Η ιστορία των ψυχιατρικών ιδρυμάτων της Αμερικής κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα αποτελεί μια από τις πιο σκοτεινές και ταυτόχρονα καθηλωτικές σελίδες της ιατρικής και κοινωνικής ιστορίας. Αυτά τα επιβλητικά κτίρια, που συχνά έμοιαζαν με μεσαιωνικά κάστρα απομονωμένα στην επαρχία, σχεδιάστηκαν με βάση το περίφημο σχέδιο Kirkbride. Η αρχιτεκτονική τους φιλοσοφία υποστήριζε ότι το ίδιο το κτίριο έπρεπε να λειτουργεί ως θεραπευτικό εργαλείο, με τεράστιες πτέρυγες σε σχήμα φτερών νυχτερίδας που εξασφάλιζαν φως και αέρα. Ωστόσο, πίσω από τις μεγαλόπρεπες προσόψεις από γρανίτη και τις περίτεχνες γοτθικές λεπτομέρειες, η πραγματικότητα ήταν εφιαλτική, καθώς ο υπερπληθυσμός μετέτρεψε σύντομα αυτά τα «παλάτια για τους τρελούς» σε αποθήκες ψυχών.
Η καθημερινή ζωή μέσα σε αυτά τα τείχη χαρακτηριζόταν από μια αυστηρή, σχεδόν στρατιωτική πειθαρχία που στόχο είχε τον απόλυτο έλεγχο των χιλιάδων τροφίμων. Ιδρύματα όπως το Pilgrim State Hospital στη Νέα Υόρκη έφτασαν να στεγάζουν πάνω από 14.000 ασθενείς, αποτελώντας ολόκληρες αυτόνομες πόλεις με δικές τους φάρμες, αστυνομία και πυροσβεστική. Οι ασθενείς συχνά εξαναγκάζονταν σε απλήρωτη εργασία στις καλλιέργειες του νοσοκομείου, μια πρακτική που βαφτιζόταν θεραπευτική αλλά στην πραγματικότητα εξυπηρετούσε την οικονομική αυτάρκεια του ιδρύματος. Οι συνθήκες υγιεινής ήταν άθλιες, με τον αέρα να είναι βαρύς από τη μυρωδιά των απολυμαντικών και των παραμελημένων σωμάτων, ενώ οι διάδρομοι αντηχούσαν από τις κραυγές των ανθρώπων που στοιβάζονταν σε θαλάμους σχεδιασμένους για το ένα τρίτο του πληθυσμού που τελικά φιλοξενούσαν.
Η πλέον τρομακτική πτυχή αυτών των ασύλων ήταν οι πειραματικές θεραπείες που εφαρμόζονταν στους ασθενείς, συχνά χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Η εποχή μεταξύ 1900 και 1950 είδε την άνοδο της λοβοτομής, με τον Dr. Walter Freeman να εκτελεί χιλιάδες επεμβάσεις χρησιμοποιώντας ένα εργαλείο που έμοιαζε με παγοκόφτη, το οποίο εισήγαγε μέσω της κόγχης του ματιού. Παράλληλα, χρησιμοποιήθηκαν μέθοδοι όπως το ινσουλινικό σοκ, που οδηγούσε τους ασθενείς σε παρατεταμένα κώματα, και η ηλεκτροσπασμοθεραπεία, η οποία στην αρχική της μορφή εφαρμοζόταν χωρίς αναισθησία, προκαλώντας συχνά κατάγματα λόγω των βίαιων σπασμών. Άλλες «θεραπείες» περιλάμβαναν την υδροθεραπεία, όπου οι ασθενείς παρέμεναν δεμένοι σε λουτρά με παγωμένο νερό για ώρες, ή ακόμη και τη χειρουργική αφαίρεση οργάνων και δοντιών, υπό τη λανθασμένη πεποίθηση ότι οι ψυχικές ασθένειες προκαλούνταν από εστιακές λοιμώξεις στο σώμα.
Ιδιαίτερα σκληρή ήταν η μεταχείριση των γυναικών, οι οποίες αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των ασύλων. Πολλές γυναίκες κλείνονταν στα ιδρύματα από τους συζύγους τους για συμπεριφορές που απλώς αμφισβητούσαν τα κοινωνικά πρότυπα της εποχής, όπως το διάβασμα «ακατάλληλων» μυθιστορημάτων, η ενασχόληση με την πολιτική ή η άρνηση των συζυγικών καθηκόντων. Η διάγνωση της «γυναικείας υστερίας» χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο καταστολής, οδηγώντας σε εγκλεισμούς που κρατούσαν δεκαετίες. Παρά το σκοτάδι, υπήρξαν φωνές συμπόνιας και μεταρρύθμισης, όπως η Dorothea Dix και η δημοσιογράφος Nellie Bly, οι οποίες εξέθεσαν τις κακοποιήσεις στο κοινό και πίεσαν για την αλλαγή της νομοθεσίας. Αυτοί οι πρωτοπόροι έθεσαν τα θεμέλια για τη σύγχρονη ψυχική υγεία, μετατρέποντας σταδιακά τα κάστρα του περιορισμού σε κέντρα προσπάθειας για ίαση.