Η 11η Ιουλίου 1995 παραμένει μια από τις πιο μαύρες ημερομηνίες στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, σηματοδοτώντας την έναρξη της συστηματικής εξόντωσης σχεδόν 10.000 Βόσνιων Μουσουλμάνων στην περιοχή της Σρεμπρένιτσα. Η σφαγή αυτή, που διαπράχθηκε από τις δυνάμεις των Βοσνιοσέρβων υπό την ηγεσία του στρατηγού Ράτκο Μλάντιτς, αποτέλεσε την πιο πολύνεκρη ένοπλη σύγκρουση στην Ευρώπη μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι εικόνες της φρίκης που έκαναν τον γύρο του κόσμου ξύπνησαν μνήμες από το Ολοκαύτωμα, υπενθυμίζοντας στην παγκόσμια κοινότητα ότι, παρά την εξέλιξη και την τεχνολογία, η Ευρώπη εξακολουθούσε να παλεύει με το σκοτεινό της παρελθόν και τις εθνοτικές συγκρούσεις.
Οι ρίζες της τραγωδίας βρίσκονται στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, μια διαδικασία γνωστή ως «βαλκανοποίηση», όπου ένα μεγαλύτερο κράτος διασπάται σε μικρότερα, συχνά εχθρικά μεταξύ τους. Η περιοχή των Βαλκανίων, με το περίπλοκο μωσαϊκό θρησκειών και εθνοτήτων, υπήρξε για αιώνες πεδίο μαχών μεταξύ αυτοκρατοριών. Η συνύπαρξη καθολικών Κροατών, ορθόδοξων Σέρβων και μουσουλμάνων Βόσνιων οδήγησε σε εκρηκτικές εντάσεις, οι οποίες καταπνίγηκαν προσωρινά κατά την περίοδο του Τίτο, αλλά επανήλθαν με σφοδρότητα μετά τον θάνατό του. Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη βρέθηκε στο επίκεντρο αυτού του τριγώνου εθνοτικής βίας, με τους Σέρβους και τους Κροάτες να διεκδικούν εδάφη εις βάρος του μουσουλμανικού πληθυσμού.
Η Σρεμπρένιτσα είχε ανακηρυχθεί «ασφαλής ζώνη» από τον ΟΗΕ, όμως η παρουσία μόλις 200 Ολλανδών κυανόκρανων αποδείχθηκε εντελώς ανεπαρκής για να αποτρέψει την επίθεση χιλιάδων πάνοπλων Σέρβων πολιτοφυλάκων. Ο Μλάντιτς, μιλώντας στις κάμερες, δήλωσε ότι ήρθε η ώρα για εκδίκηση κατά των μουσουλμάνων, συνδέοντας τις πράξεις του με ιστορικά απωθημένα αιώνων. Παρά τις υποσχέσεις για ασφαλή μεταφορά των αμάχων, οι άνδρες και τα αγόρια άνω των 12 ετών απομονώθηκαν και οδηγήθηκαν σε τοποθεσίες εκτελέσεων, όπως αποθήκες, σχολεία και γήπεδα ποδοσφαίρου, όπου θανατώθηκαν μαζικά και θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους.
Η διεθνής κοινότητα αντέδρασε τελικά με τις συμφωνίες του Ντέιτον το 1995, οι οποίες έθεσαν τέλος στον πόλεμο, αλλά το τραύμα της γενοκτονίας παρέμεινε ανεπούλωτο. Η δικαιοσύνη αποδόθηκε εν μέρει μέσω του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης, όπου ο πολιτικός ηγέτης των Βοσνιοσέρβων Ράντοβαν Κάρατζιτς και ο στρατηγός Ράτκο Μλάντιτς καταδικάστηκαν για γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ωστόσο, η Σρεμπρένιτσα παραμένει ένα αιώνιο σύμβολο της αποτυχίας της διεθνούς διπλωματίας και της κτηνωδίας που μπορεί να γεννήσει ο εθνικιστικός φανατισμός, αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά πόνου που στοιχειώνει ακόμα την περιοχή.