Το Ολοκαύτωμα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ναζισμού και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και σηματοδοτεί τη συστηματική γενοκτονία εκατομμυρίων Εβραίων. Είναι κρίσιμο να θυμόμαστε τη φρίκη του, καθώς εκτεταμένες αντισημιτικές εκστρατείες παραπληροφόρησης τα τελευταία 70 χρόνια επιδιώκουν να ελαχιστοποιήσουν ή να αρνηθούν πλήρως ότι συνέβη. Παρόλο που κάποιοι επιμένουν ότι το Ολοκαύτωμα είναι ασύλληπτο, η κατανόηση της ιστορικής του βάσης είναι απαραίτητη. Το έδαφος για την απανθρωποποίηση των Εβραίων είχε στρωθεί από αιώνες αντισημιτισμού, ο οποίος εντάθηκε στον 20ό αιώνα.
Η αρχή των ναζιστικών μαζικών δολοφονιών σημειώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1930 με το πρόγραμμα T4, όπου γιατροί κινητοποιήθηκαν για να δολοφονήσουν περίπου 200.000 άτομα με αναπηρία, με στόχο τη διατήρηση της δήθεν «καθαρότητας» της γερμανικής φυλής. Οι δολοφόνοι του T4 χρησιμοποιούσαν αέριο μονοξείδιο του άνθρακα, συμπεριλαμβανομένων κινητών θαλάμων αερίων. Παράλληλα, οι πρώτοι στα κρατητήρια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα οποία ήταν περισσότερο φυλακές μεγάλης κλίμακας, ήταν πολιτικοί αντίπαλοι και περιθωριοποιημένες ομάδες, όπως άτομα με αναπηρία, Ρομά, Σλάβοι, ομοφυλόφιλοι, μαύροι και Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Καθώς οι Γερμανοί στρατιώτες κινούνταν στην Πολωνία το 1939, δολοφόνησαν πολλούς Πολωνούς, συμπεριλαμβανομένων Πολωνοεβραίων, στοχεύοντας ιδιαίτερα τους πιο μορφωμένους πολίτες, όπως δασκάλους και καθηγητές. Με την εισβολή στην ΕΣΣΔ (Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα) να αποτυγχάνει στα τέλη του 1941, οι Ναζί αξιωματούχοι αποφάσισαν τη βιομηχανική εξόντωση. Στη Διάσκεψη της Βάνζεε τον Ιανουάριο του 1942, κοινοποίησαν τα σχέδια για τη μεταφορά Εβραίων και άλλων θυμάτων στα στρατόπεδα εξόντωσης, όπου οι περισσότεροι θανατώνονταν με αέρια κατά την άφιξη ή θα υποβάλλονταν σε καταναγκαστική εργασία μέχρι θανάτου. Στρατόπεδα όπως το Άουσβιτς-Μπίρκεναου λειτουργούσαν τόσο ως στρατόπεδα εργασίας όσο και εξόντωσης, ενώ άλλα, όπως το Χέλμνο, είχαν ως αποκλειστικό σκοπό τη δολοφονία των κρατουμένων.
Αν και οι Ναζί προσπάθησαν να κρύψουν τη μαζική δολοφονία τους, με τα στρατόπεδα θανάτου να έχουν στολισμένες πύλες και συγκροτήματα να παίζουν χαρούμενες μελωδίες για τους νεοαφιχθέντες, οι τρόφιμοι που επέζησαν περιέγραψαν τις φρίκες, την απανθρωποποίηση και την απογύμνωση της αξιοπρέπειας. Η αντίσταση ήταν εξαιρετικά δύσκολη υπό συνθήκες λιμοκτονίας και κακοποίησης. Παρ' όλα αυτά, υπήρξαν εξεγέρσεις, όπως αυτή στο Γκέτο της Βαρσοβίας το 1943 και στο στρατόπεδο εξόντωσης της Τρεμπλίνκα, καθώς και στο Άουσβιτς, όπου κρατούμενοι ανατίναξαν κρεματόριο.
Οι συνολικοί θάνατοι από τη σκόπιμη και εκτελεσμένη εξόντωση των Εβραίων (το Ολοκαύτωμα) εκτιμώνται σε 6 εκατομμύρια ανθρώπους, χωρίς να υπολογίζονται η κακοποίηση και τα βασανιστήρια όσων επέζησαν. Το Ολοκαύτωμα, ή Shoah στα Εβραϊκά, ήταν μια συστηματική προσπάθεια εξάλειψης ενός λαού από τον κόσμο. Ωστόσο, οι Εβραίοι δεν ήταν τα μόνα θύματα της ναζιστικής μαζικής δολοφονίας: εκατομμύρια μη Εβραίοι Πολωνοί και άλλοι Σλάβοι, όπως Ρώσοι, θεωρούνταν επίσης «κατώτεροι» και εξοντώθηκαν, συχνά από ειδικές ομάδες (Einsatzgruppen). Πολλές φορές, το μίσος των Γερμανών ενισχύθηκε από παλαιές και νέες εθνικές έχθρες στην Ανατολική Ευρώπη, οδηγώντας Ουκρανούς, Λιθουανούς και άλλους να συμμετάσχουν στις σφαγές, ακόμη και πριν από την άφιξη των Γερμανών, για να αρπάξουν την περιουσία των δολοφονημένων γειτόνων τους. Μετά το τέλος του πολέμου, ο ρατσισμός και ο σοβινιστικός εθνικισμός παρέμειναν ισχυρές δυνάμεις, με πολλούς Εβραίους επιζώντες που επέστρεψαν να διώχνονται ή να δολοφονούνται όταν προσπαθούσαν να διεκδικήσουν τις περιουσίες τους. Η άρνηση καταφυγίου στους Εβραίους κατά τη διάρκεια του πολέμου, ακόμη και σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, δείχνει ότι ο αντισημιτισμός ήταν μια παγκόσμια δύναμη που επέτρεψε τις φρικαλεότητες του Ολοκαυτώματος.