Η ιστορία των πράσινων παιδιών του Γούλπιτ (Woolpit) αποτελεί έναν από τους πιο παράξενους και γοητευτικούς θρύλους της μεσαιωνικής Αγγλίας, που χρονολογείται γύρω στον 12ο αιώνα. Σύμφωνα με τις πηγές της εποχής, δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, βρέθηκαν ολομόναχα κοντά στο χωριό Γούλπιτ, το οποίο πήρε το όνομά του από τις παγίδες που έστηναν οι κάτοικοι για τους λύκους. Αυτό που έκανε την εμφάνισή τους σοκαριστική δεν ήταν μόνο τα παράξενα ρούχα τους ή η άγνωστη γλώσσα που μιλούσαν, αλλά το γεγονός ότι το δέρμα τους ήταν έντονο πράσινο. Οι κάτοικοι τα περιέθαλψαν, αλλά τα παιδιά αρνούνταν να φάνε οτιδήποτε για μέρες, μέχρι που ανακάλυψαν μερικά φρέσκα κουκιά σε έναν κήπο, τα οποία κατανάλωσαν με απίστευτη βουλιμία.
Με τον καιρό, τα παιδιά προσαρμόστηκαν στη ζωή του χωριού και το δέρμα τους άρχισε να χάνει το πράσινο χρώμα του, παίρνοντας μια φυσιολογική απόχρωση. Το αγόρι, ωστόσο, παρέμεινε ασθενικό και πέθανε λίγο καιρό μετά τη βάπτισή του. Το κορίτσι επιβίωσε, έμαθε αγγλικά και αφηγήθηκε μια απίστευτη ιστορία για την καταγωγή τους. Ισχυρίστηκε ότι προέρχονταν από μια χώρα που ονομαζόταν «Γη του Αγίου Μαρτίνου», όπου δεν υπήρχε ποτέ ήλιος, αλλά ένα αιώνιο λυκόφως, και όλοι οι κάτοικοι είχαν πράσινο δέρμα. Σύμφωνα με την ίδια, βρέθηκαν στο Γούλπιτ αφού ακολούθησαν τον ήχο από μερικές καμπάνες μέσα σε μια σπηλιά, ενώ φρόντιζαν τα κοπάδια του πατέρα τους.
Αν και η ιστορία ακούγεται σαν παραμύθι, πολλοί ιστορικοί πιστεύουν ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Μια δημοφιλής θεωρία υποστηρίζει ότι τα παιδιά ήταν ορφανά Φλαμανδών μεταναστών που είχαν εγκατασταθεί στην περιοχή. Εκείνη την περίοδο, οι Φλαμανδοί αντιμετώπιζαν διωγμούς και πολλοί αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή μετά από μάχες στην περιοχή του Φόρνχαμ Σεντ Μάρτιν. Το πράσινο χρώμα του δέρματός τους μπορεί να οφειλόταν σε μια ιατρική κατάσταση γνωστή ως «χλώρωση» ή «πράσινη νόσο», μια μορφή αναιμίας που προκαλείται από κακή διατροφή και δίνει στο δέρμα μια πρασινωπή χροιά, κάτι που εξηγεί γιατί το χρώμα τους επανήλθε όταν άρχισαν να τρέφονται κανονικά.
Σήμερα, το χωριό Γούλπιτ διατηρεί ζωντανό τον θρύλο, έχοντας μάλιστα τα δύο πράσινα παιδιά στο επίσημο σήμα του χωριού. Είτε πρόκειται για μια παρερμηνευμένη ιστορία μεταναστών είτε για κάτι πιο μυστηριώδες, τα πράσινα παιδιά παραμένουν ένα σύμβολο της ανάγκης μας για ιστορίες που ακροβατούν ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό. Η υπόθεση αυτή μας υπενθυμίζει ότι ακόμα και πίσω από τους πιο αλλόκοτους θρύλους, μπορεί να κρύβεται μια ανθρώπινη αλήθεια που περιμένει να ανακαλυφθεί μέσα από τη σκόνη των αιώνων.