Το 865 μ.Χ. στη Νορθούμπρια της Αγγλίας, ο Βίκινγκ πολέμαρχος Ράγκναρ Λόθμπροκ βρήκε έναν ανατριχιαστικό θάνατο στα χέρια του βασιλιά Έλλα, ο οποίος τον έριξε σε ένα λάκκο με δηλητηριώδη φίδια. Λίγο πριν πεθάνει, ο Ράγκναρ έβγαλε μια προφητεία, προειδοποιώντας ότι «τα μικρά γουρουνάκια θα γρυλίσουν όταν ακούσουν πώς υπέφερε ο γέρο-κάπρος». Πράγματι, η είδηση του θανάτου του έφτασε στους τέσσερις γιους του, με επικεφαλής τον Ιβαρ τον Ασπόνδυλο, οι οποίοι ορκίστηκαν εκδίκηση. Η απάντησή τους ήταν η Μεγάλη Στρατιά των Ειδωλολατρών, η οποία εισέβαλε στην Ανατολική Αγγλία. Ο Ιβαρ, με ένα έξυπνο τέχνασμα, εξασφάλισε αρχικά ένα προγεφύρωμα στη Νορθούμπρια, πριν καταλάβει την πόλη της Υόρκης. Μετά από μια ανεπιτυχή προσπάθεια ανακατάληψης της πόλης, ο βασιλιάς Έλλα συνελήφθη ζωντανός. Οι γιοί του Ράγκναρ είχαν τώρα την απόλυτη εξουσία να επιλέξουν την τιμωρία για τον δολοφόνο του πατέρα τους. Αντί για έναν απλό θάνατο, ο Ιβαρ πρότεινε την πιο φρικιαστική μοίρα που μπορούσε να φανταστεί κανείς: τον Αιματηρό Αετό (Blood Eagle). Σύμφωνα με τους θρύλους, η τιμωρία αυτή προοριζόταν για τους Βίκινγκ πολεμιστές, με τη δοξασία ότι αν το θύμα άντεχε τη διαδικασία χωρίς να ουρλιάξει, εξασφάλιζε τη θέση του στη Βαλχάλα. Η εκτέλεση του βασιλιά Έλλα έμελλε να γίνει η πιο διάσημη εφαρμογή αυτού του θρύλου.
Η διαδικασία ξεκινούσε με τον Έλλα να ακινητοποιείται μπρούμυτα. Ένα μαχαίρι χρησιμοποιούνταν για να ανοίξει αργά μια τομή στην πλάτη, παράλληλα με τη σπονδυλική στήλη. Στη συνέχεια, τα χέρια των εκτελεστών τραβούσαν το δέρμα και τη σάρκα σαν να άνοιγαν μια κουρτίνα. Το πιο φρικτό στάδιο ακολουθούσε: με χρήση τσεκουριού, τα πλευρά αποκόπτονταν ένα προς ένα από τη σπονδυλική στήλη. Στη συνέχεια, τα ελεύθερα πλέον πλευρά τραβιόνταν προς τα έξω, σαν να ανοίγουν φτερά. Τέλος, οι πνεύμονες αφαιρούνταν προσεκτικά από την κοιλότητα του θώρακα και απλώνονταν πάνω στα εκτεθειμένα πλευρά, δημιουργώντας την τρομακτική εικόνα ενός ζεύγους αιματηρών φτερών που υποτίθεται ότι "φτεροκοπούσαν" με κάθε ρηχή ανάσα του ακόμα ζωντανού θύματος. Ο Έλλα, παρότι Χριστιανός, λέγεται ότι υπέμεινε τη φρίκη σιωπηλός, σε μια πράξη που εντυπωσίασε ακόμα και τους δημίους του.
Ωστόσο, η ιστορική αυθεντικότητα του Αιματηρού Αετού αμφισβητείται έντονα από τους ιστορικούς. Οι πηγές που την περιγράφουν γράφτηκαν τουλάχιστον 100 χρόνια μετά τα υποτιθέμενα γεγονότα, και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να αποτελούν ένα λογοτεχνικό μοτίβο. Πιθανόν να χρησιμοποιήθηκε από Χριστιανούς χρονικογράφους ως μέσο δαιμονοποίησης των Βίκινγκς και εξύμνησης των Χριστιανών μαρτύρων. Παράλληλα, η διαδικασία, αν και τεχνικά δυνατή ως μια αργή και οδυνηρή εκτέλεση, αντιμετωπίζει σοβαρά ανατομικά προβλήματα ως προς το θρυλικό της φινάλε. Η αποκοπή των πλευρών θα έκοβε ζωτικές αρτηρίες, οδηγώντας σε ταχύτατη αιμορραγία και θάνατο, ενώ το άνοιγμα της θωρακικής κοιλότητας από την πλάτη θα προκαλούσε πνευμοθώρακα. Αυτό σημαίνει ότι οι πνεύμονες θα κατέρρεαν άμεσα, καθιστώντας αδύνατη τη δραματική επίδειξη των "φτεροκοπημάτων" που περιγράφουν οι σάγκες. Είτε πρόκειται για μια μακάβρια ιστορική αλήθεια είτε για μια τρομακτική μυθοπλασία, ο Αιματηρός Αετός παραμένει ο ορισμός της βαρβαρότητας των Βίκινγκ στους θρύλους.