Φανταστείτε να εισέρχεστε σε ένα παλάτι, όπου οι πολυέλαιοι λάμπουν και τα μεταξωτά υφάσματα κυματίζουν με χάρη. Ωστόσο, η εικόνα καταρρέει αμέσως από τη δυσοσμία που ποτίζει τον αέρα. Για αιώνες, πολλοί από τους πιο ισχυρούς και πλούσιους βασιλείς και αυτοκράτορες της Ευρώπης ζούσαν σε συνθήκες τέτοιας αθλιότητας ώστε το σώμα τους μύριζε χειρότερα από πτώμα που σάπιζε. Η υγιεινή δεν ήταν απλώς παραμελημένη, αλλά συχνά θεωρούνταν επιβλαβής ή αμαρτωλή, με αποτέλεσμα οι μονάρχες να χρησιμοποιούν τεράστιες ποσότητες αρώματος ως «όπλο» για να καλύψουν τον ιδρώτα, το πύον, τα σάπια δόντια και τη βρομιά.
Η βρετανική αυλή γνώρισε τη δική της οσφρητική κόλαση. Ο Βασιλιάς Ιάκωβος Α' (King James I) ήταν γνωστός ως ο «μονάρχης της ανάσας του σκόρδου», καθώς έπασχε από χρόνια κακοσμία λόγω σάπιων δοντιών και της αγάπης του για κρεμμύδια και αλκοόλ. Οι αυλικοί κυριολεκτικά προσπαθούσαν να επιβιώσουν από τη συνάντηση μαζί του, αποφεύγοντας την εκπνοή του. Η Βασίλισσα Ελισάβετ Α' (Queen Elizabeth I), αν και λαμπερή, έκανε μπάνιο περίπου μία φορά τον μήνα, καλύπτοντας το δέρμα της με παχύ, μολυβδούχο λευκό μακιγιάζ που σφράγιζε τον ιδρώτα και τη βρομιά. Η βασίλισσα, εθισμένη στη ζάχαρη, είχε επίσης σάπια δόντια, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιεί το άρωμα ως ασπίδα ενάντια στη μυρωδιά των μουχλιασμένων φορεμάτων, του ιδρώτα και της οδοντικής της σήψης.
Το απόλυτο σύμβολο της βασιλικής χλιδής, ο Βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΔ' (Louis XIV), ο επονομαζόμενος «Βασιλιάς Ήλιος», διέδιδε δυσοσμία από το λαμπερό του ανάκτορο στις Βερσαλλίες. Πίστευε ότι το μπάνιο ήταν επιζήμιο για την υγεία, με αποτέλεσμα να μη λούζεται ποτέ και να καλύπτει το σώμα του με στρώματα πούδρας και ποσότητες αρώματος που έπνιγαν τον αέρα. Οι Βερσαλλίες μύριζαν σαν «εργοστάσιο αρωμάτων χτισμένο πάνω από ανοιχτό υπόνομο», λόγω της αμέλειας του βασιλιά και των γεμάτων δοχείων νυκτός που υπήρχαν παντού. Παρόμοια, η Αικατερίνη των Μεδίκων (Catherine de' Medici), βασίλισσα της Γαλλίας, φοβόταν τόσο το νερό που «μαρινάριζε» το σώμα της με αρώματα και έλαια για να κρύψει τις ακαθαρσίες και τις πληγές της, μετατρέποντας την παρουσία της σε ένα ασφυκτικό «τοξικό σύννεφο».
Η δυσοσμία της εξουσίας κορυφώθηκε με τον Βασιλιά Ερρίκο Η' (Henry VIII). Στα τελευταία του χρόνια, ο υπέρβαρος μονάρχης έπασχε από ένα φεγγαρίζον έλκος στο πόδι που έβγαζε συνεχώς πύον και αίμα. Οι υπηρέτες περιέγραφαν τη μυρωδιά του ως ένα ανυπόφορο μείγμα «σάπιου κρέατος και λυμάτων» που κολλούσε στα ακριβά μεταξωτά του ρούχα, αναγκάζοντας τους αυλικούς να παλεύουν με τη ναυτία κατά τη διάρκεια των ακροάσεων. Ο βασιλιάς που τρομοκρατούσε το έθνος δεν μπορούσε να κυβερνήσει τη δική του σήψη.
Τέλος, δύο μονάρχες έκαναν την κακή υγιεινή μέρος της θρησκευτικής τους πίστης. Ο Βασιλιάς Φίλιππος Β' της Ισπανίας (Philip II) απέφευγε το μπάνιο, θεωρώντας το αμαρτωλή ματαιοδοξία που αποσπούσε από την προσευχή. Τα ρούχα του ήταν βρόμικα και γεμάτα ψείρες, ενώ το σώμα του, εξαιτίας της ουρικής αρθρίτιδας και των λοιμώξεων, απέπνεε μια οσμή πτώματος όσο ζούσε. Οι θρησκευόμενοι οπαδοί του το ονόμαζαν «άγιο πάθος». Η Μαρία Θηρεσία (Maria Teresa) της Αυστρίας, μητέρα 16 παιδιών, κυβέρνησε μία από τις ισχυρότερες αυτοκρατορίες, αλλά ως «Αυτοκράτειρα της Δυσοσμίας», καθώς σπάνια έκανε μπάνιο και φορούσε συχνά τα ίδια εσώρουχα για εβδομάδες, μέχρι να γίνουν δύσκαμπτα από τη βρομιά και τον ιδρώτα, μετατρέποντας το παλάτι της σε μία αποθήκη απορριμμάτων.
Αυτά τα παραδείγματα αναδεικνύουν τη σκοτεινή ειρωνεία της βασιλείας: ανεξάρτητα από τον πλούτο και την απόλυτη εξουσία, οι μονάρχες δεν κατάφεραν να τιθασεύσουν τη θνητότητα και τη φθορά του ίδιου τους του σώματος. Η ιστορία τους, πέρα από την πολιτική και τις μάχες, κουβαλάει ακόμα τη βαριά, πικρή μυρωδιά της προσωπικής τους αμέλειας, αποδεικνύοντας ότι ούτε το χρυσό στέμμα ούτε τα αρώματα μπορούσαν να καλύψουν τη σήψη της ανθρώπινης φύσης.