Η έννοια των "freak shows" φέρνει στο μυαλό εικόνες ανθρώπων με κάθε είδους αναπηρία ή ανατομική ιδιαιτερότητα, οι οποίοι μετατρέπονταν σε θέαμα για το κοινό που πλήρωνε. Σε μια εποχή που η ιατρική δεν κατανοούσε πλήρως τις αναπηρίες, οι άνθρωποι αυτοί θεωρούνταν αξιοπερίεργα όντα. Πριν από την άνοδο αυτών των σόου, η αναπηρία συχνά ερμηνευόταν ως θεϊκή τιμωρία για κάποια αμαρτία ή, αντίθετα, ως μια κατάσταση που έφερνε τον άνθρωπο πιο κοντά στον Θεό μέσω ενός επίγειου καθαρτηρίου. Με το πέρασμα των αιώνων, οι άνθρωποι αυτοί άρχισαν να γίνονται δεκτοί στις βασιλικές αυλές, όχι ως ίσοι, αλλά ως πηγές ψυχαγωγίας για τους ευγενείς.
Η κορύφωση της δημοτικότητας των freak shows ήρθε τον 19ο αιώνα, με τα περιοδεύοντα τσίρκο να περιλαμβάνουν «γυναίκες με γένια», ανθρώπους με υπερτρίχωση ή επιπλέον άκρα. Οι ιδιοκτήτες αυτών των επιχειρήσεων κέρδιζαν τεράστια ποσά, ενώ για τους ίδιους τους συμμετέχοντες, το σόου αποτελούσε συχνά τη μόνη διέξοδο για βιοπορισμό, προσφέροντάς τους ενίοτε καθεστώς διασημότητας και πρόσβαση σε κοινωνικούς κύκλους που διαφορετικά θα τους ήταν κλειστοί. Ωστόσο, το τίμημα ήταν βαρύ, καθώς μετατρέπονταν σε εκθέματα προς χλευασμό και αποανθρωποποίηση, χάνοντας την προσωπική τους ταυτότητα πίσω από την «παράξενη» εμφάνισή τους.
Ο P.T. Barnum υπήρξε ο πλέον διάσημος διοργανωτής τέτοιων θεαμάτων, καταφέρνοντας να συνδυάσει το τσίρκο με το μουσείο και το freak show. Προσωπικότητες όπως ο Στρατηγός Tom Thumb, ένας άνδρας με νανισμό, έγιναν παγκοσμίως γνωστοί, επισκεπτόμενοι ακόμα και την αυλή της Βασίλισσας Βικτωρίας. Παρά την επιτυχία ορισμένων, πολλοί άλλοι έπεφταν θύματα απαγωγής ή εξαναγκασμού, βιώνοντας καθημερινό εξευτελισμό. Η περίπτωση του Τζόζεφ Μέρικ, γνωστού ως «Άνθρωπος Ελέφαντας», αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της μετάβασης από το θέαμα στην ιατρική κατανόηση, καθώς η επιστήμη άρχισε να αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις αυτές ως ασθένειες που απαιτούν φροντίδα και όχι χλευασμό.
Καθώς η ιατρική γνώση εξελισσόταν στα τέλη του 19ου αιώνα, η κοινή γνώμη άρχισε να στρέφεται κατά των freak shows. Η αντίληψη ότι οι άνθρωποι με αναπηρία αξίζουν κοινωνική αποδοχή και ιατρική βοήθεια άρχισε να κερδίζει έδαφος, αν και σύντομα εμφανίστηκαν ακόμα πιο επικίνδυνες ιδεολογίες, όπως η ευγονική. Σήμερα, τα freak shows θεωρούνται μια προσβλητική και ξεπερασμένη μορφή ψυχαγωγίας που βασιζόταν στην εκμετάλλευση της διαφορετικότητας. Η ιστορία τους μας υπενθυμίζει τη σημασία της ενσυναίσθησης και της κατανόησης, τονίζοντας ότι η αξία ενός ανθρώπου δεν καθορίζεται από την ανατομία του αλλά από την προσωπικότητά του.