Ο Χάλκινος Ταύρος αποτελεί ένα από τα πιο σκοτεινά σύμβολα τυραννίας και εφευρετικότητας στην υπηρεσία του πόνου. Η ιστορία ξεκινά στον 6ο αιώνα π.Χ. στον Ακράγαντα της Σικελίας, όπου ο τύραννος Φάλαρις, γνωστός για την απάνθρωπη σκληρότητά του, δέχτηκε την επίσκεψη ενός εφευρέτη ονόματι Περίλλος. Ο Περίλλος παρουσίασε μια χάλκινη κατασκευή σε σχήμα ταύρου, η οποία διέθετε μια πόρτα στο πλάι. Η κεντρική ιδέα ήταν απλή όσο και φρικιαστική: το θύμα τοποθετούνταν ζωντανό στο εσωτερικό, η πόρτα σφραγιζόταν και μια φωτιά άναβε κάτω από την κοιλιά του ταύρου, μετατρέποντας το χάλκινο άγαλμα σε έναν τεράστιο φούρνο που έψησε αργά τον κρατούμενο.
Αυτό που έκανε την εφεύρεση ακόμα πιο απόκοσμη ήταν το περίπλοκο σύστημα σωλήνων στο κεφάλι του ταύρου. Ο Περίλλος είχε σχεδιάσει τους αγωγούς έτσι ώστε οι κραυγές αγωνίας του θύματος να μετατρέπονται σε έναν ήχο που θύμιζε το βρυχηθμό ενός πραγματικού ταύρου. Επιπλέον, ο καπνός από το σώμα που καιγόταν έβγαινε από τα ρουθούνια του αγάλματος, συνοδευόμενος από αρώματα λιβανιού για να καλύπτει τη δυσοσμία. Ο Φάλαρις, θέλοντας να δοκιμάσει τη λειτουργία του ηχητικού συστήματος, διέταξε τον ίδιο τον Περίλλο να μπει στον ταύρο. Μόλις ο εφευρέτης εισήλθε, ο τύραννος τον κλείδωσε και άναψε τη φωτιά, καθιστώντας τον το πρώτο θύμα της δικής του μακάβριας δημιουργίας.
Η ιστορία του Χάλκινου Ταύρου συνεχίστηκε μέχρι την πτώση του Φάλαρι το 554 π.Χ., οπότε και ο ίδιος ο τύραννος λέγεται ότι βρήκε τον θάνατο μέσα στη μηχανή που τόσο αγαπούσε. Αν και η επιστήμη αμφισβητεί ορισμένες λεπτομέρειες, όπως το αν τα οστά μετατρέπονταν σε κοσμήματα μετά την καύση, η φυσική επιβεβαιώνει τη φρίκη της διαδικασίας. Ο χαλκός είναι εξαιρετικός αγωγός θερμότητας, που σημαίνει ότι το θύμα θα υφίστατο εγκαύματα μέσα σε ελάχιστα λεπτά, ενώ η εισπνοή του καυτού καπνού θα προκαλούσε ανεπανόρθωτες βλάβες στους πνεύμονες πολύ πριν επέλθει ο θάνατος από σοκ ή έλλειψη οξυγόνου.
Παρά το γεγονός ότι ορισμένοι ιστορικοί θεωρούν τον Χάλκινο Ταύρο ως έναν μύθο που χρησιμοποιήθηκε για να δαιμονοποιήσει τους τυράννους του παρελθόντος, υπάρχουν αναφορές για τη χρήση παρόμοιων μεθόδων κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους εναντίον χριστιανών μαρτύρων. Ακόμα και αν η συγκεκριμένη κατασκευή παραμένει στο όριο μεταξύ ιστορίας και θρύλου, η χρήση της φωτιάς ως μέσου βασανισμού και εκτέλεσης έχει καταγραφεί σε πολλές περιπτώσεις μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Από τις εκτελέσεις σε βαρέλια πετρελαίου στην Ταϊλάνδη το 1972 μέχρι τα κρεματόρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης, η ανθρώπινη σκληρότητα συνεχίζει να βρίσκει τρόπους να αναπαράγει τη φρίκη του Χάλκινου Ταύρου.