Πάθη φωνηέντων και συμφώνων στην αρχαία ελληνική γλώσσα

Συναίρεση λέγεται η συγχώνευση μέσα στην ίδια λέξη δύο στη σειρά φωνηέντων ή φωνήεντος και διφθόγγου σ' ένα μακρόχρονο φωνήεν ή σ' ένα δίφθογγο, π.χ.

συκέα > συκῆ, τιμάομεν > τιμῶμεν

Η συλλαβή που προέρχεται από τη συναίρεση τονίζεται, αν τονιζόταν η μία από τις δύο συλλαβές πριν από τη συναίρεση.

Η λήγουσα που προέρχεται από συναίρεση, όταν τονίζεται,

• παίρνει περισπωμένη αν πριν από τη συναίρεση τονιζόταν η πρώτη από τις συλλαβές που συναιρούνται, π.χ.

τιμάω > τιμῶ

• παίρνει οξεία αν πριν από τη συναίρεση τονιζόταν η δεύτερη από τις συλλαβές που συναιρούνται, π.χ.

ἐσταώς > ἐστώς

Πάθη συμφώνων
Τροπή συμφώνων
Το ένρινο ν	μπροστά από τα: κ, γ, χ, ψ τρέπεται σε γ, π.χ. κάκιστος > παν-κάκιστος > παγκάκιστος, γράφω > συν-γράφω > συγγράφω μπροστά από τα: π, β, φ, ψ τρέπεται σε μ, π.χ. πνέω > ἐν-πνέω > ἐμπνέω βασιλεύς > παν-βασιλεύς > παμβασιλεύς μπροστά από τα: μ, λ, ρ, συνήθως αφομοιώνεται με αυτά, δηλαδή γίνεται ίδιο με αυτά, π.χ. ὠξυν-μένος > ὠξυμμένος παν-λευκός > πάλλευκος παλίν-ροια > παλλίροια

http://users.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/Yliko/Theoria%20arxaia/Pathi%20fwnientwn%20symfwnwn.htm