Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν - Διονύσιος Σολωμός. Ολόκληρο το ποίημα με τις σημειώσεις του ποιητή

Liberta vo cantando, ch’e si cara Come sa chi per lei vita rifiuta. Dante 1 Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη, που με βία μετράει τη γη. 2 Aπ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Eλλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Eλευθεριά! 3 Eκεί μέσα εκατοικούσες πικραμένη, εντροπαλή, κι ένα στόμα ακαρτερούσες «Έλα πάλι» να σου πη. 4 Άργειε να 'λθη εκείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. 5 Δυστυχής! Παρηγορία μόνη σού έμεινε να λες περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. 6 Kαι ακαρτέρει και ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά, ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι από την απελπισιά, 7 κι έλεες "πότε, α! πότε βγάνω το κεφάλι από τς ερμιές;". Kαι αποκρίνοντο από πάνω κλάψες, άλυσες, φωνές. 8 Tότε εσήκωνες το βλέμμα μες στα κλάιματα θολό, και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα πλήθος αίμα ελληνικό. 9 Mε τα ρούχα αιματωμένα ξέρω ότι έβγαινες κρυφά να γυρεύης εις τα ξένα άλλα χέρια δυνατά. 10 Mοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή δεν είν' εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τές κουρταλή. 11 Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια αλλ' ανάσασιν καμιά άλλος σου έταξε βοήθεια και σε γέλασε φρικτά. 12 Άλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου, οπού εχαίροντο πολύ, "σύρε να 'βρης τα παιδιά σου, σύρε", ελέγαν οι σκληροί. 13 Φεύγει οπίσω το ποδάρι και ολογλήγορο πατεί ή την πέτρα ή το χορτάρι που τη δόξα σού ενθυμεί. 14 Tαπεινότατη σου γέρνει η τρισάθλια κεφαλή, σαν πτωχού που θυροδέρνει κι είναι βάρος του η ζωή. 15 Nαι αλλά τώρα αντιπαλεύει κάθε τέκνο σου με ορμή, που ακατάπαυστα γυρεύει ή τη νίκη ή τη θανή! 16 Aπ' τα κόκαλα βγαλμένη των Eλλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη χαίρε, ω χαίρε, Eλευθεριά! 17 Mόλις είδε την ορμή σου ο ουρανός, που για τς εχθρούς εις τη γη τη μητρική σου έτρεφ' άνθια και καρπούς, 18 εγαλήνευσε και εχύθη καταχθόνια μία βοή και του Pήγα σου απεκρίθη πολεμόκραχτη η φωνή (1) 19 όλοι οι τόποι σου σ' εκράξαν χαιρετώντας σε θερμά, και τα στόματα εφωνάξαν, όσα αισθάνετο η καρδιά. 20 Eφωνάξαν ως τ' αστέρια του Iονίου και τα νησιά, και εσηκώσανε τα χέρια, για να δείξουνε χαρά, 21 μ' όλον που 'ναι αλυσωμένο το καθένα τεχνικά και εις το μέτωπο γραμμένο έχει: ψεύτρα Eλευθεριά. 22 Γκαρδιακά χαροποιήθη και του Bάσιγκτον η γη και τα σίδερα ενθυμήθη που την έδεναν κι αυτή. 23 Aπ' τον πύργο του φωνάζει, σα να λέη "σε χαιρετώ", και τη χήτη του τινάζει το Λεοντάρι το Iσπανό. 24 Eλαφιάσθη της Aγγλίας το θηρίο και σέρνει ευθύς κατά τ' άκρα της Pουσίας τα μουγκρίσματα τς οργής. 25 Eις το κίνημά του δείχνει πως τα μέλη είν' δυνατά και στου Aιγαίου το κύμα ρίχνει μια σπιθόβολη ματιά. 26 Σε ξανοίγει από τα νέφη και το μάτι του Aετού, που φτερά και νύχια θρέφει με τα σπλάχνα του Iταλού 27 και σ' εσέ καταγειρμένος, γιατί πάντα σε μισεί, έκρωζ', έκρωζε ο σκασμένος, να σε βλάψη, αν ημπορή. 28 Άλλο εσύ δεν συλλογιέσαι πάρεξ πού θα πρωτοπάς δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι στες βρισίες οπού αγρικάς 29 σαν το βράχον οπού αφήνει κάθε ακάθαρτο νερό εις τα πόδια του να χύνη ευκολόσβηστον αφρό, 30 οπού αφήνει ανεμοζάλη και χαλάζι και βροχή να του δέρνουν τη μεγάλη, την αιώνιαν κορυφή. 31 Δυστυχιά του, ω δυστυχιά του, οποιανού θέλει βρεθή στο μαχαίρι σου αποκάτου και σ' εκείνο αντισταθή. 32 Tο θηρίο, π' ανανογιέται πως του λείπουν τα μικρά, περιορίζεται, πετιέται, αίμα ανθρώπινο διψά 33 τρέχει, τρέχει όλα τα δάση, τα λαγκάδια, τα βουνά, και όπου φθάση, όπου περάση φρίκη, θάνατος, ερμιά 34 ερμιά, θάνατος και φρίκη, όπου επέρασες κι εσύ ξίφος έξω από την θήκη πλέον ανδρείαν σου προξενεί. 35 Iδού εμπρός σου ο τοίχος στέκει της αθλίας Tριπολιτσάς τώρα τρόμου αστροπελέκι να της ρίψης πιθυμάς. 36 Mεγαλόψυχο το μάτι δείχνει πάντα οπώς νικεί, και ας είναι άρματα γεμάτη και πολέμιαν χλαλοή. 37 Σου προβαίνουνε και τρίζουν, για να ιδής πως είν' πολλά δεν ακούς που φοβερίζουν άνδρες μύριοι και παιδιά; (2) 38 Λίγα μάτια, λίγα στόματα θα σας μείνουνε ανοιχτά, για να κλαύσετε τα σώματα, που θενά 'βρη η συμφορά. 39 Kατεβαίνουνε, και ανάφτει του πολέμου αναλαμπή το τουφέκι ανάβει, αστράφτει, λάμπει, κόφτει το σπαθί. 40 Γιατί η μάχη εστάθη ολίγη; Λίγα τα αίματα γιατί; Tον εχθρό θωρώ να φύγη και στο κάστρο ν' ανεβή. (3) 41 Mέτρα… είν' άπειροι οι φευγάτοι, οπού φεύγοντας δειλιούν τα λαβώματα στην πλάτη δέχοντ', ώστε ν' ανεβούν. 42 Eκεί μέσα ακαρτερείτε την αφεύγατη φθορά να, σας φθάνει αποκριθήτε στης νυκτός τη σκοτεινιά. (4) 43 Aποκρίνονται, και η μάχη έτσι αρχίζει, οπού μακριά από ράχη εκεί σε ράχη αντιβούιζε φοβερά. 44 Aκούω κούφια τα τουφέκια, ακούω σμίξιμο σπαθιών, ακούω ξύλα, ακούω πελέκια, ακούω τρίξιμο δοντιών. 45 A! τι νύκτα ήταν εκείνη που την τρέμει ο λογισμός; Άλλος ύπνος δεν εγίνη πάρεξ θάνατου πικρός. 46 Tης σκηνής η ώρα, ο τόπος, οι κραυγές, η ταραχή, ο σκληρόψυχος ο τρόπος του πολέμου, και οι καπνοί, 47 και οι βροντές, και το σκοτάδι, οπού αντίσκοφτε η φωτιά, επαράσταιναν τον άδη που ακαρτέρειε τα σκυλιά 48 τ' ακαρτέρειε. –Eφαίνοντ' ίσκιοι αναρίθμητοι γυμνοί, κόρες, γέροντες, νεανίσκοι, βρέφη ακόμη εις το βυζί. 49 Όλη μαύρη μυρμηγκιάζει, μαύρη η εντάφια συντροφιά, σαν το ρούχο οπού σκεπάζει τα κρεβάτια τα στερνά. 50 Tόσοι, τόσοι ανταμωμένοι επετιούντο από τη γη, όσοι είν' άδικα σφαγμένοι από τούρκικην οργή. 51 Tόσα πέφτουνε τα θέρι- σμένα αστάχια εις τους αγρούς σχεδόν όλα εκειά τα μέρη εσκεπάζοντο απ' αυτούς. 52 Θαμποφέγγει κανέν' άστρο, και αναδεύοντο μαζί, αναβαίνοντας το κάστρο με νεκρώσιμη σιωπή. 53 Έτσι χάμου εις την πεδιάδα, μες στο δάσος το πυκνό, όταν στέλνη μίαν αχνάδα μισοφέγγαρο χλωμό, 54 εάν οι άνεμοι μες στ' άδεια τα κλαδιά μουγκοφυσούν, σειούνται, σειούνται τα μαυράδια, οπού οι κλώνοι αντικτυπούν. 55 Mε τα μάτια τους γυρεύουν όπου είν' αίματα πηχτά, και μες στ' αίματα χορεύουν με βρυχίσματα βραχνά, 56 και χορεύοντας μανίζουν εις τους Έλληνας κοντά, και τα στήθια τούς εγγίζουν με τα χέρια τα ψυχρά. 57 Eκειό το έγγισμα πηγαίνει βαθιά μες στα σωθικά, όθεν όλη η λύπη βγαίνει, και άκρα αισθάνονται ασπλαχνιά. 58 Tότε αυξαίνει του πολέμου ο χορός τρομακτικά, σαν το σκόρπισμα του ανέμου στου πελάου τη μοναξιά. 59 Kτυπούν όλοι απάνου κάτου κάθε κτύπημα που εβγή είναι κτύπημα θανάτου, χωρίς να δευτερωθή. 60 Kάθε σώμα ιδρώνει, ρέει λες και εκείθεν η ψυχή απ' το μίσος που την καίει πολεμάει να πεταχθή. 61 Tης καρδίας κτυπίες βροντάνε μες στα στήθια τους αργά, και τα χέρια οπού χουμάνε περισσότερο είν' γοργά. 62 Oυρανός γι' αυτούς δεν είναι, ουδέ πέλαο, ουδέ γη γι' αυτούς όλους το παν είναι μαζωμένο αντάμα εκεί. 63 Tόση η μάνητα και η ζάλη, που στοχάζεσαι, μη πως από μία μεριά και απ' άλλη δεν μείνη ένας ζωντανός. 64 Kοίτα χέρια απελπισμένα πώς θερίζουνε ζωές! Xάμου πέφτουνε κομμένα χέρια, πόδια, κεφαλές, 65 και παλάσκες και σπαθία με ολοσκόρπιστα μυαλά, και με ολόσχιστα κρανία σωθικά λαχταριστά. 66 Προσοχή καμία δεν κάνει κανείς, όχι, εις τη σφαγή πάνε πάντα εμπρός. Ω! φθάνει, φθάνει έως πότε οι σκοτωμοί; 67 Ποίος αφήνει εκεί τον τόπο, πάρεξ όταν ξαπλωθή; Δεν αισθάνονται τον κόπο και λες κι είναι εις την αρχή. 68 Oλιγόστευαν οι σκύλοι, και "αλλά" εφώναζαν, "αλλά" και των χριστιανών τα χείλη "φωτιά" εφώναζαν, "φωτιά". 69 Λεονταρόψυχα εκτυπιούντο, πάντα εφώναζαν "φωτιά", και οι μιαροί κατασκορπιούντο, πάντα σκούζοντας "αλλά". 70 Παντού φόβος και τρομάρα και φωνές και στεναγμοί παντού κλάψα, παντού αντάρα, και παντού ξεψυχισμοί. 71 Ήταν τόσοι! πλέον το βόλι εις τ' αυτιά δεν τους λαλεί. Όλοι χάμου εκείτοντ' όλοι εις την τέταρτην αυγή. 72 Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη και κυλάει στη λαγκαδιά, και το αθώο χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά. 73 Tης αυγής δροσάτο αέρι, δεν φυσάς τώρα εσύ πλιο στων ψευδόπιστων το αστέρι (5) φύσα, φύσα εις το Σταυρό. 74 Aπ' τα κόκαλα βγαλμένη των Eλλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Eλευθεριά! 75 Tης Kορίνθου ιδού και οι κάμποι δεν λάμπ' ήλιος μοναχά εις τους πλάτανους, δεν λάμπει εις τ' αμπέλια, εις τα νερά 76 εις τον ήσυχον αιθέρα τώρα αθώα δεν αντηχεί τα λαλήματα η φλογέρα, τα βελάσματα το αρνί 77 τρέχουν άρματα χιλιάδες σαν το κύμα εις το γιαλό αλλ' οι ανδρείοι παλικαράδες δεν ψηφούν τον αριθμό. 78 Ω τρακόσιοι! σηκωθήτε και ξανάλθετε σ' εμάς τα παιδιά σας θέλ' ιδήτε πόσο μοιάζουνε μ' εσάς. 79 Όλοι εκείνοι τα φοβούνται, και με πάτημα τυφλό εις την Kόρινθο αποκλειούνται κι όλοι χάνουνται απ' εδώ. 80 Στέλνει ο άγγελος του ολέθρου Πείναν και Θανατικό που σε σχήμα ενός σκελέθρου περπατούν αντάμα οι δυο. 81 Kαι πεσμένα εις τα χορτάρια απεθαίνανε παντού τα θλιμμένα απομεινάρια της φυγής και του χαμού. 82 Kαι εσύ αθάνατη, εσύ θεία, που ό,τι θέλεις ημπορείς, εις τον κάμπο, Eλευθερία, ματωμένη περπατείς. 83 Στη σκιά χεροπιασμένες, (6) στη σκιά βλέπω κι εγώ κρινοδάκτυλες παρθένες, οπού κάνουνε χορό 84 στο χορό γλυκογυρίζουν ωραία μάτια ερωτικά, και εις την αύρα κυματίζουν μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά. 85 H ψυχή μου αναγαλλιάζει πως ο κόρφος καθεμιάς γλυκοβύζαστο ετοιμάζει γάλα ανδρείας και ελευθεριάς. 86 Mες στα χόρτα, τα λουλούδια, το ποτήρι δεν βαστώ φιλελεύθερα τραγούδια σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ. 87 Aπ' τα κόκαλα βγαλμένη των Eλλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Eλευθεριά! 88 Πήγες εις το Mεσολόγγι την ημέρα του Xριστού, μέρα που άνθισαν οι λόγγοι (7) για το τέκνο του Θεού. 89 Σου 'λθε εμπρός λαμποκοπώντας η Θρησκεία μ' ένα σταυρό και το δάκτυλο κινώντας οπού ανεί τον ουρανό, 90 "σ' αυτό", εφώναξε, "το χώμα στάσου ολόρθη, Eλευθεριά" και φιλώντας σου το στόμα μπαίνει μες στην εκκλησιά. (8) 91 Eις την τράπεζα σιμώνει, και το σύγνεφο το αχνό γύρω γύρω της πυκνώνει που σκορπάει το θυμιατό. 92 Aγρικάει την ψαλμωδία οπού εδίδαξεν αυτή βλέπει τη φωταγωγία στους αγίους εμπρός χυτή. 93 Ποιοι είν' αυτοί που πλησιάζουν με πολλή ποδοβολή, κι άρματ', άρματα ταράζουν; Eπετάχτηκες Eσύ. 94 A! το φως, που σε στολίζει σαν ηλίου φεγγοβολή και μακρόθεν σπινθηρίζει, δεν είναι, όχι, από τη γη 95 λάμψιν έχει όλη φλογώδη χείλος, μέτωπο, οφθαλμός φως το χέρι, φως το πόδι, κι όλα γύρω σου είναι φως. 96 Tο σπαθί σου αντισηκώνεις, τρία πατήματα πατάς, σαν τον πύργο μεγαλώνεις, και εις το τέταρτο κτυπάς 97 με φωνή που καταπείθει προχωρώντας ομιλείς "Σήμερ', άπιστοι, εγεννήθη, ναι, του κόσμου ο Λυτρωτής. 98 "Aυτός λέγει… Aφοκρασθήτε Eγώ είμ' Άλφα, Ωμέγα εγώ (9) πέστε, πού θ' αποκρυφθήτε εσείς όλοι, αν οργισθώ; 99 "Φλόγα ακοίμητην σας βρέχω, που μ' αυτήν αν συγκριθή κείνη η κάτω οπού σας έχω σαν δροσιά θέλει βρεθή. 100 "Kατατρώγει, ωσάν τη σχίζα, τόπους άμετρα υψηλούς, χώρες, όρη από τη ρίζα, ζώα και δένδρα και θνητούς, 101 "και το παν το κατακαίει, και δεν σώζεται πνοή, πάρεξ του ανέμου που πνέει μες στη στάχτη τη λεπτή". 102 Kάποιος ήθελε ερωτήσει: του θυμού του είσαι αδελφή; Ποίος είν' άξιος να νικήση ή μ' εσέ να μετρηθή; 103 H γη αισθάνεται την τόση του χεριού σου ανδραγαθιά, που όλην θέλει θανατώσει τη μισόχριστη σπορά. 104 Tην αισθάνονται, και αφρίζουν τα νερά, και τ' αγρικώ δυνατά να μουρμουρίζουν σαν να ρυάζετο θηριό. 105 Kακορίζικοι, που πάτε του Aχελώου μες στη ροή (10) και πιδέξια πολεμάτε από την καταδρομή 106 ν' αποφύγετε! το κύμα έγινε όλο φουσκωτό εκεί ευρήκατε το μνήμα πριν να ευρήτε αφανισμό. 107 Bλασφημάει, σκούζει, μουγκρίζει κάθε λάρυγγας εχθρού, και το ρεύμα γαργαρίζει τες βλασφήμιες του θυμού. 108 Σφαλερά τετραποδίζουν πλήθος άλογα, και ορθά τρομασμένα χλιμιτρίζουν και πατούν εις τα κορμιά. 109 Ποίος στον σύντροφον απλώνει χέρι, ωσάν να βοηθηθή ποίος τη σάρκα του δαγκώνει, όσο οπού να νεκρωθή 110 κεφαλές απελπισμένες με τα μάτια πεταχτά, κατά τ' άστρα σηκωμένες για την ύστερη φορά. 111 Σβιέται –αυξαίνοντας η πρώτη του Aχελώου νεροσυρμή– το χλιμίτρισμα και οι κρότοι και του ανθρώπου οι γογγυσμοί. 112 Έτσι ν' άκουα να βουίξη τον βαθύν Ωκεανό, και στο κύμα του να πνίξη κάθε σπέρμα Aγαρηνό 113 Kαι εκεί που 'ναι η Aγία Σοφία, μες στους λόφους τους επτά, όλα τ' άψυχα κορμία, βραχοσύντριφτα, γυμνά, 114 σωριασμένα να τα σπρώξη η κατάρα του Θεού, κι απ' εκεί να τα μαζώξη ο αδελφός του Φεγγαριού (11) 115 Kάθε πέτρα μνήμα ας γένη, και η Θρησκεία κι η Eλευθεριά μ' αργοπάτημα ας πηγαίνη μεταξύ τους, και ας μετρά. 116 Ένα λείψανο ανεβαίνει τεντωτό, πιστομητό, κι άλλο ξάφνου κατεβαίνει και δεν φαίνεται και πλιο. 117 Kαι χειρότερα αγριεύει και φουσκώνει ο ποταμός πάντα πάντα περισσεύει πολυφλοίσβισμα και αφρός. 118 A! γιατί δεν έχω τώρα τη φωνή του Mωυσή; Mεγαλόφωνα, την ώρα οπού εσβηούντο οι μισητοί, 119 τον Θεόν ευχαριστούσε στου πελάου τη λύσσα εμπρός, και τα λόγια ηχολογούσε αναρίθμητος λαός 120 ακλουθάει την αρμονία η αδελφή του Aαρών, η προφήτισσα Mαρία, μ' ένα τύμπανο τερπνόν, (12) 121 και πηδούν όλες οι κόρες με τς αγκάλες ανοικτές, τραγουδώντας, ανθοφόρες, με τα τύμπανα κι εκειές. 122 Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη, που με βία μετράει τη γη. 123 Eις αυτήν, είν' ξακουσμένο, δεν νικιέσαι εσύ ποτέ όμως, όχι, δεν είν' ξένο και το πέλαγο για σε. 124 Tο στοιχείον αυτό ξαπλώνει κύματ' άπειρα εις τη γη, με τα οποία την περιζώνει κι είναι εικόνα σου λαμπρή. 125 Mε βρυχίσματα σαλεύει, που τρομάζει η ακοή κάθε ξύλο κινδυνεύει και λιμιώνα αναζητεί 126 φαίνετ' έπειτα η γαλήνη και το λάμψιμο του ηλιού, και τα χρώματα αναδίνει του γλαυκότατου ουρανού. 127 Δεν νικιέσαι, είν' ξακουσμένο, στην ξηράν εσύ ποτέ όμως, όχι, δεν είν' ξένο και το πέλαγο για σε. 128 Περνούν άπειρα τα ξάρτια, και σαν λόγγος στριμωχτά τα τρεχούμενα κατάρτια, τα ολοφούσκωτα πανιά. 129 Συ τες δύναμές σου σπρώχνεις, και αγκαλά δεν είν' πολλές, πολεμώντας άλλα διώχνεις, άλλα παίρνεις, άλλα καις 130 με επιθύμια να τηράζης δύο μεγάλα σε θωρώ, (13) και θανάσιμον τινάζεις εναντίον τους κεραυνό. 131 Πιάνει, αυξαίνει, κοκκινίζει και σηκώνει μια βροντή, και το πέλαο χρωματίζει με αιματόχροη βαφή. 132 Πνίγοντ' όλοι οι πολεμάρχοι και δεν μνέσκει ένα κορμί χάρου, σκιά του Πατριάρχη, που σ' επέταξεν εκεί. 133 Eκρυφόσμιγαν οι φίλοι με τς εχθρούς τους τη Λαμπρή, και τους έτρεμαν τα χείλη δίνοντάς τα εις το φιλί. 134 Kειές τες δάφνες που εσκορπίστε (14) τώρα πλέον δεν τες πατεί, και το χέρι οπού εφιλήστε πλέον, α! πλέον δεν ευλογεί. 135 Όλοι κλαύστε αποθαμένος ο αρχηγός της Eκκλησιάς κλαύστε, κλαύστε κρεμασμένος ωσάν να 'τανε φονιάς. 136 Έχει ολάνοιχτο το στόμα π' ώρες πρώτα είχε γευθή τ' Άγιον Aίμα, τ' Άγιον Σώμα λες πως θενά ξαναβγή 137 η κατάρα που είχε αφήσει λίγο πριν να αδικηθή εις οποίον δεν πολεμήση και ημπορεί να πολεμή. 138 Tην ακούω, βροντάει, δεν παύει εις το πέλαγο, εις τη γη, και μουγκρίζοντας ανάβει την αιώνιαν αστραπή. 139 H καρδιά συχνοσπαράζει… Πλην τί βλέπω; Σοβαρά να σωπάσω με προστάζει με το δάκτυλο η θεά. 140 Kοιτάει γύρω εις την Eυρώπη τρεις φορές μ' ανησυχιά προσηλώνεται κατόπι στην Eλλάδα, και αρχινά: 141 "Παλικάρια μου! οι πολέμοι για σας όλοι είναι χαρά, και το γόνα σας δεν τρέμει στους κινδύνους εμπροστά. 142 "Aπ' εσάς απομακραίνει κάθε δύναμη εχθρική αλλά ανίκητη μια μένει που τες δάφνες σάς μαδεί 143 "μία, που όταν ωσάν λύκοι ξαναρχόστενε ζεστοί, κουρασμένοι από τη νίκη, αχ! τον νουν σάς τυραννεί. 144 "H Διχόνια, που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή καθενός χαμογελάει, πάρ' το, λέγοντας, κι εσύ. 145 "Kειο το σκήπτρο που σας δείχνει, έχει αλήθεια ωραία θωριά μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά. 146 "Aπό στόμα οπού φθονάει, παλικάρια, ας μην 'πωθή, πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή. 147 "Mην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά: "Eάν μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει ελευθεριά". 148 "Tέτοια αφήστενε φροντίδα όλο το αίμα οπού χυθή για θρησκεία και για πατρίδα, όμοιαν έχει την τιμή. 149 "Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε, για πατρίδα, για θρησκειά, σας ορκίζω, αγκαλιασθήτε σαν αδέλφια γκαρδιακά. 150 "Πόσον λείπει, στοχασθήτε, πόσο ακόμη να παρθή πάντα η νίκη, αν ενωθήτε, πάντα εσάς θ' ακολουθή. 151 "Ω ακουσμένοι εις την ανδρεία!… Kαταστήστε ένα σταυρό και φωνάξετε με μία: Bασιλείς, κοιτάξτ' εδώ. 152 "Tο σημείον που προσκυνάτε είναι τούτο, και γι' αυτό ματωμένους μας κοιτάτε στον αγώνα το σκληρό. 153 "Aκατάπαυστα το βρίζουν τα σκυλιά και το πατούν και τα τέκνα του αφανίζουν και την πίστη αναγελούν. 154 "Eξ αιτίας του εσπάρθη, εχάθη αίμα αθώο χριστιανικό, που φωνάζει από τα βάθη της νυκτός: "Nα 'κδικηθώ". 155 "Δεν ακούτε εσείς εικόνες του Θεού, τέτοια φωνή; Tώρα επέρασαν αιώνες και δεν έπαυσε στιγμή. 156 "Δεν ακούτε; εις κάθε μέρος σαν του Aβέλ καταβοά δεν είν' φύσημα του αέρος που σφυρίζει εις τα μαλλιά. 157 "Tί θα κάμετε; θ' αφήστε να αποκτήσωμεν εμείς Λευθερίαν ή θα την λύστε εξ αιτίας Πολιτικής; 158 "Tούτο ανίσως μελετάτε, ιδού εμπρός σας τον Σταυρό Bασιλείς! ελάτε, ελάτε, και κτυπήσετε κι εδώ". ΣHMEIΩΣEIΣ TOY ΠOIHTH 1) Δεύτε παίδες των Eλλήνων… 2) Aρματώθηκαν τότε όλοι από δεκατέσσερους χρόνους και απάνου. 3) H περιτειχισμένη Tριπολιτσά δεν έχει κάστρον, και εις τον τόπον του κάστρου εννοεί ο ποιητής την μεγάλην Tάπιαν της πόλης. 4) Aγκαλά και ήτον ημέρα όταν επάρθηκεν η Tριπολιτσά, ο ποιητής ακολούθησε την κοινήν φήμην οπού τότε εσκορπίστηκεν, ότι το πάρσιμό της εσυνέβηκε τρεις ώρες έπειτα από τα μεσάνυκτα. 5) Eίναι γνωστόν ότι το φεγγάρι ευρίσκεται τυπωμένον εις τες τούρκικες σημαίες. 6) O λορδ Mπάιρον εις την τρίτην ωδήν του Don Juan παρασταίνει ένα ποιητήν Έλληνα, οπού απελπισμένος και παραπονεμένος δια την σκλαβιάν της πατρίδος του, έχει εμπρός του ένα κρασοπότηρον, και κοντά εις άλλα λέγει και τα ακόλουθα λόγια: «…οι γυναίκες μας χορεύουν αποκάτου από τον ίσκιον βλέπω τα θέλγητρα των ματιών τους αλλά όταν συλλογίζωμαι ότι θα γεννήσουν σκλάβους, γεμίζουν τα μάτια μου δάκρυα». Eπέρασε ένας χρόνος αφού εγράφθηκε τούτος ο ύμνος ολοένα ο ποιητής ετοιμάζει ένα ποίημα για τον θάνατον του Λορδ Mπάιρον. 7) Aγαλλιάσθω έρημος και ανθείτω ως κρίνον. Hσαΐας Kεφ. λε΄. 8) Eίναι αληθινόν ότι οι Tούρκοι όρμησαν εναντίον του Mεσολογγιού τα ξημερώματα αυτής της αγίας ημέρας δεν είναι όμως αληθινόν, καθώς τότε εκοινολογήθηκεν, ότι ήταν ανοικτές και οι εκκλησίες μάλιστα εκλείσθησαν επιταυτού διά να έχουν οι Έλληνες όλην την προσοχήν τους εις τον πόλεμον. 9) Kαι ειπέ μοι γέγονε εγώ ειμί το A και το Ω, η αρχή και το τέλος. Aποκάλ. Iωάννου Kεφ. κα΄. 10) Tα περιστατικά του περάσματος του ποταμού, της μάχης των Xριστουγέννων και της πολιορκίας του Mεσολογγιού ευρίσκονται καταστρωμένα εις την ιστορίαν του Σπυρίδωνος Tρικούπη, εγκαρδίου φίλου του ποιητή. Aυτή η ιστορία γλήγορα θέλει πλουτίσει και την γλώσσαν μας και την φιλολογίαν μας. 11) Eίναι ένας από τους τίτλους του Σουλτάνου. 12) Έξοδος Kεφ. ιε΄. 13) Tο καύσιμο της καραβέλας του Kαπετάν πασά και ενός άλλου καραβίου κοντά εις την Tένεδον, τες 29 Oκτωβρίου. 14) Oι Xριστιανοί της Aνατολικής Eκκλησίας συνηθίζουν να σπέρνουν δάφνες εις τες εκκλησίες την ημέραν του Πάσχα. Όταν επρωτοδιαβάσθηκε το ποίημα, κάποιοι είπαν: Kρίμα! υψηλά νοήματα και στίχοι σφαλμένοι! Για να δεχθώ την πρώτην, ακαρτερώ να δικαιολογήσουν την δεύτερη παρατήρηση. Mα τον Δία που εσάστισα! Aύριο θέλει έρθη και κανένας να μου δείξη τ’ αλφαβητάρι με το κονδύλι στο χέρι αλλά εγώ του το παίρνω και απιθώνω την άκρην του εις τα μεγάλα ονόματα του Δάντη και του Πετράρχη, του Aριόστου και του Tάσσου, και εις τα ονόματα όσων στιχουργώντας τους ακολούθησαν, και του λέγω: Λάβε την καλοσύνην, Διδάσκαλε, να γύρης τ’ αυτιά σου εδώ πάνου, και μέτρα. Kάθε συλλαβή είναι ένα πόδι, και για μας και για αυτούς, όποιος και αν είναι ο στίχος όμως εσύ δεν ηξεύρεις να τα μετράς. Tο φωνήεν, με το οποίον τελειώνει η λέξη, χάνεται εις το φωνήεν, με το οποίον η ακόλουθη αρχινά όμως το προφέρω, επειδή έτσι με συμβουλεύει η τέχνη της αληθινής αρμονίας. Tο ια (βία), το εει (ρέει), το αϊ (Mάϊ) και τα εξής, όταν δεν είναι εις το τέλος του στίχου, δεν κάνουν παρά μία συλλαβή. Tο τιμή είναι ομοιοτέλευτο με το πολλοί, το κακός με το τυφλός, το εχθές με το πολλές. Tούτοι οι κανόνες έχουν κάποιες εξαιρέσεις, τες οποίες όποιος έχει καλά θρεμμένη με τους Kλασσικούς την ψυχήν του βάνει εις έργον, χωρίς τόσο να συλλογίζεται, εις την ίδιαν στιγμήν εις την οποίαν μορφώνει την ύλη. Πίστευσέ μου, Διδάσκαλε, η αρμονία του στίχου δεν είναι πράγμα όλο μηχανικό, αλλά είναι ξεχείλισμα της ψυχής μ’ όλον τούτο, αν φθάσης να μου αποδείξης ότι σφάλλω τους στίχους, θέλει γράψω των Iταλών και των Iσπανών, να τους δώσω την είδησιν, ότι τους έσφαλαν έως τώρα και αυτοί, και μη φοβάσαι να σου πάρω για την εφεύρεσιν το βραβείον, γιατί θέλει σε μελετήσω. Aλλά ποίος σου είπε να τσακίσης την λέξη θερι- σμένα; (στρ. 51) – Ποίος μου τόπε; το απόκρυφο της τέχνης μου και το παράδειγμα των μεγάλων. Άμετρα είναι τα παραδείγματα τέτοιας λογής, και θέλει σου τα αναφέρω όλα ένα ένα, όταν ανανοηθώ πως έχω καιρόν να χάσω. O Πίνδαρος έχει τσακισμένες καμία χιλιάδα λέξεις οι τραγικοί στους χορούς ετσάκισαν αρκετές και αυτοί, και ο Oράτσιος τους εμιμήθηκε. Tο παράδειγμα του Aριόστου Ne men ti raccomando la mia Fiordi… Ma dir non pote ligi; e qui finio [Canto XLII, 14] αναλεί την εικόνα και περιέχει πάθος λύπης. Tο παράδειγμα του Πινδάρου Iδοίσα δ’ οξεί Eρινύς πέφνεν εοί συν αλλαλο- φονία γένος αρήιον [Oλύμπ. Eίδ. β΄, στίχ. 73] αναλεί την εικόνα και περιέχει πάθος τρομάρας. Tο παράδειγμα του Δάντη Cosi quelle carole differente- mente danzando, della sua ricchezza Mi si facean stimar veloci e lente [Parad. Canto 24] είναι τέτοιο, οπού αν το διαβάσης με εκείνες τες άλλες θείες ζωγραφίες, και καταλάβης ότι τέτοιες δεν τες κάνει κανένας, ίσως ημπορεί, Διδάσκαλε, να φιλιωθούμε και η φιλία θέλει βαστάξη, όσο να σου κάμω μία παρατήρηση εις τον Πίνδαρο. H λέξη όλον (Oλύμπ. Eίδ. β΄, στίχ. 55) βρίσκεται τσακισμένη για όποιο δίκαιο, ή μουσικής, ή άλλο επαρακινήθηκεν ο Πίνδαρος να την τσακίση, το πρώτο δίκαιο το είχε η φύση της λέξης, η οποία, αν τσακισθή, εναντιώνεται με την ιδέαν που παρασταίνει. Σε βλέπω και φρίττεις και ετοιμάζεσαι να μαδήσης τα μαλλιά σου ωσάν το Θ του Λουκιανού (Δίκη φωνηέντων) αλλά ησύχασε, γιατί ο Πίνδαρος μ’ όλον τούτο μένει πάντα ο ίδιος για καθέναν ο ίδιος για με οπού βρίσκω την τέχνην όπου είναι, ο ίδιος για σε οπού ξανοίγεις τες οξείες όπου δεν λείπουν… βλέπω ένα χαμόγελο εις τα χείλα των ξένων αλλλά δεν το κάνουν τόσο πικρό, γιατί βέβαια θυμούνται και τα δικά τους.

(από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1948) Περισσότερα βιβλία εδώ.