Η ιστορία του Καρόλου Β’ της Ισπανίας αποτελεί μία από τις πιο ανατριχιαστικές και διδακτικές σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας, αναδεικνύοντας τις ολέθριες συνέπειες της ακραίας ενδογαμίας. Η δυναστεία των Αψβούργων, στην προσπάθειά της να διατηρήσει την απόλυτη εξουσία και την «καθαρότητα» του αίματός της, κατέληξε να δημιουργήσει έναν βιολογικό εφιάλτη. Ο Κάρολος δεν ήταν απλώς ένας αδύναμος ηγεμόνας, αλλά το θύμα μιας μακροχρόνιας γενετικής αυτοκτονίας, όπου το οικογενειακό δέντρο είχε μετατραπεί σε έναν ασφυκτικό κύκλο που έπνιγε κάθε ελπίδα επιβίωσης.
Από τη στιγμή της γέννησής του, ο Κάρολος έφερε το βάρος μιας κληρονομιάς που τον καθιστούσε ιατρικό παράδοξο. Με έναν συντελεστή ενδογαμίας υψηλότερο από αυτόν που θα προέκυπτε από την ένωση αδελφών, το σώμα του ήταν καταδικασμένο σε αποτυχία. Η χαρακτηριστική «προεξοχή των Αψβούργων» στο σαγόνι του ήταν τόσο έντονη που δεν μπορούσε να κλείσει το στόμα του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να μασήσει την τροφή του και να βγάζει συνεχώς σάλια. Η γλώσσα του ήταν υπερβολικά μεγάλη για το στόμα του, καθιστώντας την ομιλία του σχεδόν ακατάληπτη, ενώ το κεφάλι του, γεμάτο υγρό λόγω υδροκεφαλισμού, του προκαλούσε συνεχείς και εξουθενωτικούς πόνους.
Η καθημερινότητα του «Μαγεμένου», όπως τον αποκαλούσαν οι σύγχρονοί του, ήταν γεμάτη πόνο και ταπείνωση. Παρά το γεγονός ότι ήταν ο κληρονόμος της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας στον κόσμο, η σωματική του κατάσταση τον εμπόδιζε να ασκήσει τα καθήκοντά του. Άργησε να περπατήσει, άργησε να μιλήσει και η εκπαίδευσή του ήταν σχεδόν αδύνατη, καθώς οι διανοητικές του ικανότητες ήταν περιορισμένες. Η απελπισία της βασιλικής αυλής για τη διαδοχή οδήγησε σε ακραίες και μακάβριες πρακτικές, όπως το να τον βάζουν να κοιμάται δίπλα σε λείψανα αγίων και πτωμάτων πρώην βασιλέων, ελπίζοντας σε ένα θαύμα που η επιστήμη της εποχής δεν μπορούσε να προσφέρει.
Το τέλος του Καρόλου σε ηλικία μόλις 38 ετών σηματοδότησε την κατάρρευση μιας ολόκληρης εποχής. Η νεκροψία που ακολούθησε αποκάλυψε μια εικόνα που σόκαρε ακόμα και τους γιατρούς της εποχής, με όργανα ατροφικά και κατεστραμμένα, επιβεβαιώνοντας ότι το σώμα του ήταν σε κατάσταση αποσύνθεσης πολύ πριν επέλθει ο θάνατος. Η ιστορία του παραμένει μέχρι σήμερα μια ζωντανή υπενθύμιση ότι η φύση έχει τον τελευταίο λόγο και ότι η εμμονή στην απομόνωση και την εξουσία μπορεί τελικά να οδηγήσει στην ολοκληρωτική καταστροφή εκείνων που προσπαθούν να την ελέγξουν.