.jpg)
Η επταετής περίοδος της στρατιωτικής δικτατορίας των συνταγματαρχών (1967-1974) στην Ελλάδα υπήρξε μια εποχή απόλυτης διαφθοράς και οικονομικών σκανδάλων, κατά την οποία η εξουσία διατηρήθηκε μέσω της καταστρατήγησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της συστηματικής τρομοκρατίας. Η ιδιωτική ζωή έπαψε να υπάρχει, με τον ΟΤΕ να παρακολουθεί τις συνομιλίες, την αλληλογραφία να ελέγχεται και την Κρατική Ασφάλεια να στρατολογεί πληροφοριοδότες σε κάθε γωνιά της καθημερινής ζωής. Η λογοκρισία στην τέχνη και τα μέσα ενημέρωσης ήταν ο κανόνας, αλλά το αποκορύφωμα της καταπάτησης κάθε ανθρώπινης αξίας ήταν τα βασανιστήρια και οι εξορίες όσων δεν διέθεταν το απαραίτητο «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων». Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, περισσότερα από 90.000 άτομα συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της Χούντας, και για πολλούς από αυτούς, ο εγκλεισμός ήταν μόνο η αρχή.
Μια από τις πιο φρικτές και γνωστές μεθόδους σωματικού σωφρονισμού ήταν η Φάλαγγα, η οποία εφαρμοζόταν κυρίως στην ταράτσα του διαβόητου κτηρίου της οδού Μπουμπουλίνας 18. Οι ένστολοι της Χούντας έδεναν τους συλληφθέντες σε έναν πάγκο και άρχιζαν να χτυπούν ανελέητα τις πατούσες τους με έναν σιδερένιο σωλήνα. Ο βασανισμός διαρκούσε ώρες, προκαλώντας αφόρητο πόνο. Τα πόδια πρήζονταν τόσο ώστε έμοιαζαν με «μελιτζάνες», τα νύχια έλιωναν και οι σόλες ξεκολλούσαν. Οι μακροχρόνιες επιπτώσεις ήταν καταστροφικές, με πολλά θύματα να φεύγουν με σπασμένα πλευρά, χρόνια προβλήματα στα πόδια, ενώ ορισμένοι έμειναν ανάπηροι για όλη τους τη ζωή, όπως ο αγωνιστής Σπύρος Μουστακλής.
Ένας άλλος συνηθισμένος τρόπος πρόκλησης σωματικής βλάβης ήταν το Ηλεκτροσόκ. Οι βασανιστές τοποθετούσαν ένα υγρό πανί στον σβέρκο του θύματος και διοχέτευαν ηλεκτρισμό μέσω καλωδίων ηλεκτροκόλλησης. Το ρεύμα διαπερνούσε κατευθείαν το κορμί, προκαλώντας δυνατούς σπασμούς και την αίσθηση ότι το σώμα γινόταν «κουβέρτα που τινάζεται από το μπαλκόνι». Οι συνέπειες ήταν σοβαρές: εσωτερικά και εξωτερικά εγκαύματα, καρδιακές επιπλοκές, νευρική βλάβη, βλάβες σε ζωτικά όργανα όπως ο εγκέφαλος και οι νεφροί, καθώς και βαθύ ψυχολογικό τραύμα.
Στον τομέα των ψυχολογικών βασανιστηρίων, κυριαρχούσε η Εικονική Εκτέλεση, μια πρακτική που στόχευε στη συντριβή του θύματος προκαλώντας του ακραίο φόβο και απελπισία. Χαρακτηριστική περίπτωση ήταν το στρατόπεδο του Διονύσου, όπου οι κρατούμενοι ρίχνονταν σε έναν μεγάλο λάκκο σαν τάφο. Αφού τους ρωτούσαν για τελευταία φορά αν θα μιλούσαν, ακουγόταν το παράγγελμα «Πυρ», και τα όπλα που τους σημάδευαν εκπυρσοκροτούσαν ψεύτικες σφαίρες ή ήταν άδεια. Το θύμα σωριαζόταν από τον τρόμο και το σοκ, ενώ το ψυχολογικό τραύμα οδηγούσε σε κατάθλιψη, αγχώδεις διαταραχές και διαταραχή μετατραυματικού στρες. Παρόμοια, το βασανιστήριο της Σταγόνας, γνωστό και ως το «κινέζικο βασανιστήριο του νερού», στόχευε στην πνευματική εξουθένωση. Ο κρατούμενος ήταν δεμένος και τοποθετημένος κάτω από μια βρύση που έσταζε νερό σε τακτά διαστήματα στο ίδιο σημείο του κεφαλιού, με την αδιάκοπη πίεση να γίνεται αφόρητη και να παρομοιάζεται με χτυπήματα βαριοπούλας.
Τέλος, το κλασικό και αρχαιότερο μαρτύριο της Ορθοστασίας βασιζόταν στη σταδιακή σωματική και ψυχική εξάντληση. Μετά από 18 έως 24 ώρες συνεχούς ορθοστασίας, το αίμα κατέβαινε από τον εγκέφαλο στα πόδια, προκαλώντας τεράστιο πρήξιμο (έως και στο διπλάσιο του φυσιολογικού), έντονο πόνο, δημιουργία και σπάσιμο επώδυνων φουσκαλών. Η διαταραχή της κυκλοφορίας και η συσσώρευση τοξικών ουσιών στο αίμα οδηγούσε σε λιποθυμίες και, το κυριότερο, στην απώλεια του ελέγχου των σκέψεων, με παραισθήσεις και οράματα, καθιστώντας το θύμα ευάλωτο μέχρι να λυγίσει εντελώς.
Παρά τις διεθνείς καταδίκες της Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης, οι χουντικοί αρνούνταν πεισματικά την ύπαρξη των βασανιστηρίων. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του χουντικού Πατακού μετά την πτώση του καθεστώτος για τον Σπύρο Μουστακλή, ο οποίος έμεινε ανάπηρος από τη φάλαγγα, ότι «καλά τού κάμαν να ησυχάζουμε». Ωστόσο, παρά τα σκληρά βασανιστήρια, πολλοί ήταν εκείνοι που άντεξαν, έμειναν πιστοί στις ιδέες τους και δεν κατέδωσαν κανέναν, συμβάλλοντας καθοριστικά στην πτώση της Χούντας. Δυστυχώς, μετά τη Μεταπολίτευση, οι βασανιστές έπεσαν στην πλειονότητά τους στα μαλακά, ενώ τα θύματα έφεραν τις ψυχολογικές και σωματικές συνέπειες των τρομοκρατικών μεθόδων σχεδόν για όλη τους τη ζωή.