Η αναζήτηση της βελτίωσης και της ταχύτητας στην εργασία είναι μια ανθρώπινη τάση, αλλά μερικά λάθη είναι τόσο καταστροφικά που δεν αφήνουν περιθώρια για διόρθωση. Το 1999, στο εργοστάσιο πυρηνικού καυσίμου της JCO στην Tokaimura της Ιαπωνίας, τρεις τεχνικοί έκαναν ένα μοιραίο λάθος. Προκειμένου να επισπεύσουν την παραγωγή, τροποποίησαν παράνομα την εγκεκριμένη διαδικασία, χρησιμοποιώντας κουβάδες για να αναμείξουν ένα διάλυμα νιτρικού ουρανίου σε πολύ υψηλότερη συγκέντρωση από την επιτρεπόμενη και το έχυσαν απευθείας σε μια μεγάλη δεξαμενή καθίζησης, παρακάμπτοντας τα σχεδιασμένα μέτρα ασφαλείας.
Στις 30 Σεπτεμβρίου, όταν η ποσότητα του διαλύματος στη δεξαμενή έφτασε τα 40 λίτρα, ακούστηκε ο συναγερμός και οι εργάτες είδαν μια μπλε λάμψη—την ακτινοβολία Τσερενκόφ—που σηματοδοτούσε την έναρξη μιας αυτοσυντηρούμενης πυρηνικής αλυσιδωτής αντίδρασης. Ο Hisashi Ouchi, ο οποίος βρισκόταν ακουμπισμένος στη δεξαμενή για να βοηθήσει στην έκχυση, δέχθηκε την υψηλότερη δόση ραδιενέργειας: 17.000 μιλισίβερτ, μια ποσότητα τριπλάσια από τη δόση που θεωρείται άμεσα θανατηφόρα. Ο ίδιος και ο συνάδελφός του, Masato Shinohara, ένιωσαν αμέσως κύματα πόνου, ναυτίας, και δυσκολεύονταν να αναπνεύσουν, με τον Ouchi να καταρρέει σχεδόν αμέσως.
Αρχικά, ο Ouchi φαινόταν καλά, ήταν σε εγρήγορση και μπορούσε να συνομιλήσει, κάτι που παραπλάνησε το νοσηλευτικό προσωπικό. Ωστόσο, οι εξετάσεις αποκάλυψαν τη φρικτή αλήθεια: η τεράστια δόση ραδιενέργειας είχε κυριολεκτικά διαλύσει το DNA του, αφήνοντας τα χρωμοσώματά του κομματιασμένα και ανίκανα να δώσουν εντολές για την αναπαραγωγή νέων κυττάρων. Το σώμα του, ανίκανο να αντικαταστήσει τα κύτταρα που πέθαιναν, άρχισε μια αργή και οδυνηρή διαδικασία αποσύνθεσης ενώ ήταν ακόμα ζωντανός. Το πρώτο σύστημα που κατέρρευσε ήταν το ανοσοποιητικό του, καθιστώντας τον εξαιρετικά ευάλωτο σε κάθε είδους μόλυνση.
Οι γιατροί, σε μια ύστατη προσπάθεια, δοκίμασαν μια πρωτοποριακή πειραματική θεραπεία: τη μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων από την αδελφή του, η οποία ήταν τέλεια συμβατή. Αρχικά, η θεραπεία φάνηκε να λειτουργεί, καθώς νέα, υγιή κύτταρα άρχισαν να εμφανίζονται, αυξάνοντας τα λευκά αιμοσφαίρια σε φυσιολογικά επίπεδα. Δυστυχώς, η βελτίωση ήταν βραχύβια. Η τεράστια ποσότητα ραδιενέργειας που είχε απορροφηθεί κατέστρεψε και τα μεταμοσχευμένα υγιή κύτταρα, οδηγώντας στην ολική αποτυχία του οργανισμού.
Ο εφιάλτης του Ouchi κλιμακώθηκε: το δέρμα του άρχισε να πέφτει σε παχιά στρώματα, ενώ έχανε περίπου 10 λίτρα υγρών την ημέρα από τις εκτεθειμένες περιοχές. Οι βλεννογόνοι του εντέρου πέθαναν και αποκολλήθηκαν, προκαλώντας συνεχή αιμορραγία και αφόδευση τριών λίτρων υγρών την ημέρα. Χρειαζόταν έως και δέκα μεταγγίσεις αίματος σε μία μόνο μέρα, καθώς και συνεχή χορήγηση ναρκωτικών για τον ανείπωτο πόνο. Οι προσπάθειες για εκτεταμένα μοσχεύματα δέρματος απέτυχαν, καθώς το δέρμα δεν μπορούσε να συγκρατηθεί λόγω της απώλειας υγρών και της γενικής κατάρρευσης του σώματος.
Η καρδιά του Ouchi, καταπονημένη από τις συνεχείς μεταγγίσεις, άρχισε να χτυπάει με ρυθμό μαραθωνοδρόμου και τελικά υπέστη καρδιακή ανακοπή, για να επανεκκινήσει τρεις φορές. Η ζημιά στον εγκέφαλο και τα νεφρά ήταν πλέον μη αναστρέψιμη. Μετά από 81 ημέρες φρικτής μάχης, η οικογένεια, βλέποντας τον οδυνηρό αγώνα του, ζήτησε από τους γιατρούς να μην τον αναζωογονήσουν ξανά. Ο Hisashi Ouchi πέθανε τη 83η νύχτα, αφήνοντας πίσω του την ιστορία του πιο μακροχρόνιου και βασανιστικού θανάτου από ραδιενέργεια στην ανθρώπινη ιστορία, που προκλήθηκε από ένα μοιραίο λάθος στην αναζήτηση της ταχύτητας.