Στον Μεσαίωνα, η φυλάκιση δεν ήταν η συνηθισμένη τιμωρία για τους κοινούς εγκληματίες, καθώς το κόστος σίτισης και διατήρησης ενός κρατούμενου ήταν απαγορευτικό. Οι ποινές ήταν συνήθως δημόσιες και άμεσες, εστιάζοντας σε σωματικές ή κεφαλικές τιμωρίες, οι οποίες θεωρούνταν ότι «καθάριζαν» την ηθική μόλυνση από την κοινότητα. Ωστόσο, για πολιτικούς αντιπάλους, ομήρους από εύπορες οικογένειες ή όσους έπρεπε να εξαφανιστούν διακριτικά, υπήρχε ένα ειδικό είδος κελιού: το Ουμπλιέτ. Η ονομασία του προέρχεται από τη γαλλική λέξη oublier που σημαίνει «ξεχνώ», κάτι που αποκαλύπτει και τον σκοπό του: να κάνει το θύμα να ξεχάσει τον κόσμο, αλλά κυρίως, να ξεχαστεί ολοκληρωτικά από αυτόν.
Το Ουμπλιέτ δεν ήταν ένα απλό μπουντρούμι, αλλά μια στενή, κάθετη τρύπα, ένα πέτρινο φρεάτιο σκαμμένο στα χαμηλότερα επίπεδα του κάστρου. Οι φυλακισμένοι ρίχνονταν μέσα από μια καταπακτή στην κορυφή και παρέμεναν σε απόλυτο, ασφυκτικό σκοτάδι – ένα σκοτάδι όπου το μάτι δεν προσαρμόζεται ποτέ. Οι συνθήκες ήταν βασανιστικές: το κρύο, η υγρασία, ο βρώμικος αέρας και η λάσπη ή τα λύματα που συσσωρεύονταν στον πάτο. Συχνά, ο χώρος ήταν τόσο περιορισμένος που ο κρατούμενος αναγκαζόταν να στέκεται όρθιος, ακουμπώντας στους βρώμικους, βρυώδεις τοίχους ή ακόμα και στα οστά όσων είχαν προηγηθεί. Η μόνη «συντροφιά» ήταν ο ήχος της αναπνοής, οι αρουραίοι και οι σποραδικές σταγόνες νερού.
Η πιο ακραία τιμωρία που επέφερε το Ουμπλιέτ ήταν η ψυχολογική. Χωρίς φως, χωρίς ανθρώπινη επαφή και χωρίς σαφή εναλλαγή ημέρας/νύχτας, η αίσθηση του χρόνου εξαφανιζόταν. Η μνήμη εξασθενούσε και η ταυτότητα του ατόμου διαλυόταν. Όπως έχει μελετηθεί και στη σύγχρονη μοναχική κάθειρξη, η πλήρης απομόνωση προκαλεί άγχος, παράνοια, παραισθήσεις, ακόμη και ψυχωτικά επεισόδια. Στο Ουμπλιέτ, η στέρηση ερεθισμάτων ήταν τόσο απόλυτη που ο εγκέφαλος άρχιζε να δημιουργεί τη δική του πραγματικότητα. Ο σκοπός δεν ήταν μόνο ο αργός θάνατος από πείνα, υποθερμία ή λοιμώξεις, αλλά η ολοκληρωτική διάλυση της προσωπικότητας, καθιστώντας τον άνθρωπο που πέθαινε στον λάκκο να μην μοιάζει πλέον με αυτόν που είχε μπει.
Η ιστορική περίπτωση που επιβεβαιώνει τη φρίκη του Ουμπλιέτ είναι ο Άνθρωπος με τη Σιδερένια Μάσκα. Φυλακισμένος το 1669, μεταφέρθηκε διαδοχικά σε διάφορες φυλακές, καταλήγοντας στη Βαστίλη το 1702, όπου πέρασε 33 χρόνια σε απόλυτη απομόνωση. Οι φρουροί είχαν ρητή εντολή να μην του μιλούν και να μην αποκαλύπτουν ποτέ την ταυτότητά του, ενώ αναγκαζόταν να φοράει μάσκα. Η υπόθεση του, που παραμένει ένα μυστήριο μέχρι σήμερα, αποτελεί την επιτομή της λειτουργίας του Ουμπλιέτ: η πλήρης αφαίρεση της ύπαρξης ενός ανθρώπου από την ιστορία, αφήνοντας πίσω του μόνο έναν ημι-μυθικό θρύλο.