«Ένα από τα πιο περίεργα φαινόμενα με τα μικρά παιδιά, είναι ότι παρατάνε την κούκλα ή το βιντεοπαιχνίδι τους, αν δουν τους φίλους τους να παίζουν μ’ ένα κομμάτι ξύλου. Ξάφνου, επειδή το έχει ο φίλος, ένα παλιόξυλο γίνεται το σπουδαιότερο παιχνίδι του κόσμου. Ξεσπάει καβγάς και απ’ όλες τις πόρτες προβάλλουν γονείς για να «καταστείλουν το επεισόδιο». Αυτό μπορεί να συνεχιστεί ολόκληρη μέρα και οι καλοί φίλοι πότε παίζουν ήσυχα ήσυχα και πότε πιάνονται στα χέρια.
Όταν τα παιδιά τσακώνονται με τους φίλους τους, προσδιορίζουν τις σχέσεις τους - ποιος θα είναι αρχηγός, ποιος οπαδός, ποιανού το κεφάλι θα κατεβάζει τις ιδέες, και πάει λέγοντας. Με τα πολύ μικρά παιδιά, αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχουν την ικανότητα να λύσουν τα προβλήματα με κάποιον άλλο τρόπο.
Η δική σας συμπεριφορά
Σίγουρα, η πρώτη σας αντίδραση θα είναι να τρέξετε ανάμεσα στα παιδιά για να διαλύσετε τον καβγά τους. Συνεπώς, περνάτε τη μισή ζωή σας κάνοντας τον διαιτητή. Γιατί τα παιδιά να μην κρατάνε τις κακίες μέσα τους, όπως οι μεγάλοι;
Αν δεν υπάρχει περίπτωση να πάθει κάποιος μεγάλη ζημιά, αγνοήστε τον καβγά. Μην παίρνετε ποτέ το μέρος κανενός.
Αγνοήστε τους. Η διαιτησία, αν και αντιμετωπίζει άμεσα το πρόβλημα, δεν διδάσκει στα παιδιά πώς λύνονται τα προβλήματα. Μπορεί επίσης να δημιουργήσετε κακιώματα, αν μεροληπτήσετε. Άλλωστε, η διαμάχη θα λήξει γρήγορα, αφού το παιχνίδι έχει μεγαλύτερη πλάκα από τον καβγά.
- Μερικά παιδιά τρέχουν συνέχεια στον μπαμπά και τη μαμά, με το παραμικρό καβγαδάκι. Αυτό το παιδί είναι μια μικρογραφία «καταδότη», και δεν πρέπει να το ενθαρρύνετε. Άλλα παιδιά, πάλι, δεν θέλουν να παίζουν με «μαρτυριάρηδες», γιατί βρίσκουν τον μπελά τους. Αποθαρρύνετε το μαρτυριάρικο παιδί κι αφήστε τα παιδιά να λύσουν μόνα τις διαφορές τους. Ταυτοχρόνως, όμως, πρέπει να τα πείσετε ότι μπορούν να καταφεύγουν στη βοήθειά σας σε κρίσιμες περιπτώσεις.
- Τα παιδιά είναι πολύ κτητικά πλάσματα. Τα πιο μικρά, δύσκολα μοιράζονται τα παιχνίδια τους. Πηγαίνετέ τα σε ουδέτερο έδαφος, ας πούμε στο πάρκο ή στον παιδότοπο, όπου τα παιχνίδια είναι για όλους.
- Ο καβγάς είναι συνηθισμένο φαινόμενο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να συγχωρείται. Για να τον προλάβετε, διδάξτε στο παιδί τι σημαίνει να μοιράζεται με τον άλλον. Παίξτε με τα παιδιά. Ρωτήστε «Μπορώ να παίξω κι εγώ μ' αυτό αφού τελειώσεις;,» Έτσι θα καταλάβουν λιγάκι τι σημαίνει απλοχεριά. Αν υπάρχει πρόβλημα, βοηθήστε το παιδί να το λύσει χωρίς να καταφύγει στη βία. Βεβαιωθείτε ότι το παιδί ακολουθεί τους κανόνες όποιου παιχνιδιού παίζει, γιατί έτσι μαθαίνει και να πειθαρχεί και να χάνει με αξιοπρέπεια.
ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Μπορείτε να αποσπάσετε από τον καβγά τα πολύ μικρά παιδιά, προσφέροντάς τους εναλλακτική λύση. Αν τσακώνονται για ένα χνουδωτό αρκουδάκι, δώστε στο ένα κάποιο άλλο παιχνίδι, ας πούμε ένα λαστιχένιο παπί. Έτσι θα εκμεταλλευτείτε τη μικρή διάρκεια που έχει συνήθως η προσήλωσή τους σε κάτι.
- Διδάξτε στο παιδί τη φιλοξενία. Πείτε του ότι ο καλεσμένος είναι ξεχωριστό πρόσωπο και πάντα προηγείται.
- Σχολιάστε ευνοϊκά, όταν τα παιδιά λύνουν διαφορές και μοιράζονται πράγματα με τους φίλους τους. Συνήθως σπεύδουμε να επισημάνουμε κάποιο λάθος του παιδιού. Μπορούμε να το επαινέσουμε με την ίδια σπουδή και όταν χάνει κάτι σωστό;
- Φροντίστε να βλέπουν τα παιδιά σας» όταν μοιράζεστε κάτι εσείς με τους άλλους. Όταν δίνετε σε κάποιον τη μισή σοκολάτα σας. σχολιάστε το αρκετή ώρα, όσο δύσκολο κι αν σας φαίνεται.
Συζητήστε με το παιδί σας. Αν ξέρετε ότι αντιμετωπίζει δυσκολίες με συγκεκριμένο φίλο του, ρωτήστε το από πριν πώς νομίζει ότι μπορεί ν’ αποφύγει ενδεχόμενο καβγά.
Μάθετε στο παιδί να συμβιβάζεται. Αν δυο παιδιά επιμένουν να παίξουν με το ίδιο αυτοκινητάκι, κρατήστε ώρα και πείτε τους να παίξουν εκ περιτροπής. Αυτό θα πιάσει, βέβαια, μόνο αν συμφωνήσουν και τα δυο παιδιά.
Αποφύγετε τις κοινωνικές εκδηλώσεις, όταν τα παιδιά είναι κουρασμένα και ξέρετε ότι δεν έχουν μεγάλες αντοχές. Αν πρέπει οπωσδήποτε να πάτε κάπου, φροντίστε να φύγετε, αν δείτε ότι ζορίζουν τα πράγματα. Μην περιμένετε να δείτε στο παιδί σας τάσεις δολοφονικές.
Αν το παιδί σας είναι καβγατζίδικο, αφήστε το να μείνει μόνο για ένα διάστημα. Αφήστε το ν’ αποφασίσει εκείνο πότε θα ξαναγίνει «κοινωνικό», λέγοντας: «Πες μου, όταν είσαι έτοιμος να ξαναδείς τους φίλους σου».
Μην πιέζετε δυο παιδιά να παίξουν μαζί, αν δεν καταφέρνουν να τα «βρουν».
Μην εμπνέετε στα παιδιά σας τον ανταγωνισμό. Αγοράστε και παίξτε παιχνίδια συνεργασίας. Και στα παιχνίδια όπου όποιος χάνει, φεύγει, μη διώξετε τον χαμένο, παρά βάλτε τον να καθίσει δίπλα σε έναν άλλο παίκτη. Παίζουμε για να διασκεδάσουμε, όχι για να κερδίσουμε.
Περισσότερες συμβουλές εδώ.