Η ιστορία του 20ου αιώνα είναι ποτισμένη με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους κάτω από ολοκληρωτικά καθεστώτα, με τις κομμουνιστικές κυβερνήσεις να κατέχουν ένα αποτρόπαιο μερίδιο σε αυτή την καταστροφή. Η γενοκτονία, όπως ορίζεται από τη διεθνή κοινότητα, δεν αφορά μόνο τη μαζική δολοφονία, αλλά και τη συστηματική προσπάθεια εξόντωσης εθνικών, φυλετικών ή θρησκευτικών ομάδων. Μέσα από την ανάλυση των ιστορικών γεγονότων, προκύπτει ένα κοινό «εγχειρίδιο» δράσης που ακολούθησαν πολλά από αυτά τα καθεστώτα, ξεκινώντας από τον προσδιορισμό των θυμάτων ως «εχθρών του λαού». Αυτοί οι εχθροί συχνά ορίζονταν με βάση την κοινωνική τους τάξη, την περιουσία τους ή την πίστη τους, μετατρέποντας την ιδεολογική διαφωνία σε θανατική καταδίκη.
Το πρώτο βήμα ήταν πάντα ο διαχωρισμός και η απομόνωση των στοχοποιημένων ομάδων. Μέσω της προπαγάνδας, τα θύματα αποανθρωποποιούνταν και παρουσιάζονταν ως ξένα σώματα που εμποδίζουν την επανάσταση. Αυτή η ρητορική απομόνωση ακολουθούνταν από φυσικό περιορισμό, εκτοπίσεις και εξορίες σε αφιλόξενες περιοχές, μακριά από τα βλέμματα της υπόλοιπης κοινωνίας και του διεθνούς τύπου. Με αυτόν τον τρόπο, το καθεστώς προετοίμαζε το έδαφος για το επόμενο στάδιο, που ήταν η κινητοποίηση των μηχανισμών καταστολής και η οργάνωση των λιστών θανάτου, μετατρέποντας τη θεωρητική εχθρότητα σε ένα καλά σχεδιασμένο σχέδιο εξόντωσης.
Η εκτέλεση της γενοκτονίας περιλάμβανε μια τρομακτική ποικιλία μεθόδων, από εκτελεστικά αποσπάσματα και καταναγκαστικά έργα μέχρι τον σκόπιμο λιμό, όπως συνέβη στην περίπτωση της Ουκρανίας και της Καμπότζης. Η χρήση πολιτοφυλακών από φανατισμένους νέους, όπως οι Κόκκινοι Φρουροί του Μάο, εξασφάλιζε ότι η βία θα ήταν πανταχού παρούσα και ανελέητη. Μετά το πέρας των σφαγών, το τελευταίο και ίσως πιο κυνικό στάδιο ήταν η άρνηση. Τα καθεστώτα αυτά κατέβαλαν τεράστιες προσπάθειες να εξαφανίσουν τα ίχνη των εγκλημάτων τους, παρουσιάζοντας τις μαζικές δολοφονίες ως «απονομή δικαιοσύνης» ή απλώς αποσιωπώντας τες μέσω της αυστηρής λογοκρισίας.
Η κατανόηση αυτών των σταδίων δεν είναι μόνο μια άσκηση ιστορικής μνήμης, αλλά και μια προειδοποίηση για το παρόν. Η περίπτωση της Καμπότζης υπό τους Ερυθρούς Χμερ παραμένει ένα από τα πιο σκοτεινά παραδείγματα, όπου μέσα σε λίγα χρόνια εξοντώθηκε σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού. Παρά τις προσπάθειες συγκάλυψης, οι μαζικοί τάφοι που συνεχίζουν να ανακαλύπτονται μαρτυρούν το μέγεθος της θηριωδίας. Η μελέτη αυτών των προτύπων συμπεριφοράς είναι απαραίτητη για να αναγνωρίζουμε τα σημάδια του ολοκληρωτισμού και να διασφαλίσουμε ότι τέτοιες σελίδες της ιστορίας δεν θα γραφτούν ποτέ ξανά στο μέλλον.