια κληρονομιά που αφήνει ερωτήματα
Ο Δημήτρης Λιαντίνης πέτυχε να γίνει ένας νεοελληνικός αστικός μύθος. Ο θάνατός του δεν ήταν μια πράξη απόγνωσης, αλλά ένα προμελετημένο «τέλος» που επέλεξε ο ίδιος, κάνοντας την τελευταία πράξη της ζωής του μια δήλωση. Όπως έγραφε και ο ίδιος, «Εάν ο θάνατος ενσκήπτει σαν γεγονός βίαιο… τούτο δεν οφείλεται στη φύση του θανάτου, αλλά στη στάση του ανθρώπου».
Η ιστορία του Λιαντίνη μας καλεί να αναρωτηθούμε: Είναι ο θάνατος κάτι που μας συμβαίνει, ή μια επιλογή που μπορούμε να κάνουμε;