Το 1998, το νότιο Σουδάν έγινε το θέατρο ενός από τους πιο συγκλονιστικούς λιμούς του 20ού αιώνα, με δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους. Το τραγικότερο στοιχείο αυτής της κρίσης ήταν ότι δεν προκλήθηκε από έλλειψη τροφίμων στον πλανήτη, αλλά από τη συστηματική άρνηση πρόσβασης σε αυτά. Ο λιμός ήταν το αποτέλεσμα ενός μακροχρόνιου εμφυλίου πολέμου που ξεκίνησε το 1983, ριζωμένου σε βαθιές ανισότητες μεταξύ του βορρά και του νότου, και επιδεινώθηκε από τη στρατηγική χρήση της πείνας ως όπλο πολέμου.
Η περιοχή Μπαρ ελ Γκαζάλ, η οποία ιστορικά διέθετε ανθεκτικούς μηχανισμούς επιβίωσης μέσω της γεωργίας και της κτηνοτροφίας, κατέρρευσε υπό το βάρος των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Η κυβέρνηση του Ομάρ αλ-Μπασίρ εξαπέλυσε επιθέσεις που στόχευαν άμεσα τους αμάχους, καταστρέφοντας χωριά, καίγοντας αποθήκες σιτηρών και λεηλατώντας κοπάδια ζώων, με σκοπό να αποδυναμώσει την υποστήριξη προς τον Απελευθερωτικό Στρατό του Λαού του Σουδάν (SPLA). Την ίδια στιγμή, ο SPLA συνέβαλε στην κρίση κλέβοντας τρόφιμα από τους πολίτες και επιβάλλοντας δυσβάσταχτους φόρους, μετατρέποντας την ανθρωπιστική βοήθεια σε εργαλείο πολιτικής πίεσης.
Οι συνέπειες της πείνας ήταν εφιαλτικές, πλήττοντας κυρίως τα παιδιά, τις εγκύους και τους ηλικιωμένους. Η εξάντληση του ανθρώπινου σώματος οδηγούσε σε κατάρρευση του ανοσοποιητικού συστήματος, καθιστώντας ακόμα και απλές ασθένειες, όπως η ιλαρά ή η διάρροια, θανατηφόρες. Οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας περιέγραψαν σκηνές απόλυτης απόγνωσης, με παιδιά που ήταν πολύ αδύναμα ακόμα και για να κλάψουν. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές και οδυνηρές εικόνες της περιόδου ήταν η φωτογραφία ενός σκελετωμένου παιδιού που προσπαθούσε να συρθεί, ενώ δίπλα του ένας άνδρας του έκλεβε το καλαμπόκι που του είχε δοθεί ως βοήθεια.
Παρά τις προειδοποιήσεις των ανθρωπιστικών οργανώσεων, η διεθνής αντίδραση καθυστέρησε δραματικά, με τη χρηματοδότηση να αυξάνεται μόνο όταν οι εικόνες της φρίκης έφτασαν στα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης. Η κυβέρνηση του Σουδάν περιόριζε τις παραδόσεις βοήθειας, ανοίγοντας αεροδρόμια μόνο για λίγες ώρες, ενώ οι μάχες συνεχίζονταν. Αν και ο λιμός υποχώρησε στα τέλη του 1998 χάρη στην αυξημένη βοήθεια και τις προσωρινές εκεχειρίες, τα αίτια που τον προκάλεσαν παρέμειναν ενεργά, με τον εμφύλιο να συνεχίζεται για ακόμα επτά χρόνια. Η έλλειψη λογοδοσίας για όσους ενορχήστρωσαν αυτή την καταστροφή παραμένει μια ανοιχτή πληγή στην ιστορία του Σουδάν.