Η Ινδονησία της δεκαετίας του 1960 ήταν μια χώρα σε εύθραυστη ισορροπία. Ο Πρόεδρος Σουκάρνο, ήρωας της ανεξαρτησίας, προσπαθούσε να συμβιβάσει τις τρεις κύριες δυνάμεις της χώρας: τον Ισλαμισμό, τον Κομμουνισμό και τον Εθνικισμό (με κύριο εκφραστή τον στρατό). Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ινδονησίας (PKI) ήταν τότε το μεγαλύτερο μη κυβερνών κομμουνιστικό κόμμα στον κόσμο, με πάνω από δύο εκατομμύρια μέλη. Ωστόσο, η αυξανόμενη επιρροή του και οι φήμες για επικείμενο πραξικόπημα οδήγησαν σε μια έκρηξη βίας που θα άλλαζε τη μοίρα της χώρας για πάντα.
Όλα ξεκίνησαν τη νύχτα της 30ής Σεπτεμβρίου 1965, όταν μια ομάδα αξιωματικών απήγαγε και εκτέλεσε έξι ανώτατους στρατηγούς, ισχυριζόμενη ότι προστάτευε τον Σουκάρνο από ένα δεξιό πραξικόπημα. Η κίνηση αυτή κατεστάλη γρήγορα από τον Στρατηγό Σουχάρτο, ο οποίος χρησιμοποίησε το γεγονός ως αφορμή για να εξαπολύσει έναν ανηλεή διωγμό εναντίον των κομμουνιστών. Ο στρατός ανέλαβε τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης και παρουσίασε τους κομμουνιστές ως υπαίτιους μιας αιματηρής συνωμοσίας, προετοιμάζοντας την κοινή γνώμη για αυτό που θα ακολουθούσε: μια οργανωμένη γενοκτονία που ονομάστηκε «Επιχείρηση Εκμηδένιση».
Η βία που σάρωσε τα νησιά της Ινδονησίας ήταν τρομακτική στην απλότητα και την αγριότητά της. Δεν υπήρχαν θάλαμοι αερίων, αλλά μαζικές εκτελέσεις σε όχθες ποταμών, δάση και χωριά. Χιλιάδες άνθρωποι συνελήφθησαν με την παραμικρή υποψία ή επειδή απλώς είχαν μια κάρτα μέλους του κόμματος. Πολλοί από τους δράστες, παρακινούμενοι από προπαγάνδα, χρησιμοποιούσαν σύρματα για να στραγγαλίσουν τα θύματά τους ή τα αποκεφάλιζαν, αφήνοντας τα πτώματα να επιπλέουν στα ποτάμια ως μέσο εκφοβισμού. Οι γυναίκες στοχοποιήθηκαν επίσης βάσει ψευδών ισχυρισμών για ανήθικες τελετουργίες, αντιμετωπίζοντας φυλάκιση και συστηματική σεξουαλική βία.
Σημαντικό ρόλο στην τραγωδία αυτή έπαιξε και η διεθνής γεωπολιτική σκηνή. Εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους έβλεπαν με καχυποψία την αριστερή στροφή της Ινδονησίας. Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα αποκαλύπτουν ότι η αμερικανική πρεσβεία παρείχε στον Σουχάρτο λίστες με ονόματα χιλιάδων υποτιθέμενων κομμουνιστών, οι οποίοι στη συνέχεια συνελήφθησαν ή εκτελέστηκαν. Παρά τη γνώση της έκτασης των σφαγών, η Δύση συνέχισε να υποστηρίζει τον Σουχάρτο, ο οποίος τελικά παραμέρισε τον Σουκάρνο και εγκαθίδρυσε ένα αυταρχικό καθεστώς που διήρκεσε 32 χρόνια.
Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των νεκρών ποικίλλουν δραματικά, ξεκινώντας από 500.000 και φτάνοντας σε ορισμένες περιπτώσεις τα 3 εκατομμύρια. Η σφαγή αυτή παραμένει ένα από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια του 20ού αιώνα, για το οποίο η πλήρης αλήθεια και η δικαιοσύνη για τα θύματα δεν έχουν αποδοθεί πλήρως μέχρι σήμερα. Η ιστορία της Ινδονησίας εκείνης της περιόδου είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση του τι συμβαίνει όταν η μισαλλοδοξία και η πολιτική σκοπιμότητα υπερισχύουν της ανθρώπινης ζωής.