Η πρακτική του σκαλπίσματος, δηλαδή η αφαίρεση του δέρματος και των μαλλιών από την κορυφή του κεφαλιού, αποτελεί μια από τις πιο οδυνηρές και τρομακτικές μορφές ακρωτηριασμού στην ιστορία των πολεμικών συγκρούσεων. Παρόλο που συχνά συνδέεται αποκλειστικά με τους ιθαγενείς της Αμερικής, το σκάλπισμα έχει βαθιές ρίζες στην αρχαιότητα. Ο Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος κατέγραψε ότι οι Σκύθες, ένας νομαδικός λαός, χρησιμοποιούσαν τα σκαλπ των εχθρών τους ως αποδείξεις ανδρείας, διακοσμώντας με αυτά ακόμα και τα χαλινάρια των αλόγων τους. Η πρακτική αυτή λειτουργούσε ως τρόπαιο πολέμου, επιβεβαιώνοντας τον αριθμό των νεκρών εχθρών και ενισχύοντας τη φήμη του πολεμιστή.
Στην Αμερική, αρχαιολογικά ευρήματα αποδεικνύουν ότι το σκάλπισμα προϋπήρχε της άφιξης των Ευρωπαίων, αποτελώντας μέρος των ενδοφυλετικών συγκρούσεων. Ωστόσο, η πρακτική έλαβε νέες διαστάσεις με την έλευση των αποίκων. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, στην προσπάθειά τους να ελέγξουν τις περιοχές και να εξοντώσουν εχθρικές φυλές, άρχισαν να προσφέρουν χρηματικές αμοιβές για τα σκαλπ των ιθαγενών. Αυτή η εμπορευματοποίηση της βίας οδήγησε σε μια έκρηξη του σκαλπίσματος, καθώς στρατιώτες και τυχοδιώκτες κυνηγούσαν σκαλπ για το κέρδος, μετατρέποντας μια τελετουργική πράξη σε μια συστηματική μέθοδο εξόντωσης και ψυχολογικού πολέμου.
Η διαδικασία του σκαλπίσματος ήταν εξαιρετικά βίαιη και, παραδόξως, δεν ήταν πάντα θανατηφόρα. Υπήρξαν περιπτώσεις ανθρώπων που επιβίωσαν από αυτή τη φρίκη, κουβαλώντας για την υπόλοιπη ζωή τους τα τρομερά σημάδια. Δύο από τους πιο γνωστούς επιζώντες ήταν ο Robert McGee και ο Josiah Wilbarger. Ο McGee σκαλπίστηκε σε ηλικία 14 ετών κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης σε καραβάνι, ενώ ο Wilbarger υπέστη το ίδιο μαρτύριο και έζησε για άλλα έντεκα χρόνια, αν και η πληγή στο κεφάλι του δεν επουλώθηκε ποτέ πλήρως, συμβάλλοντας τελικά στον θάνατό του. Οι ιστορίες τους παραμένουν ζωντανές υπενθυμίσεις της ωμότητας που επικρατούσε στα σύνορα της αμερικανικής ηπείρου.
Σήμερα, το σκάλπισμα έχει εκλείψει ως πολεμική πρακτική, αλλά παραμένει βαθιά ριζωμένο στη λαϊκή κουλτούρα μέσα από ταινίες και βιβλία. Αντιπροσωπεύει μια από τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης φύσης, όπου ο εχθρός αποανθρωποποιείται σε τέτοιο βαθμό ώστε το σώμα του να μετατρέπεται σε απλό αντικείμενο συλλογής τροπαίων. Η ιστορία του σκαλπίσματος μας διδάσκει για τη βιαιότητα που μπορεί να γεννήσει ο πόλεμος και την ανάγκη να θυμόμαστε αυτές τις περιόδους, όχι ως ηρωικές πράξεις, αλλά ως οδυνηρά μαθήματα για τις συνέπειες του μίσους και της αδιαλλαξίας.