Η ιστορία θυμάται τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη ως τον ατρόμητο στρατηλάτη που γονάτισε αυτοκρατορίες, όμως οι τελευταίες του στιγμές στο απομακρυσμένο νησί της Αγίας Ελένης απέχουν πολύ από το ένδοξο τέλος που θα φανταζόταν κανείς. Μακριά από τα πεδία των μαχών, ο άνθρωπος που κάποτε όριζε τις τύχες εκατομμυρίων, βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν εχθρό που δεν μπορούσε να νικήσει με τακτικισμούς: μια φρικτή ασθένεια που διέλυε το σώμα του εκ των έσω. Οι τελευταίες του εβδομάδες ήταν μια διαδοχή από αφόρητους πόνους, παραισθήσεις και ιατρικές μεθόδους που σήμερα θα θεωρούνταν βασανιστήρια, μετατρέποντας τον κάποτε πανίσχυρο ηγεμόνα σε μια σκιά του εαυτού του.
Η φθορά ξεκίνησε με έναν καρκίνο στο στομάχι που σταδιακά κατέστρεφε το πεπτικό του σύστημα, προκαλώντας του συνεχή εμετό και αδυναμία να κρατήσει ακόμα και μια γουλιά νερό. Καθώς η κατάστασή του χειροτέρευε, ο Ναπολέων περνούσε ατέλειωτες ώρες σε μπανιέρες με καυτό νερό, τη μόνη διέξοδο από τον «πύρινο» πόνο που ένιωθε στα σπλάχνα του. Η εικόνα του ήταν σοκαριστική για τους πιστούς του ακολούθους: τα άλλοτε ισχυρά χέρια του είχαν μείνει δέρμα και οστά, ενώ η κοιλιά του είχε πρηστεί αφύσικα από τη συσσώρευση υγρών, δημιουργώντας μια τραγική αντίθεση που μαρτυρούσε το μέγεθος της εσωτερικής καταστροφής.
Οι γιατροί της εποχής, στην προσπάθειά τους να τον σώσουν, συχνά επιδείνωναν το μαρτύριό του με σκληρές θεραπείες. Του χορηγούσαν υδράργυρο, ο οποίος επιθετικά διέβρωνε το ήδη κατεστραμμένο στομάχι του, ενώ του εφάρμοζαν επιθέματα που προκαλούσαν χημικά εγκαύματα στο δέρμα του, με τη θεωρία ότι ο εξωτερικός πόνος θα «τραβούσε» την ασθένεια από μέσα. Στις τελευταίες του στιγμές, ο Ναπολέων βυθίστηκε σε ένα παραλήρημα όπου νόμιζε ότι βρισκόταν ξανά στο πεδίο της μάχης, δίνοντας διαταγές σε αόρατα στρατεύματα και αναπολώντας τις ένδοξες νίκες του παρελθόντος, την ώρα που το σώμα του παρέλυε οριστικά.
Ο θάνατος του Ναπολέοντα το 1821 δεν ήταν απλώς το τέλος ενός ανθρώπου, αλλά η πλήρης αποδόμηση ενός θρύλου από την ίδια τη βιολογία. Η νεκροψία αποκάλυψε την έκταση της ζημιάς, με μια οπή στο στομάχι του τόσο μεγάλη που οι γιατροί μπορούσαν να περάσουν το δάχτυλό τους. Παρά την τραγικότητα του τέλους του, η ιστορία του παραμένει μια συγκλονιστική υπενθύμιση ότι απέναντι στον θάνατο, ακόμα και οι πιο ισχυροί κατακτητές είναι θνητοί και ευάλωτοι, αφήνοντας πίσω τους μόνο τη μνήμη των έργων τους και το αιώνιο ερώτημα για το τι πραγματικά συμβαίνει όταν η δόξα συναντά την ανθρώπινη αδυναμία.