Η άνοδος του Κιμ Ιλ Σουνγκ στην εξουσία το 1945 σηματοδότησε την αρχή ενός από τα πιο τρομακτικά κοινωνικά πειράματα στην ιστορία. Με την υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης, ο Κιμ οραματίστηκε μια απόλυτη κομμουνιστική κοινωνία, η οποία εξελίχθηκε σε ένα κράτος-λατρεία, όπου ο ολοκληρωτικός έλεγχος διαπερνά κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Από το τι τρώνε οι πολίτες μέχρι το πώς ντύνονται, τα πάντα υπόκεινται στον έλεγχο του καθεστώτος, με την παραμικρή παρέκκλιση να τιμωρείται με στρατόπεδα συγκέντρωσης ή εκτελεστικά αποσπάσματα. Η απουσία δημοκρατικής παράδοσης στην Κορέα διευκόλυνε την εγκαθίδρυση ενός συστήματος όπου ο ηγέτης είναι αδιαμφισβήτητος και θεοποιημένος.
Η ιδεολογία του «Τζούτσε» (Juche), που εστιάζει στην απόλυτη ανεξαρτησία και αυτονομία της χώρας, αποτέλεσε τον πυρήνα της Βόρειας Κορέας. Αυτή η ιδεολογία χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει κάθε απόφαση του καθεστώτος ως εθνικό συμφέρον, καθιστώντας κάθε κριτική μια επίθεση εναντίον ολόκληρου του έθνους. Η προπαγάνδα παίζει καθοριστικό ρόλο, με την ιστορία να παραχαράσσεται για να παρουσιάσει τον Κιμ Ιλ Σουνγκ ως τον σωτήρα της ανθρωπότητας. Οι εικόνες του κρέμονται σε κάθε σπίτι και εργασιακό χώρο, ενώ ο έλεγχος της πληροφόρησης είναι απόλυτος, με τα ξένα μέσα ενημέρωσης να είναι αυστηρά απαγορευμένα και τις συσκευές ραδιοφώνου και τηλεόρασης να είναι προρρυθμισμένες μόνο σε κρατικά κανάλια.
Η κοινωνική δομή της χώρας βασίζεται στο σύστημα «Σονγκμπούν» (Songbun), ένα είδος κομμουνιστικής κάστας που κατατάσσει τους πολίτες ανάλογα με την πίστη της οικογένειάς τους στο καθεστώς. Οι «πιστοί» απολαμβάνουν προνόμια, ενώ οι «εχθρικοί» αντιμετωπίζουν διακρίσεις σε κάθε τομέα, από την εκπαίδευση μέχρι τη στέγαση. Ο έλεγχος ενισχύεται από το σύστημα «Inmanban», όπου γειτονιές και μπλοκ διαμερισμάτων παρακολουθούνται στενά από επιλεγμένους επικεφαλής, μετατρέποντας τους πολίτες σε πληροφοριοδότες των γειτόνων τους. Επιπλέον, το κράτος ελέγχει πλήρως την οικονομία και την κατανομή τροφίμων, χρησιμοποιώντας την πείνα ως εργαλείο συμμόρφωσης.
Για όσους τολμούν να αμφισβητήσουν το καθεστώς, η μοίρα είναι προδιαγεγραμμένη στα στρατόπεδα «Κουανλίσο». Αυτά τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας φιλοξενούν πολιτικούς κρατούμενους και τις οικογένειές τους, οι οποίοι υφίστανται βασανιστήρια, πείνα και εξαντλητική εργασία κάτω από άθλιες συνθήκες. Η αρχή της συλλογικής ευθύνης σημαίνει ότι ολόκληρες γενιές τιμωρούνται για το «έγκλημα» ενός μέλους της οικογένειας. Αν και ο Κιμ Ιλ Σουνγκ έχει πεθάνει από το 1994, το μοντέλο του συνεχίζεται απαρέγκλιτα από τους διαδόχους του, διατηρώντας τη Βόρεια Κορέα ως την πιο απομονωμένη και ελεγχόμενη κοινωνία στον κόσμο.