Στα τέλη του 15ου αιώνα, η Ιταλία της Αναγέννησης ήταν ένας κόσμος όπου η εξουσία, η ομορφιά και η βία βάδιζαν χέρι-χέρι. Ανάμεσα στις εμβληματικές μορφές της εποχής, ο Καίσαρας Βοργίας ξεχώριζε ως η απόλυτη ενσάρκωση της δύναμης και της φιλοδοξίας. Γιος του Πάπα Αλέξανδρου ΣΤ΄, ο Καίσαρας ανήλθε ταχύτατα στα εκκλησιαστικά αξιώματα, αλλά σύντομα εγκατέλειψε το πορφυρό ένδυμα του καρδιναλίου για να κυνηγήσει τη στρατιωτική δόξα. Με την αμέριστη στήριξη του πατέρα του, κατέκτησε τεράστιες εκτάσεις στην κεντρική Ιταλία, εφαρμόζοντας μεθόδους που ενέπνευσαν τον Νικολό Μακιαβέλι να τον χρησιμοποιήσει ως πρότυπο για το έργο του «Ο Ηγεμόνας». Ωστόσο, πίσω από την εικόνα του αήττητου κατακτητή, μια ύπουλη ασθένεια είχε αρχίσει να αποσυνθέτει το σώμα και την εξουσία του.
Η σύφιλη, μια νέα και τρομακτική ασθένεια που εξαπλωνόταν ταχύτατα στα ευρωπαϊκά ανάκτορα εκείνη την εποχή, προσέβαλε τον Καίσαρα στην ακμή της δόξας του. Στην Αναγέννηση, η εμφάνιση ενός ηγεμόνα δεν ήταν απλώς ζήτημα ματαιοδοξίας, αλλά το ίδιο το θεμέλιο της αυθεντίας του. Οι παραμορφώσεις που άρχισε να προκαλεί η ασθένεια στο πρόσωπό του αποτελούσαν πολιτική καταστροφή, καθώς η σωματική αδυναμία ερμηνευόταν ως θεϊκή τιμωρία ή έλλειψη πειθαρχίας. Για να διατηρήσει τον έλεγχο και να κρύψει τη φθορά, ο Καίσαρας άρχισε να φορά μια μαύρη δερμάτινη μάσκα, μετατρέποντας την ανάγκη σε μυστήριο και την ταπείνωση σε ένα νέο εργαλείο εκφοβισμού.
Η τύχη του Καίσαρα ανατράπηκε οριστικά το 1503 με τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του. Χωρίς την παπική προστασία και όντας ο ίδιος εξαιρετικά εξασθενημένος από την ασθένεια και τις επικίνδυνες θεραπείες με υδράργυρο, βρέθηκε ανήμπορος να αντιδράσει στις κινήσεις των εχθρών του. Η προδοσία και η φυλάκιση ακολούθησαν, και παρόλο που κατάφερε να αποδράσει, δεν ανέκτησε ποτέ την παλιά του ισχύ. Η μάσκα παρέμενε το τελευταίο του οχυρό, κρύβοντας όχι μόνο τις πληγές στο δέρμα του, αλλά και την κατάρρευση ενός ανθρώπου που κάποτε κρατούσε τις τύχες της Ιταλίας στα χέρια του.
Ο θάνατος του Καίσαρα Βοργία το 1507 σε μια μάχη στη Ναβάρα σήμανε το τέλος μιας εποχής. Αν και οι επίσημες αναφορές τον παρουσίασαν ως έναν πεσόντα ήρωα για να διασώσουν την αξιοπρέπειά του, η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο ζοφερή. Η ιστορία του παραμένει μια συγκλονιστική υπενθύμιση της εύθραυστης φύσης της εξουσίας και της αδυναμίας του ανθρώπου απέναντι στη βιολογική φθορά. Ο Καίσαρας Βοργίας δεν νικήθηκε από στρατούς, αλλά από μια ασθένεια που δεν μπορούσε να διατάξει, αφήνοντας πίσω του τον θρύλο ενός ηγεμόνα που πάλεψε να μείνει αθάνατος μέσα από μια μάσκα.