Μία από τις πιο συγκλονιστικές υποθέσεις στην ιστορία του ελληνικού εγκλήματος, που έμεινε γνωστή ως η υπόθεση με τα δηλητηριασμένα τηγανόψωμα, διαδραματίστηκε στις 18 Ιανουαρίου 1992 στο Περιστέρι. Επτά άτομα από δύο γειτονικές οικογένειες μεταφέρθηκαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση, έχοντας υποστεί οξεία τροφική δηλητηρίαση. Τρία από τα θύματα, μεταξύ των οποίων ο Κώστας Μουστόπουλος, έχασαν τη ζωή τους, ενώ σε κρίσιμη κατάσταση βρέθηκαν και δύο αλλοδαποί γείτονες που έτυχε να φάνε από το μοιραίο αυτό φαγητό.
Η τραγωδία προήλθε από την 56χρονη γειτόνισσα, τη Μαρία Σαμπανιώτη, μια νοικοκυρά με καταγωγή από την Καστοριά, η οποία λίγες ώρες νωρίτερα είχε προσφέρει στους γείτονές της τη ζύμη για τα τηγανόψωμα. Κατά την αστυνομική έρευνα, διαπιστώθηκε ότι η αιτία της δηλητηρίασης ήταν η ύπαρξη φυτοφαρμάκου μέσα στη ζύμη. Αρχικά, οι Αρχές θεώρησαν το περιστατικό ως ατύχημα, ωστόσο γρήγορα οι υποψίες στράφηκαν εναντίον της φαινομενικά άκακης γυναίκας. Η ίδια, κατά την ανάκριση, δήλωσε αθώα, υποστηρίζοντας πως δεν γνώριζε πώς βρέθηκε το δηλητήριο στη ζύμη, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Δεν είμαι νέα νοικοκυρά. Δεν μπορώ να μπερδέψω το αλάτι με το δηλητήριο».
Το κίνητρο του εγκλήματος ήταν η εκδίκηση. Η Μαρία Σαμπανιώτη είχε προτείνει να παντρέψει τις κόρες της, την Ελισάβετ και την άλλη κόρη της, με τους νεαρούς της γειτονιάς, τον Κώστα Μουστόπουλο και τον Αντώνη Κληματσά. Όταν όμως οι οικογένειες αρνήθηκαν το προξενιό, η κατηγορούμενη δεν το συγχώρεσε ποτέ, με αποτέλεσμα να καταστρώσει το σχέδιο της δηλητηρίασης. Ο εισαγγελέας της δίκης σκιαγράφησε τη Σαμπανιώτη ως μια ισχυρή προσωπικότητα, δομημένη πάνω σε μητριαρχικές αρχές, η οποία δεν δίστασε να ενοχοποιήσει άλλους, ακόμα και την ίδια της την κόρη, για να γλιτώσει.
Τελικά, το δικαστήριο έκρινε τη Μαρία Σαμπανιώτη ένοχη για τις τρεις ανθρωποκτονίες και τις τέσσερις απόπειρες, καταλήγοντας στο ότι η παρασκευή της φονικής ζύμης ήταν πράξη εκδίκησης λόγω της απόρριψης των κορών της ως νύφες. Η υπόθεση αυτή παραμένει μέχρι και σήμερα ως ένα σκοτεινό παράδειγμα του πώς το προσωπικό πάθος και η αδυναμία αποδοχής της απόρριψης μπορούν να οδηγήσουν σε ακραίες εγκληματικές πράξεις.