.jpg)
Ο Ερρίκος Η' έχει μείνει στην ιστορία ως ο βασιλιάς με τις έξι συζύγους, ο μεταρρυθμιστής που άλλαξε την πορεία της Αγγλίας και ο μονάρχης που έστειλε δύο από τις βασίλισσές του στο ικρίωμα. Πίσω όμως από τη χρυσή πρόσοψη της βασιλικής εξουσίας, ο ιδιωτικός του κόσμος ήταν γεμάτος φόβο, ταπείνωση και απόλυτο έλεγχο. Το υπνοδωμάτιό του, που θα έπρεπε να είναι ένας χώρος αγάπης και εμπιστοσύνης, μετατράπηκε σε πολιτική σκηνή και θάλαμο τρόμου, όπου οι βασίλισσες ζούσαν υπό συνεχή απειλή. Για τις συζύγους του Ερρίκου, ο γάμος δεν ήταν συντροφικότητα, αλλά μία διαρκής δοκιμασία επιβίωσης.
Ο πρώτος κανόνας του βασιλικού υπνοδωματίου ήταν η δημόσια απόδειξη της ολοκλήρωσης του γάμου. Η νύχτα του γάμου δεν ήταν ποτέ ιδιωτική υπόθεση, αλλά κρατικό ζήτημα που κουβαλούσε το βάρος της δυναστικής διαδοχής. Η ολοκλήρωση έπρεπε να αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας, με μία εξευτελιστική διαδικασία όπου τα σεντόνια ελέγχονταν σχολαστικά από βασιλικούς γιατρούς και αυλικούς για να επιβεβαιωθεί η ένωση. Αυτό που έπρεπε να είναι μία ιερή στιγμή μετατρεπόταν σε θέαμα, όπου η αξία μιας γυναίκας κρινόταν από την κατάσταση των λευκών ειδών. Για γυναίκες όπως η Αικατερίνη της Αραγωνίας, η κάθε νύχτα γάμου συνοδευόταν από τον ανυπόφορο φόβο ότι η αποτυχία στην παροχή απόδειξης θα μπορούσε να οδηγήσει σε ακύρωση του γάμου, δυσφήμιση ή ακόμη και κατηγορία για προδοσία.
Ο φόβος γινόταν τρόμος με τον δεύτερο κανόνα: δεν επιτρεπόταν η άρνηση. Μόλις παντρεύονταν τον Ερρίκο, οι βασίλισσες έχαναν τον έλεγχο του σώματός τους. Αν ο βασιλιάς καλούσε τη σύζυγό του στο κρεβάτι του, ήταν υποχρεωμένη να υπακούσει αμέσως και άνευ όρων. Οποιαδήποτε διστακτικότητα, αντίσταση ή έλλειψη ενθουσιασμού μπορούσε να ερμηνευθεί ως προδοσία, έγκλημα που επισυρόταν τη θανατική ποινή. Αυτός ο κανόνας ήταν ιδιαίτερα φρικτός στα τελευταία χρόνια του Ερρίκου, όταν ο κάποτε αθλητικός βασιλιάς είχε μετατραπεί σε έναν άνδρα καταπονημένο από τη νοσηρή παχυσαρκία και τα φεγγαρίζοντα έλκη που έβγαζαν πύον. Για γυναίκες όπως η Άννα της Κλέβης, η επιβίωση εξαρτιόταν από την ικανότητά τους να ικανοποιήσουν έναν άνδρα που τους προκαλούσε απέχθεια και η δυσοσμία του οποίου ήταν ανυπόφορη.
Η παρακολούθηση ήταν ο τρίτος και τέταρτος κανόνας. Το υπνοδωμάτιο του Ερρίκου δεν ήταν ποτέ ένας προσωπικός χώρος. Φρουροί τοποθετούνταν έξω από την πόρτα, λειτουργώντας ως «ελεγκτές οικειότητας», καταγράφοντας τη διάρκεια των συναντήσεων και αναφέροντας ύποπτους ήχους. Οι υπηρέτες είχαν καθήκον να επιθεωρούν τα σεντόνια το επόμενο πρωί. Ακόμη χειρότερα, ο Ερρίκος είχε εγκαταστήσει κρυφές οπές στους τοίχους του θαλάμου του, ώστε έμπιστοι κατάσκοποι να παρακολουθούν κυριολεκτικά όσα συνέβαιναν.
Ο πέμπτος κανόνας ήταν η εγκυμοσύνη ως καθήκον. Ο κύριος σκοπός μιας βασίλισσας ήταν να παρέχει άρρενα διάδοχο. Η αποτυχία στη σύλληψη ή στην γέννηση αρσενικού παιδιού οδηγούσε σε δυσμένεια, ακύρωση ή θάνατο, μετατρέποντας κάθε οικεία στιγμή σε μια δοκιμασία επιβίωσης υψηλού κινδύνου. Οι βασίλισσες υποβάλλονταν σε εξευτελιστικές εξετάσεις, περιοριστικές δίαιτες και παράξενα τελετουργικά γονιμότητας. Το πιο ανατριχιαστικό, ωστόσο, ήταν ο έκτος κανόνας: τα σώματα ως αποδεικτικά στοιχεία και η μετατροπή της αποτυχίας του βασιλιά σε έγκλημα της βασίλισσας. Η αδυναμία του Ερρίκου να συνευρεθεί (που οφειλόταν σε ιατρικά προβλήματα, όπως η παχυσαρκία και πιθανώς ο διαβήτης) μεταφραζόταν σε κατηγορίες κατά της συζύγου για μαγεία, κατάρα ή προδοσία. Το σώμα του Ερρίκου δεν επιτρεπόταν να θεωρηθεί αδύναμο, μετατρέποντας τις συζύγους του σε εξιλαστήρια θύματα των δικών του ιατρικών και ψυχολογικών προβλημάτων.
Ο έβδομος κανόνας αφορούσε τη μόλυνση και τη δυσοσμία της αρρώστιας. Στα τελευταία του χρόνια, ο Ερρίκος (που ζύγιζε πάνω από 180 κιλά) ήταν γεμάτος έλκη και λοιμώξεις. Η αποπνικτική δυσοσμία του πύου και της σάπιας σάρκας γέμιζε τον βασιλικό θάλαμο, και τα σεντόνια λερωνόντουσαν συχνά από σωματικά υγρά. Η τελευταία του σύζυγος, η Αικατερίνη Παρ, αναγκάστηκε να κοιμάται δίπλα σε έναν άνδρα που κυριολεκτικά αποσυντίθετο όσο ζούσε, χρησιμοποιώντας αρωματικά υφάσματα για να καλύψει την παντοδύναμη οσμή. Ακόμη χειρότερα, οι πληγές του βασιλιά συχνά έσκαγαν κατά τη διάρκεια της συνεύρεσης, ψεκάζοντας τη σύντροφό του με πύον και μολυσμένο υλικό, με τις βασίλισσες να αναμένεται να υποκριθούν ότι αυτό δεν τις ενοχλούσε.
Τέλος, ο όγδοος και ίσως ο πιο τρομακτικός κανόνας ήταν ο φόβος των ψευδών κατηγοριών. Στο παρανοϊκό δικαστήριο του Ερρίκου, ακόμη και οι πιο αθώες φήμες ή τα λόγια που ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια της οικειότητας (το λεγόμενο pillow talk) μπορούσαν να αποδειχθούν μοιραία. Ολόκληρο το δίκτυο των κατασκόπων του Ερρίκου (υπηρέτες, κυρίες επί των τιμών) λειτουργούσε ως μηχανισμός συλλογής στοιχείων, με αποτέλεσμα οι γυναίκες να ζουν έναν εφιάλτη όπου κάθε βλέμμα, κάθε λέξη και κάθε ιδιωτική στιγμή μπορούσε να γίνει η αιτία της εκτέλεσής τους. Για τις βασίλισσες του Ερρίκου Η', το βασιλικό κρεβάτι δεν ήταν ένας τόπος αγάπης ή ησυχίας, αλλά μία αίθουσα βασανιστηρίων και επιβίωσης, όπου η μοίρα τους εξαρτιόταν από την ευμετάβλητη φύση, τη νόσο και την παράνοια του βασιλιά.