Η ζωή των αιχμαλώτων πολέμου στα ιαπωνικά στρατόπεδα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αποτελεί μια από τις πιο σκοτεινές και φρικιαστικές πτυχές της σύγχρονης ιστορίας. Η ιαπωνική στρατιωτική ιδεολογία της εποχής, επηρεασμένη από μια ακραία ερμηνεία του κώδικα Μπουσίντο, θεωρούσε την παράδοση ως την απόλυτη ατίμωση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι αιχμάλωτοι να αντιμετωπίζονται όχι ως στρατιώτες με δικαιώματα, αλλά ως αναλώσιμα αντικείμενα χωρίς τιμή, γεγονός που οδήγησε σε συστηματική κακοποίηση, πείνα και εξοντωτική καταναγκαστική εργασία.
Ένα από τα πιο διαβόητα παραδείγματα αυτής της απάνθρωπης μεταχείρισης ήταν η Πορεία Θανάτου του Μπαταάν, όπου χιλιάδες Φιλιππινέζοι και Αμερικανοί στρατιώτες αναγκάστηκαν να διανύσουν τεράστιες αποστάσεις κάτω από τον καυτό ήλιο, χωρίς νερό και τροφή. Όσοι δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τον ρυθμό εκτελούνταν επί τόπου ή βασανίζονταν μέχρι θανάτου από τους φρουρούς τους. Παρόμοια μοίρα περίμενε και εκείνους που στάλθηκαν για την κατασκευή του «Σιδηροδρόμου του Θανάτου» μεταξύ Ταϊλάνδης και Βιρμανίας. Οι αιχμάλωτοι εργάζονταν έως και 18 ώρες την ημέρα μέσα στην πυκνή ζούγκλα, αντιμετωπίζοντας τροπικές ασθένειες όπως η δυσεντερία και η ελονοσία, ενώ η διατροφή τους αποτελούνταν από ελάχιστο αλλοιωμένο ρύζι.
Η φρίκη δεν σταματούσε στα στρατόπεδα εργασίας, αλλά συνεχιζόταν και κατά τη μεταφορά των αιχμαλώτων προς την Ιαπωνία με τα λεγόμενα «πλοία της κολάσεως». Εκατοντάδες άνδρες στοιβάζονταν στα αμπάρια εμπορικών πλοίων κάτω από άθλιες συνθήκες υγιεινής, με πολλούς να πεθαίνουν από ασφυξία ή εξάντληση πριν φτάσουν στον προορισμό τους. Το τραγικότερο όλων ήταν ότι πολλά από αυτά τα πλοία, μη έχοντας διακριτικά που να υποδηλώνουν τη μεταφορά αιχμαλώτων, τορπιλίστηκαν από συμμαχικά υποβρύχια, οδηγώντας στον θάνατο χιλιάδες στρατιώτες από τα πυρά των ίδιων των συμπατριωτών τους.
Ακόμα πιο ανατριχιαστικές είναι οι αναφορές για περιστατικά κανιβαλισμού από Ιάπωνες στρατιώτες εις βάρος αιχμαλώτων, όπως συνέβη στο περιστατικό του νησιού Σίσι Τζίμα. Παρά την απόλυτη απελπισία, υπήρξαν μορφές που επέδειξαν ηρωισμό και ηγετικές ικανότητες, όπως ο Αυστραλός γιατρός Έρνεστ Ντάνλοπ, ο οποίος κατάφερε να κρατήσει ζωντανούς πολλούς συντρόφους του μέσω της αυτοσχέδιας ιατρικής φροντίδας και της ανύψωσης του ηθικού. Με το τέλος του πολέμου, το ποσοστό θανάτων των αιχμαλώτων στα ιαπωνικά χέρια άγγιξε το 27%, ένα νούμερο που υπογραμμίζει το μέγεθος της θηριωδίας και την πλήρη περιφρόνηση προς την ανθρώπινη ζωή.