Η έννοια της βλακείας συχνά παρερμηνεύεται ως μια απλή έλλειψη νοημοσύνης, όμως ο Γερμανός θεολόγος και αντιστασιακός Dietrich Bonhoeffer, μέσα από τις εμπειρίες του κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τη χαρακτήρισε ως μια πολύ πιο επικίνδυνη δύναμη από το ίδιο το κακό. Ο Bonhoeffer παρατήρησε ότι ενώ το κακό μπορεί να αντιμετωπιστεί, να αποκαλυφθεί και να ηττηθεί επειδή φέρει μέσα του τον σπόρο της αυτοκαταστροφής και των τύψεων, η βλακεία είναι απρόσβλητη στη λογική. Ένας βλάκας άνθρωπος δεν μπορεί να πειστεί με επιχειρήματα, καθώς αρνείται να αναγνωρίσει τα γεγονότα, καθιστώντας τον έναν ανίκητο εχθρό της αλήθειας και της κοινωνικής σταθερότητας.
Σύμφωνα με τη θεωρία του Bonhoeffer, η βλακεία δεν είναι ένα διανοητικό ελάττωμα αλλά ένα ηθικό. Πολλοί άνθρωποι που είναι εξαιρετικά ευφυείς σε ακαδημαϊκό ή τεχνικό επίπεδο μπορούν να επιδείξουν τρομερή βλακεία στις κοινωνικές και πολιτικές τους επιλογές. Αυτό συμβαίνει επειδή η βλακεία προκύπτει όταν ένα άτομο παραδίδει την εσωτερική του ανεξαρτησία και την ικανότητα κριτικής σκέψης σε μια εξωτερική εξουσία, ένα δόγμα ή μια ομάδα. Σε συνθήκες ανόδου του αυταρχισμού, η βλακεία εξαπλώνεται καθώς οι άνθρωποι προτιμούν την ασφάλεια του «ανήκειν» από τη δυσκολία της αυτόνομης σκέψης, μετατρέποντας τον εαυτό τους σε εργαλείο στα χέρια όσων ξέρουν να τους χειραγωγούν.
Ο κίνδυνος της βλακείας έγκειται στην απόλυτη βεβαιότητα του βλάκα ότι έχει δίκιο. Ενώ ο κακόβουλος άνθρωπος μπορεί να αισθανθεί άβολα με τις πράξεις του, ο βλάκας είναι απόλυτα ικανοποιημένος με τον εαυτό του και μπορεί να γίνει εξαιρετικά επιθετικός αν προκληθεί η κοσμοθεωρία του. Αυτή η κατάσταση οδηγεί σε μια συλλογική αφέλεια που επιτρέπει τη διάπραξη φρικαλεοτήτων, καθώς εκείνοι που τις εκτελούν δεν τις αντιλαμβάνονται καν ως κακό, αλλά ως καθήκον ή αλήθεια. Η βλακεία, λοιπόν, λειτουργεί ως ένα όπλο μαζικής καταστροφής που παραλύει τη λογική και καθιστά τον διάλογο αδύνατο.
Για να προστατευτούμε από αυτή την κρυφή απειλή, είναι απαραίτητο να καλλιεργήσουμε την πνευματική μας ανεξαρτησία. Αυτό απαιτεί τη διαρκή αμφισβήτηση των κυρίαρχων αφηγημάτων, την αποφυγή της τυφλής συμμόρφωσης με την ομάδα και την αναγνώριση ότι η πραγματικότητα είναι πολύπλοκη και σπάνια χωράει σε απλοϊκά συνθήματα. Η απελευθέρωση από τη βλακεία δεν έρχεται μέσα από την απλή εκπαίδευση, αλλά μέσα από μια εσωτερική ηθική μεταστροφή που δίνει προτεραιότητα στην αλήθεια έναντι της άνεσης. Σε έναν κόσμο γεμάτο παραπληροφόρηση, η εγρήγορση και η ελεύθερη σκέψη παραμένουν τα μόνα αναχώματα απέναντι στην επικράτηση της συλλογικής ανοησίας.